ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ

ΕΝΑ ΜΠΛΟΥΖ ΓΙΑ ΤΗ ΦΩΤΙΣΗ

Παρουσίαση του Βιβλίου του Ιορδάνη Πουλκούρα

Δελτίο Τύπου 15ης Ιουλίου- Ενημερωτική εισήγηση περί του ΑΑΣΤ

Την 15η Ιουλίου 2020, έλαβε χώρα στο Τεκτονικό Μέγαρο Αθηνών ενημερωτική εισήγηση περί του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου και της διακριτότητας των δύο κυρίαρχων Σωμάτων.

Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος -Θρηνήσωμεν, θρηνήσωμεν, θρηνήσωμεν!

Ας θρηνήσουμε αδελφοί μου. Ένας παλαιός αδελφός που είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε ξεκίνησε το ταξίδι του για την Αιώνια Ανατολή.

Δωρεά από την Επαρχιακή Μεγάλη Στοά του Worcestershire στο Εθελοντικό Κέντρο EVESHA

Η Επαρχιακή Μεγάλη Στοά του Worcestershire της Αγγλίας προσέφερε το ποσό των 1600 λιρών στο Εθελοντικό Κέντρο EVESHAM

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία

Αγαπητοί Φίλοι
Παραθέτω απόσπασπασμα της εφημερίδας <<Ο Κόσμος του Επενδυτή >> που αναφέρεται στην παρουσίαση ενός βιβλίου (Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία - Ευάγγελου Κοροβίνη) εκδ. Αρμός) το οποίο πραγματεύεται ένα θέμα διαχρονικό .

Στο μόνο που δεν έχουμε παράπονο -μάλιστα η ντόπια απόδοση ξεπερ­νάει πάσα προσδοκία- είναι η πα­ραγωγή θεωρητικών δυσαρεστημέ­νων., φιτιλιασμένων, σχετλιαστικών μέχρι κεραίας, καταγγελτικών εξ επαγγέλματος, κατηγόρων, εκ γενετής σχεδόν θυμωμένων με την πατρίδα τους. Ασφαλώς δεν έχουμε την πατέντα του φαινομένου· κάθε έθνος και εθνάριο που πά­σχισε να στήσει κράτος κατά τον 19ο αιώνα έ­σπειρε διχόνοιες και άσβεστα μίση ανάμεσα στους πολίτες του. Περιέργως πώς, οι φλογεροί φιλοπάτριδες συχνά κατέληξαν αρνησιπάτριδες. Εκ τούτου δεν συνάγεται ότι η φιλοπατρία είναι αρ­νητική δύναμη, οΰτε ότι οι τοπικές κοινωνίες α­ποδεικνύονται ανίκανες να συσσωματωθούν σε ευρύτερες καταστατικές τάξεις που αργά ή γρή­γορα αποκαλούνται κράτη. Απλώς και απολύτως, το κράτος είναι δύσκολη υπόθεση. Η ελληνική περίπτωση απέβη κλασικό παράδειγμα οιονεί α­νέφικτου «κράτους», διότι η ισχύς και η δύναμη σπανίως (για να μην πούμε ποτέ) συνέπραξαν α­ποτελεσματικά με την οργάνωση, την υπακοή και την απαιτούμενη ομοψυχία. Ακριβέστερα, η ε­ξουσία -πολιτική και άλλη- βρήκε κατάλληλο έ­δαφος για να εδραιωθεί. Στα παρ' ολίγον διακό­σια χρόνια του νεοελληνικού κρατιδίου, ενώ θα ανέμενε κανείς την προοδευτική διαμόρφωση ε­νός κρατικού μηχανισμού που να βοηθά την κοι­νωνία στα έργα της, τελικά βρίσκει το αντίθετο.

Σε ένα βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε (Ευάγ­γελου Κοροβίνη, Η νεοελληνική φαυλοκρατία, Αρμός), ο συγγραφέας αναψηλαφεί σύνολη τη νεοελληνική πορεία του κράτους (από το '21 ί­σαμε τις μέρες μας), με αμετακίνητο κριτήριο την κατάδειξη ενός διαχρονικού μηχανισμού ο οποί­ος κατέλυε και αποσάθρωνε, αντί να ενισχύει και να ολοκληρώνει. Κι όλα αυτά υπέρ μιας εκλεκτής φατρίας (ταράφια αποκαλούσαν τις φατρίες) που διεκδικούσε τη μονοπώληση του λύειν και του δε-σμείν. Είναι γνωστό ότι η Επανάσταση δεν ανέδειξε μια νέα κοινωνική τάξη που θα έθετε το ιστορικό παρόν της χώρας σε νέους όρους. Επιβίωσε το πα­λαιό καθεστώς, απλώς το κενό εξουσίας κατέλα­βαν οι κοτζαμπάσηδες και άλλα πολιτικά ταρά­φια. Εύστοχα λοιπόν θεωρεί τον Κωλέττη εμπνευστή «των φαυλοκρατικών χαρακτηριστικών του ελλη­νικού πολιτικού συστήματος». Ο ιατρός από το Συρράκο ουσιαστικά τελειοποίησε τις μεθόδους που μετερχόταν κατά τη διάρκεια του Αγώνα. Συ­ναλλαγή, τυχοδιωκτισμός, πελατειακό σύστημα, μακιαβελισμός, μπερμπάντικα φερσίματα, πώ­ρωση και ανυποχώρητη εγωπάθεια. Δεν πρόκει­ται για ψυχογραφία, αλλά για ένα καθεστώς φα­τριασμού, όπου ο κτήτωρ της εξουσίας δεν απο­σκοπεί στη μεταρρύθμιση της κοινωνίας, παρά στην πάση θυσία και απάτη περιφρούρηση των κεκτημένων. Η δίωξη κομματικών αντιπάλων, ο διο­ρισμός ημετέρων, η κατοχύρωση προνομίων, οι εκλογές βίας και νοθείας ήταν στην ημερήσια διά­ταξη. Ακόμη και η ενεργός αλλά αποσιωπούμενη «κοινοβουλευτική δικτατορία» που επιβιώνει μέ­χρι τις μέρες μας δικό του εφεύρημα ήταν.
Στην περίπτωση του Βενιζέλου υποστέλλεται η παντιέρα τηε φαυλοκρατίας. Μήπως όμως θα έπρεπε να αναλυθεί το άλλο θανάσιμο κουσούρι την νεοελληνικής πολιτικής, η τυχοθηρία, με άλλοθι το εθνικό μεγαλείο;
Συναλλαγή, τυχοδιωκτισμός,πελατειακό σύστημα,μακιαβελισμός, μπερμπάντικαφερσίματα, πώρωση καιανυποχώρητη εγωπάθεια.Δεν πρόκειται για ψυχογραφία,αλλά για ένα καθεστώςφατριασμού, όπου ο κτήτωρ τηςεξουσίας δεν αποσκοπεί στημεταρρύθμιση της κοινωνίας,παρά στην πάση θυσία καιαπάτη περιφρούρησητων κεκτημένων 22

Θα πρέπει να φτάσουμε στο 1875 ώστε να εμ­φανιστεί πολιτικός που αποφασιστικά θα ακο­λουθήσει άλλη στράτα. Αγγλομαθημένος, ο Τρι­κούπης το πρώτο που επιδίωξε ήταν ο διαχωρισμός της κρατικής μηχανής από την κοινωνία. Αν για τον Δηλιγιάννη και τους συν αυτώ το κράτος α­ποτελούσε «λάφυρο», για τον Τρικούπη όφειλε να αποβεί εργαλείο για την οικονομική ανάπτυ­ξη. Η αδιευκρίνιστη παρεξήγηση σοβεί και στις μέ­ρες μας: εκάστη κυβέρνηση ασκεί «κατοχή» στο κράτος, ενώ θα όφειλε να ασκεί απλά καθήκοντα εφήμερου διαχειριστή. Η φαυλοκρατία λοιπόν, ως παραδοσιακό ένστικτο, μοιραία θα θριάμβευε
-κι αυτή τη φορά εν ονόματι του Δηλιγιάννη και του Βούλγαρη. Από τη μία ο εκσυγχρονισμός, α­πό την άλλη η συμμορία που θεωρούσε τη χώρα τιμάριον. Μόνο στην περίπτωση του Βενιζέλου ο Κοροβίνης θα υποστείλει την παντιέρα της φαυλοκρατίας, για να περιγράψει θετικότερα την πο­λιτεία του. Ορθό αρχικά, αυτό το κριτήριο αφή­νει ένα χάσμα· μήπως στην περίπτωση του Βενι­ζέλου θα έπρεπε να αναλυθεί δεόντως ένα άλλο παράπλευρο και θανάσιμο κουσούρι της ντόπκκ πολιτικής: η τυχοθηρία άνευ ορίων, με άλλοθι βέ­βαια το εθνικό μεγαλείο;

Ο συγγραφέας διεξέρχεται με επάρκεια και ευ­στοχία το Μακεδόνικο, τη Μικρασιατική Κατα­στροφή, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο (ειδικά αυτόν). Η γνώμη ενός ξένου, του Τζορτζ Χόρτον -σε υποσημείωση- συνοψίζει πειστικά και συμπε­ρασματικά το ποιόν της νεοελληνικής πολιτικής. «Είναι απίστευτο, θα έλεγα αδύνατο, μέχρι πού μπο­ρούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί, προκει- μένου να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξου- σία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους...». Το κεφάλαιο για τη Μεταπολίτευση (μαζικοποίηση και εκδί μοκρατισμός της φαυλοκρατίας) δεν είναι απ* κατακλείδα- συγκρίνοντας τον πάγιο κρατι γ_ της Αριστεράς με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., διαπιστώνει ότι «ο ομφάλιος λώρος που συνέδεε το πολιτικό σύστημα με το πελατειακό κράτος δεν κόπηκε». Οι αποχρώσεις δεν λείπουν από αυτό το τολμηρό κείμενο, επίσης ούτε οι τεκμηριωμένες οικονομικές αναλύσεις που βοηθούν τον αναγνώστη, θα μπορούσαμε πάντος να ζητήσουμε και κάποιες συγκρίσεις με γειτονικά κράτη -εκτός της Τουρκίας- για να έχουμε μια πληρέστερη εικόνα του θέματος. Η φαύλη διακυβέρνηση είναι τελικά μοίρα του τόπου ή τη μοιράζεται με τα Βαλκάνια - έστω και αν στη μοιρασιά έχει το μέγιστο μερίδιο;

Πηγή Εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή 28-12-08

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Μια όμορφη και παράξενη ιστορία - Επίσκεψη στην Ι.Μ. Τατάρνης

Θα ξεκινήσω τη διήγησή μου με μια έκφραση που είναι λίγο πολύ σε όλους οικεία ∙ ‘’Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου.’’ Και πράγματι στη ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα που φροντίζουν να επαληθεύουν την παραπάνω βαθυστόχαστη ρήση. Αρκεί να έχει κανείς τα μάτια της καρδιάς του ανοιχτά για να μπορεί να εισπράξει αυτή τη θεία ενέργεια η οποία έρχεται στον καθένα μας σε ανύποπτες στιγμές για να μας δηλώσει την παρουσία του Μ.Α.τ.Σ.

Ένα πρωί του Δεκέμβρη η μικρή μας παρέα αποφάσισε να επισκεφτεί τη Ι.Μ Τατάρνης που βρίσκεται στο νομό Ευρυτανίας. Το ραντεβού είχε δοθεί για νωρίς το πρωί διότι η απόσταση μέχρι την Μονή ήταν αρκετά μεγάλη( θα φεύγαμε από Καρπενήσι) . Ο καιρός μουντός, βροχερός και το κρύο τσουχτερό. Λόγω τη κούρασης που συσσωρεύει ο άνθρωπος της πόλης ,όπως ήταν αναμενόμενο ,δεν ξυπνήσαμε και πολύ πρωί διότι κανείς δεν λέει όχι σε ένα χαλαρό ξύπνημα γύρω στις 9 όταν βρίσκει την ευκαιρία. Με τον αδελφό μου Τ…. και τις συζύγους μας , αφού σχεδιάσαμε λίγο την διαδρομή στο τραπέζι την ώρα του πρωινού ξεκινήσαμε όλο κέφι για τον προορισμό μας.

Είχαμε αφήσει το Καρπενήσι λίγα χιλιόμετρα πίσω μας όταν στο βάθος του δρόμου διακρίναμε μια μικρή εστία φωτιάς. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο στη δεξιά πλευρά του δρόμου και με κλαδιά σβήσαμε τη φωτιά η οποία δεν είχε πάρει διαστάσεις λόγω της υγρασίας που υπήρχε παντού. Για να είμαστε σίγουροι καλέσαμε την πυροσβεστική υπηρεσία η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά μας και διεξήγαγε μια σύντομη επιχείρηση κατάσβεσης για παν ενδεχόμενο. Αυτή η μικρή περιπέτεια είχε ως αποτέλεσμα να βγούμε εκτός προγράμματος για 1 – 1.30 ώρα. Η ώρα ήταν ήδη 12:30. Μη δίνοντας σημασία στο γεγονός , με λίγη θα έλεγα ικανοποίηση που πράξαμε το καθήκον μας, συνεχίσαμε για τον προορισμό μας.

Λίγο η μαγεία του τοπίου , λίγο η κουβεντούλα, λίγο η πλακίτσα είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουμε το δρόμο. Στην προσπάθειά μας να προσανατολιστούμε ζητήσαμε τη βοήθεια ενός μοναχού που συναντήσαμε στο δρόμο. Ήμασταν εκτός πορείας και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Η ταλαιπωρία από την εξόρμηση της προηγούμενης ημέρας σε συνδυασμό με την κούραση των συζύγων μας είχαν σαν αποτέλεσμα το ηθικό μας να μην βρίσκεται στο Ζενίθ του. Σταματήσαμε σε ένα χωριουδάκι (Δομιανά) για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε μια σύντομη βόλτα στην πλατεία. Εκεί ακούστηκαν για πρώτη φορά κάποιες απόψεις για την πιθανότητα να μην συνεχίσουμε την πορεία μας προς τον προορισμό μας αλλά να κατευθυνθούμε σε κάποιο μέρος πιο κοντινό. Σε αυτό ίσως συνέβαλε και ένας πολύ κακός σύμβουλος ‘’το στομάχι μας’’ το ποίο διαμαρτυρόταν μιας και η ώρα είχε φθάσει περίπου 14:30. Κάτι όμως μέσα μας έλεγε να συνεχίσουμε. Αφήσαμε λοιπόν το χωριό και τη συμπαθέστατη γριούλα της πλατείας η οποία ,λίγο πριν, όλο απορία , είχε απαντήσει στην ερώτηση μας εάν στο μαγαζάκι της είχε εμφιαλωμένο νερό ‘’παιδιά μου τι να το κάνουμε εδώ ; Δεν βλέπετε γύρω σας τόσα νερά;’’ και συνεχίσαμε για τον προορισμό μας. Σε όλη της πορείας έβρεχε συνεχώς κάνοντας τη διαδρομή πιο δύσκολη και επικίνδυνη.

Μετά από μιάμιση ώρα περίπου , μέσα από μια διαδρομή που περιελάμβανε χωματόδρομους, διαβάσεις ποταμών από στρατιωτικές γέφυρες κ.α είχαμε φθάσει στον προορισμό μας. Στο βάθος του δρόμου διακρίνονταν ένα μικρό μοναστήρι που έδενε αρμονικά με το καταπληκτικό τοπίο. Ο αρχικός μας ενθουσιασμός δεν διήρκησε πολύ. Φθάνοντας κοντά στη μονή το θέαμα που αντικρίσαμε μας έκανε όλους να μελαγχολήσουμε. Η εξωτερική πόρτα ήταν κλειστή. Ασυναίσθητα όλοι κοιτάξαμε τα ρολόγια μας. Η ώρα ήταν 16:30 και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει λόγω του άσχημου καιρού. Μάλλον δεν το είχαμε προλάβει ανοιχτό. Ήμασταν πάνω από τεσσερισήμισι ώρες στο δρόμο και τώρα που είχαμε φθάσει στο προορισμό στεκόμασταν μπροστά σε μια σιδερένια πόρτα να κοιταζόμαστε αμήχανοι.

Τη μελαγχολία και την αμηχανία διέκοψαν τα γαυγίσματα των σκύλων που περιφέρονταν έξω από η μονή. Και τότε συναίβει κάτι πραγματικά ασυνήθιστο. Το ένα από τα σκυλιά άνοιξε την πόρτα και γυρίζοντας προς το μέρος μας άρχισε να γαυγίζει έντονα σαν να μας καλούσε μέσα. Όλοι κοιταχτήκαμε με νόημα και ξεκινήσαμε για το εσωτερικό του Μοναστηριού όπου στο μεταξύ είχε κάνει την εμφάνισή του ένας από τους καλόγηρους.

Μετά από μια άψογη φιλοξενία που περιελάμβανε το εθιμοτυπικό κέρασμα, προσκύνημα και μελέτη των θησαυρών του μοναστηριού, αφού ευχαριστήσαμε τους οικοδεσπότες ξεκινήσαμε για την επιστροφή γεμάτοι ικανοποίηση όχι μόνον γιατί είχαμε εκπληρώσει τον αρχικό μας σκοπό , παρά τις αντιξοότητες, αλλά και για το απροσδόκητο γεγονός που είχε λάβει χώρα πριν από λίγο και το οποίο αποτέλεσε , όπως ήταν φυσικό, το κύριο αντικείμενο της συζήτησης στο δρόμο της επιστροφής.

Ίσως ο Μ.Α.τ.Σ είχε επιλέξει αυτόν τον τρόπο για να μας φέρει μέσα σε έναν ιερό χώρο. Ίσως η διψασμένη μας ψυχή μεγαλοποίησε το γεγονός αυτό. Όλα είναι πιθανά. Το σίγουρο είναι όμως ότι η θεία ενέργεια εκφράζεται με πολλούς και αρκετές φορές παράδοξους τρόπους. Για το λόγο αυτό αδελφοί μου καλό είναι να έχουμε ανοιχτούς όχι μόνον τους οφθαλμούς του σώματος αλλά και της ψυχής, Διότι μερικές φορές η καλοπροαίρετή φαντασιοπληξία φέρει καλύτερα αποτελέσματα για τις ψυχές μας από τη στείρα και εσκεμμένη πνευματική και ψυχική αδράνεια.

Αδελφέ Τ…… σε ευχαριστώ που υπήρξες αγνός συνοδοιπόρος σε αυτό το σύντομο πνευματικό ταξίδι.

Πυθαγόρας- Ένας ακούραστος εργάτης του πνεύματος

Μέγας Έλλην μαθηματικός και φιλόσοφος και αρχηγέτης μεγάλου θρησκευτικοπολιτικού κινήματος. Εγεννήθη εν Σάμω περί το 580 π.Χ. και απέθανεν εν Μεταποντίω της Κάτω Ιταλίας περί το 490 π. Χ. Κατά τινάς συγγραφείς ο Πυθαγόρας εγέννηθη εν Μ. Ασία, ηνδρώθη όμως εν Σάμω.
Ο πατήρ του ωνομάζετο Μνήσαρχος, η δε μήτηρ του Πυθαΐς. Ενυμφεύθη την Θεανώ, εξ ης απέκτησεν υιόν ονόματι Αρίμνυστον, κατ' άλλους δε Τηλαύγη, κατά τινας δε συγγραφείς, και δύο θυγατέρας, την Μυίαν και την Αριγνώτην. Αι βιογραφικαί περί Πυθαγόρου πληροφορίαι οφείλονται κυρίως εις Ελληνας συγγραφείς, ακμάσαντας κατά τους μεταγενεστέρους χρόνους, όττως είναι ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο Πορφύριος και ο μαθητής αυτού Ιάμβλιχος. Ούτοι εξ άλλου αρύονται τα περί του βίου, του Πυθαγόρου εκ πραγματειών του Αριστοξένου και του Δικαιάρχου, μαθητών του Αριστοτέλους, οι όποιοι ήκμασαν 200 έτη μετά τον θάνατον του Πυθαγόρου. Εάν ληφθή υπ' όψει, ότι επί 100 έτη από του θανάτου του Πυθαγόρου ουδέν εγράφη, και ότι ή διδασκαλία εις την Σχολήν του ήτο μόνον προφορική, τηρούμενη δι' όρκου, αυστηρώς μυστική τότε δικαιολογούνται πολλοί αμφιβολίαι περί της ακριβείας των βιογραφικών πληροφοριών περί Πυθαγόρου, αι οποίαι έφθασαν μέχρις ημών. Οπωσδήποτε η προσωπικότης και τα έργον του Πυθαγόρου περιεβλήθησαν τον πέπλον του μυστηρίου και του θρύλου. Θεωρείται όμως βέβαιον, ότι ο Πυθαγόρας ήσκησε μεγάλην επίδρασιν δια την ανάπτυξιν εν Ελλάδι των επιστημών εν γένει και της φιλοσοφίας ιδιαιτέρως.
Κατά την παράδοσιν, ο Αγκαίος, υιός του Διός, είχεν αποικίσει την Σάμην της Κεφαλληνίας. Ούτος έλαβε παρά της Πυθίας τον χρησμόν να εποικίση την νήσον Μελάμφυλλον η Φυλλίδα, εις την οποίαν πράγματι εγκατέστησεν ούτος Αθηναίους, Επιδαυρίους και Χαλκιδείς και την ωνόμασε Σάμον. Ο χρησμός της Πυθίας είχεν ως έξης:Ἀγκαῖ' εἰναλίαν νῆσον Σάμον ἀντί Σάμης σε οἰκίζειν κέλομαι· Φυλλὶς δ' ὀνομάζεται αὕτη.(Αγκαίε, σε προτρέπω να οικίσης την εν θαλάσση νήσον και να την οναμάσης Σάμον αντί Σάμης τώρα αύτη ονομάζεται Φυλλίς)Λέγεται, ότι οι γονείς του Πυθαγόρου κατάγονται εκ του οίκου του Αγκαίου, ενώ εις Σάμιος ποιητής, ισχυρίζεται, ότι ο Πυθαγόρας ήτο υιός του Απόλλωνος. Κατά την αυτήν παράδοσιν ο Μνήσαρχος ηρώτησε την Πυθίαν δια την έκβασιν των εμπορικών του υποθέσεων, και έλαβε την απάντησιν, ότι η σύζυγος του Παρθενίς, η οποία τότε ήτο έγκυος, θα γέννηση υιόν, ο οποίος θα διαφέρη των άλλων ανθρώπων κατά το κάλλος και την σοφίαν και θα γίνη ωφέλιμος εις το ανθρώπινον γένος. Ο Μνήσαρχος, μετά τον χρησμόν και τον τοκετόν της συζύγου του, μετονόμασε ταύτην εις Πυθαΐδα και το νεογνόν εις Πυθαγόραν, προς τιμήν της Πυθίας. Ο Πυθαγόρας από νεαράς ηλικίας λέγεται ότι εγένετο μαθητής του (φιλοσόφου) Φερεκύδου εν Λέσβω, του Ερμοδάμαντος εν Σάμω και του Θαλού και Αναξίμανδρου εν Μιλήτω. Εφοδιασθείς με συστατικά γράμματα του τυράννου της Σάμου Πολυκράτους προς τον Φαραώ Άμασιν, επεσκέφθη την Αίγυπτον, γενόμενος δεκτός υπό των ιερέων της Μέμφιδος, Ηλιουπόλεως και Διοσπόλεως. Μετά διαμονήν εν Αιγύπτω 22 ετών, ότε ο βασιλεύς των Περσών Καμβύσης κατέλαβε την χώραν και κατέλυσε την δυναστείαν των Φαραώ, ο Πυθαγόρας μετηνέχθη εις Βαβυλώνα μετ' άλλων λογίων Αιγυπτίων, ως αιχμάλωτος. Εκεί συνανεστράφη μάγους Πέρσας και σοφούς Χάλδαίους, και μετά διαμονήν 12 ετών εν Βαβυλώνι τη μεσολαβήσει του Έλληνος Δημοκήδους, προσωπικοί ιατρού του βασιλέως των Περσών, αφέθη ελεύθερος και επανήλθεν εις Σάμον εις ηλικίαν 56 ετών. Λόγω όμως της λίαν τυραννικής διοικήσεως του Πολυκράτους έφυγεν εκ της πατρίδος του, επεσκέφθη την Δήλον, το Ιδαίον άντρον της Κρήτης και το Μαντείον των Δελφών, ένθα συνανεστράφη μετά της ιέρειας Θεμιστοκλείας, πολλά διδαχθείς παρ' αυτής κατά τους μεν, κατ' άλλους δε πολλά διδάξας αυτήν. Αναχωρήσας εκείθεν μετά διαμονήν ενός έτους εγκατεστάθη εις τον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας,, ένθα ίδρυσε Σχολήν. Μετά τινά χρόνον εισήχθη εις δίκην κατηγορηθείς επί αθεΐα και διαφθορά των νέων. Απολογηθείς ενώπιον του ανωτάτου δικαστηρίου του Κρότωνος, συντεθειμένου εκ χιλίων δικαστών, απηλλάγη της κατηγορίας και συνέχισε την διδασκαλίαν του ιδρύσας συν τω χρόνω παραρτήματα της Σχολής του εις πλείστας πόλεις της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας. Εις την Σχολήν του Κρότωνος συνέρρεον μαθηταί εξ όλης της Ελλάδος. Κατά την παράδοσιν ο Πυθαγόρας «διεπονεῖτο τὸ πρῶτον περὶ τὰ μαθήματα καὶ τοὺς αριθμούς ὔστερον δὲ οὐκ ἀπέστη της Φερεκύδου τερατοποιΐας» (κατ' αρχάς ησχολείτο με τας επιστήμας και τους αριθμούς, ύστερον δε και με τας τερατοποιΐας του Φερεκύδου). Διότι, όταν εις τον λιμένα του Μεταποντίου προσήγγιζε πλοίον, ο Πυθαγόρας προείπεν, ευρισκόμενος εις την παραλίαν, ότι το πλοίον φέρει μαζί του νεκρόν, όπως πράγματι διεπιστώθη κατά την προσόρμισίν του πλοίου. Εν Τυρρηνία υπήρχε θανατηφόρος όφις, ο οποίος ήτο το φόβητρον και η μάστιξ των κατοίκων της περιοχής. Όταν ο Πυθαγόρας διερχόμενος εκείθεν υπέστη την επίθεσιν του όφεως, εδάγκασε τον όφιν, ο οποίος ούτως εφονεύθη. Όταν διέπλεε μετ' άλλων τον ποταμόν Κάσα, ήκουσεν εκ του ποταμού φωνήν μεγάλην : «Πυθαγόρα, χαῖρε», «Πυθαγόρα, χαίρε», εν ω οι συνοδοί του κατελήφθησαν υπό τρόμου. Κάποτε εφάνη συνομιλών μετά μαθητών του εν Κρότωνι και Μεταποντίω κατά την αυτήν ημέραν και ώραν. Άλλοτε, καθήμενος εις εν θέατρον εσηκώθη και έδειξεν εις τους θεατάς τον ένα πόδα του ως χρυσόν. Κατά τον Ιάμβλιχον, ο Αριστοτέλης έγραφε εις την πραγματείαν του «Περί Πυθαγορικής φιλοσοφίας», ότι του «λογικοῦ ζώου τὸ μὲν εἶναι θεός, τὸ δε ἄνθρωπος, τὸ δὲ ως ο Πυθαγόρας», «λογικού ζώου το μεν είναι θεός, το δε άνθρωπος, το δε ως ο Πυθαγόρας». Κάποτε παρευρέθη εις αγρόν τίνα, όπου βούς τις έτρωγε κυάμους. Ο Πυθαγόρας θεωρών τούτο ως αμάρτημα παρεκάλεσε τον βουκόλον ν' αποτρέψη το ζώον από του να τρώγη κυάμους (εξ ου και τα κυάμων απέχεσθαι). Ο βουκόλος - ειρωνεύθη τον Πυθαγόραν, ειπών: πολύ ευχαρίστως θα διεβίβαζα την επιθυμίαν σου εις τον βούν, άλλα δεν γνωρίζω να ομιλώ βοϊστί. Τότε, ο Πυθαγόρας επλησίασε προς τον βούν, του εψιθήρισε κάτι εις το αυτί και ο βούς έπαυσε να τρώγη κυάμους, καθ' όλην του την ζωήν. Επρέσβευε και εδίδασκε την μετεμψύχωσιν. Ότι δηλ. η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατον, αν μεν είναι τελεία, μεταβαίνει και ενούται μετά του θεού, άλλως, αν ο άνθρωπος έχη διαπράξει αμαρτήματα κατά την ζωήν του, μεταβαίνει εις φυτά ή ζώα προς τιμωρίαν και εξαγνισμόν. Αι διάφοροι αύται ζωαί μιας ψυχής, επί της Γης διαρκούν 3000 έτη. Η ουσία των όντων είναι οι αριθμοί. Το Σύμπαν προήλθεν εκ του υπάρχοντος χάους δια της μορφής, δηλ. του μέτρου και της αρμονίας. Ο Πυθαγόρας πρώτος το ωνόμασε Κόσμον, δηλαδή Τάξιν, δια την επικρατούσαν εν αυτώ αρμονίαν.
Δια τον θάνατον του Πυθαγόρου υπάρχουν δύο διάφοροι εκδοχαί. Κατά την μίαν απέθανεν ούτος εξόριστος εν Μεταποντίω εις ηλικίαν 80 και πλέον ετών. Κατά την άλλην εφονεύθη εις Κρότωνα κατ' επιδρομήν των δημοκρατικών υπό τον Κύλωνα εναντίον της Σχολής, καθ' ην επιδρομήν εσώθησαν δύο μόνον μαθηταί, ο Άρχιππος και ο Λύσις. Εκ τούτων, ως λέγει η παράδοσις, ο Λύσις μετέβη εις Θήβας και έσχεν ως μαθητήν του τον Επαμεινώνδαν. Εκ των πληροφοριών τούτων δεν δυνάμεθα να έχωμεν σαφή γνώσιν του χρόνου και του τόπου του θανάτου του Πυθαγόρου. Εκείνο επί του οποίου συμφωνούν όλοι οι παλαιοί συγγραφείς είναι ότι η Σχολή του Πυθαγόρου εν Κρότωνι εκλείσθη βιαίως δια πολιτικούς λόγους και ότι πλείστοι των Πυθαγορείων εφονεύθησαν.
Η Σχολή του Πυθαγόρου δεν ήτο θρησκευτικός οργανισμός, όπως π. χ. τα Ελευσίνια Μυστήρια. Η εισδοχή όμως μαθητών εις αυτήν και η εν αύτη διδασκαλία εγίνοντο κατά τας διατάξεις θρησκευτικών οργανώσεων. Ο υποψήφιος μαθητής εκαλείτο εις το Γυμναστήριον της Σχολής, ένθα ελάμβανε μέρος εις κοινάς μετά των μαθητών ασκήσεις. Η πάλη απηγορεύετο, διότι οι προοριζόμενοι· δια την άσκησιν της αρετής δεν ήτο πρέπον να κυλίωνται κατά γης, ως τα ζώα. Εις το ακολουθούν συμπόσιον ο υποψήφιος ηρωτάτο παντοιοτρόπως και απήντα αβιάστως και ελευθέρως. Ο Πυθαγόρας (και οι βοηθοί του) παρηκολούθουν τους μορφασμούς και τον γέλωτα του υποψηφίου, εφυσιογνώμουν, ως ελέγετο, αυτόν. Μετά τίνα καιρόν, ο υποψήφιος εκαλείτο και διήρχετο μίαν νύκτα εις τι σπήλαιον, ένθα κατά τον θρύλον, υπήρχον φαντάσματα και κακά πνεύματα. Ο αδυνατών να παραμείνη απερρίπτετο, ως ασθενούς χαρακτήρος. Εάν ο υποψήφιος ,υφίστατο επιτυχώς τας δοκιμασίας εγίνετο δεκτός εις την πρώτην βαθμίδα η τάξιν της Σχολής, ένθα η φοίτησις διήρκει 5 έτη (κατ' άλλους από 2—5). Το κύριον χαρακτηριστικόν της φοιτήσεως εις την τάξιν αυτήν ήτο, ότι ο μαθητής επί 5 έτη απηγορεύετο να ομιλή. Η σιγή ήτο ο υπέρτατος νόμος δια τον μαθητήν της τάξεως αυτής. Ήτο υποχρεωμένος να ακούη μόνον χωρίς να ερωτά. Το «αὐτὸς ἔφα», «αυτός εφα» (το είπε ο Πυθαγόρας και είναι ορθόν) είχε γίνει δόγμα. Οι μαθηταί της τάξεως αυτής ωνομάζοντο ακουσματικοί ή ακουστικοί και ήκουον μαθήματα ηθικής. Προετρέποντο ν' αναπτύσσουν την φιλίαν μεταξύ των. Μνημονεύεται, ότι ο Πυθαγόρας έδιδε μεγάλην σημασίαν εις την φιλίαν και ερωτηθείς κάποτε «τὶ ἐστι φίλος;», «τι εστί φίλος;», απήντησεν: «ἄλλος ἐγώ», «άλλος εγώ». Το φίλος εστιν άλλος εγώ συνεδυάσθη υπό του δαιμονίου τούτου πνεύματος προς μίαν θαυμασίαν παρατήρησιν επί της θεωρίας των ακεραίων αριθμών, επί της οποίας θα επανέλθωμεν κατωτέρω.
Η φιλία δια τους Πυθαγορείους ήτο «ἐναρμόνιος ἰσότης», «εναρμόνιος ισότης». Οι ακουσματικοί μαθηταί και μαθήτριαι απετέλουν το Ομακόειον (ὁμακόϊον), δηλ. πλήθος ακουόντων ομού. Έζων κοινοβιακώς και συνετηρούντο εκ του κοινού ταμείου εις το οποίον είχον καταθέσει τας περιουσίας των. Ο Πυθαγόρας επρέσβευεν, ότι ο άνθρωπος είναι ατελής και έχει ανάγκην αγωγής δια να εξαλείψη τα φυσικά ελαττώματα αυτού.«Τὰς αἰτίας δεῖ ἀναιρείν, δι' ἅς άδικεῖν πέφυκεν ἄνθρωπος, φιληδονίαν μὲν ἀπολαύσεσι ταῖς διὰ τοῦ σώματος, πλεονεξίαν δὲ ἐν τῶ κερδαίνειν, ψιλοδοξίαν δὲ ἐν τῷ καθυπερέχειν τῶν ἴσων τε καὶ ὀμοίων» (πρέπει να εξαλείψωμεν τας αιτίας δια τας οποίας ο άνθρωπος εκ φύσεως αδικεί ήτοι την φιληδονίαν, εις τας απολαύσεις του σώματος, την πλεονεξίαν του κέρδους, και την φιλοδοξίαν να υπερέχη από τους ίσους και ομοίους του) (Στοβαίου «Περί Αρετής»).
Η ηθική διδασκαλία του Πυθαγόρου προπαρασκεύαζε τους μαθητάς εις την φιλοσοφικήν διδασκαλίαν. Το πνεύμα των μαθητών συνήθιζε, βαθμηδόν ν' ανευρίσκη τον τύπον μιας αοράτου τάξεως επί της ορατής πραγματικότητος. Η διδασκαλία, ιδία των ακουσματικών, εγίνετο δια συμβόλων και συμβολισμών. Εις τας αίθουσας της Σχολής ήσαν αναγεγραμμένα ρητά και επιγράμματα έχοντα συμβολικήν έννοιαν και συνεπώς ακατάληπτα δια τους αμύητους, όπως π. χ. :
1. Πῦρ μαχαίρᾳ μὴ σκαλεύεις
2. Ζυγόν μὴ ὑπερβαίνειν
3. ἐπί χοίνικος μὴ καθίζειν
4. καρδίαν μὴ ἐσθίειν
5. τὰς λεωφόρους μὴ βαδίζειν
6. αποδημοῦντα μὴ έπιστρέφεσθαι κλπ.(1. Να μη ανακατεύης το πυρ με την μάχαιραν, εσήμαινε δε τούτο: να μη εξάπτης άνθρωπον ευριβκόμενον εν θυμώ = να μη βάζης λάδι στη φωτιά. 2. Να μη υπερβαίνης τον ζυγόν, ήτοι να μη άδικης. 3. Να μη αρκείσαι εις την ημερησίαν τροφήν, δηλ. να φροντίζης εξ ίσου και δια. το παρόν και δια το μέλλον. 4. Νά μη τρώγης καρδίαν, δηλ. να μη βασανίζεις την ψυχήν σου με ανίας και λύπας. 5. Να μη βαδίζης τας λεωφόρους, ήτοι να μη παρασύρεσαι από τας γνώμας των πολλών αδαών, αλλά από τας γνώμας των επαϊόντων. 6. Όταν αποδημή τις να μη επιστρέφη, δηλ. όταν αποθνήσκη τις να μη έχη τον νουν του επί των επιγείων κλπ.).
Οι μαθηταί ηγείροντο άμα τη ανατολή του ηλίου. Ώρας τινάς διέθετον δια μελέτην και γυμναστικήν. Κατά τας εστιάσεις απηγορεύοντο οι κύαμοι και το κρέας. Τας απογευματινός ώρας οι μαθηταί ήκουον της διδασκαλίας του Πυθαγόρου και απερχόμενοι προς ύπνον έδιδον απολογισμόν εις εαυτούς περί του έργου των της ημέρας, λέγοντες:
«Τὶ παρέβην; Τὶ δ' ἔρεξα; Τὶ μοι δέον οὐκ έτελέσθη ;»
(ποίον καθήκον παρέβην; τι έπραξα; τι παρέλειψα να πράξω;). Προ της εισόδου της Σχολής έκειτο μέγα άγαλμα του Ερμού του Λογίου, εφ΄ ου υπήρχεν επιγραφή:
«Ἑκάς βέβηλοι» (δηλ. μακράν οι βέβηλοι, οι αμύητοι). ΄Οταν ο Πυθαγόρας επείθετο, ότι ο μαθητής μετά πενταετή σιγήν και μελέτην ήτο άξιος προαγωγής, ανεκήρυσσε τούτον εσωτερικόν μαθητήν και εδέχετο αυτόν εντός της Σχολής. Οι αριθμοί και τα γεωμετρικά σχήματα απετέλουν το αντικείμενον της πρώτης ερεύνης των εσωτερικών μαθητών. Οι αριθμοί δεν ήσαν απλώς σύμβολα ποσοτικών σχέσεων. Ήσαν αυτή αύτη η ουσία του Κόσμου. Πώς ακριβώς ενόουν τούτο ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι δεν είναι γνωστόν, καίτοι ο Αριστοτέλης, φαίνεται, είχε σχετικάς πληροφορίας και επί τη βάσει τούτων αναιρεί τας Πυθαγορείους θεωρίας περί της φύσεως των αριθμών, ως μνημονεύομεν κατωτέρω. Πολλαί ερμηνείαι διεσώθησαν μέχρι ημών περί των συμβολισμών των πρώτων δέκα αριθμών, μερικάς των οποίων αναφέρομεν. Η μονάς είναι το πνεύμα, ο αιθήρ, η ενέργεια και η δύναμις εξής γίνεται το πάν. Η δυάς είναι η ύλη αποτελούμενη από ύδωρ και Γην. Η τριάς είναι ο χρόνος, ως Θεότης, ήτοι το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Η τετράς είναι ο χώρος, η τάξις του Κόσμου. Ο 5 συμβολίζει τα πέντε στοιχεία εκ των οποίων σύγκειται ο Κόσμος, ήτοι γην, ύδωρ, αέρα, πυρ, αιθέρα και τα πέντε αντίστοιχα πολύεδρα, κύβον, εικοσάεδρον, οκτάεδρον, τετράεδρον, δωδεκάεδρον. Ο 6 συμβολίζει τα εξ είδη των έμψυχων όντων ήτοι: θεούς, δαίμονας, ήρωας ανθρώπους, ζώα, φυτά. Ο 7 παριστά τους επτά γνωστούς πλανήτας (Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Ζευς, Κρόνος, Σελήνη, Ήλιος) και τον νόμον της εξελίξεως. Ο 8 παριστά τας 8 ουράνιους σφαίρας και τους 8 φθόγγους της μουσικής κλιμακος δηλ. της αρμονίας του Κόσμου. Ο 9 παριστά τους 9 κοσμικούς χώρους του στερεώματος. Ο 10 παριστά το Σύμπάν. Την μονάδα εθεώρουν αυτό τούτο το άναρχον Ον. Τούτο, όταν εκδηλωθή, ενεργεί εις δημιουργόν δυάδα, ήτοι ο Θεός είναι διττός. Ουσία αδιαίρετος και ύλη διαιρετή, ως τούτο επίστευον οι Ορφικοί, λέγοντες: Ο Θεός είναι σύζυγος και η σύζυγος. Δια της προσθήκης μιας μονάδος εις την δυάδα ο Κόσμος λαμβάνει μορφήν δια του αριθμού τρία, ο οποίος είναι ιερώτατος αριθμός. Η ιερότης του αριθμού τρία έχει προέλθει εκ των φυσικών παρατηρήσεων των ανθρώπων. Ούτος παριστά την αρχήν, το μέσον και το τέλος. Γέννησιν, ζωήν, θάνατον. Η απλούστατη μορφή των όντων είναι το τρίγωνον με τρεις πλευράς, τρεις γωνίας, τρεις κορυφάς, τρία ύψη, τρεις διχοτόμους, τρεις διαμέσους. Οι Αθηναίοι εθεώρουν την τρίτην ημέραν του μηνός αποφράδα, άγνωστον όμως δια ποίον λόγον. Αλλά και εις την διαμόρφωσιν της γλώσσης ο αριθμός τρία απέκτησε σημασίαν, υποδηλών επίτασιν, όπως τρικυμία, τριγυρνώ κλπ., ένθα δεν νονούνται τρία κύματα ή γυρνώ τρεις δρόμους, αλλά τεράστια κύματα και περιπλανώμαι. Ο αριθμός 4 είναι επίσης ιερός και ονομάζεται τετρακτύς. Εις το όνομα δε της τετρακτύος και ώρκίζοντο οι Πυθαγόρειοι. Ιδίως τετρακτύς ωνομάζετο το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών, το όποιον είναι ίσον με 10 (1+2+3+4) δηλ. με το Σύμπαν. Ο πέντε κρύπτει την ασυμμετρίαν η οποία επικρατεί εις την συμμετρίαν του Κόσμου, διότι η πλευρά του εις κύκλον εγγεγραμμένου πενταγώνου είναι ασύμμετρος, το δε πεντάγωνον είναι η έδρα του εις σφαίραν εγγραφόμενου δωδεκαγώνου του παριστώντος τον Κόσμον, όστις είναι αρμονία. Οι αριθμοί 3, 4, 5 είναι ιεροί θεωρούμενοι και ομού, ως τριάς. Διότι, ούτοι αποτελούν την πρώτην Πυθαγόρειον τριάδα, ήτοι τους τρεις πρώτους αριθμούς, οι όποιοι επαληθεύουν, το πυθαγόρειον θεώρημα δηλ. τρία εις το τετράγωνον συν τέσσαρα εις το τετράγωνον = πέντε εις το τετράγωνον (9+16 = 25). Αλλά και δι' άλλον λόγον η τριάς αύτη θεωρείται ιερά. Διότι, οι αριθμοί 3, 4, 5 υψούμενοι εις τον κύβον και προστιθέμενοι μάς δίδουν τον αριθμόν 216, τον παριστώντα τον λεγόμενον ψυχογονικόν κύβον, του οποίου πλευρά είναι ο αριθμός 6. (Βλ. Κ. Γεωργούλη, Πλάτωνος «Πολιτεία» σ. 504 κ.έ.). Αλλά και ο 6 θεωρείται ιερός, ονομάζεται δε και Γάμος. Διότι, εκτός του ότι συνδέεται ούτος προς τας μετεμψυχώσεις (πλευρά ψυχογονικού κύβου) είναι και τέλειος αριθμός, επειδή το άθροισμα των μερών του μας δίδει τον αριθμόν 6, ήτοι 6:6=1, 6:3 = 2, 6:2 = 3 καί 1+2+3 = 6. Επί πλέον, ο 6 θεωρείται ιερός, διότι ούτος είναι το εμβαδόν του ορθογωνίου τριγώνου, του οποίου πλευραί είναι η ιερά τριάς (3,4,5), η Οποία δίδει και την πρώτην ακεραίαν λύσιν της εξισώσεως τής λαμβανομένης εκ του πυθαγορείου θεωρήματος (τής ω εις το τετράγωνον = χ τετράγωνον + ψ τετράγωνον).
Ο αριθμός 7 ήτο ιερός επίσης. Η ιερότης του αριθμού 7 ανάγεται εις παλαιότατους χρόνους, πολύ παλαιοτέρους της εποχής του Όμηρου και οφείλεται εις τας φάσεις της Σελήνης, εκάστη των οποίων ως γνωστόν διαρκεί επτά ημέρας. Οι Πυθαγόρειοι όμως επέτεινον την σημασίαν του αριθμού επτά θεωρούντες αυτόν παρθένον, αμήτορα, ηγεμόνα και άρχοντα απάντων, ένα θεόν, αεί όντα, και τον έχουν αφιερώσει εις την Αθηνάν. Τα διαστήματα της πυθαγορείου μουσικής κλίμακος είναι επτά και συνεπώς ο επτά είναι αυτή αύτη η αρμονία του Κόσμου. Κατά τον Πυθαγόρειον Πρώρον, «ἠ φύσις δι' ἑπτά ἐτών ἤ μηνῶν ἤ ἡμερῶν πλείστα τῶν πραγμάτων τελειοῖ ἤ μεταβάλλει». Η ιερότης του αριθμού επτά και η συμβολική σημασία του διατηρείται και εις την Καινήν Διαθήκην. Όπως π. χ.: Λέγει αυτοίς ο Ιησούς πόσους άρτους έχετε; οι δε είπον επτά και ολίγα ίχθύδια (Ματθ. 15, 34). «Κύριε ποσάκις ἁμαρτήσει είς ἐμέ ὁ ἀδελφός μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις; Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ' ἕως ἑδδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. 18. 22). Ο Ιησούς εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή, αφ' ης εκβεβλήκει επτά δαιμόνια (Μάρκ. 12.20, 16.9). Και εις την γλώσσαν διατηρείται έκτοτε η σημασία του αριθμού επτά, όπως επτάφωτος, επτακέφαλος, επτάστομος, εφτάψυχος, εφτάπατος (ο πολύ εχέμυθος), εφτάμυαλος (ο σοφώτατος), εφταμόναχος = τελείως μόνος, εξ ου και θεομόναχος, εκ του ότι εις τον λαόν επεκράτησεν η πυθαγόρειος παράδοσις της ταυτότητος του αριθμού επτά προς τον Θεόν. Το θεομόναχος είναι και μία ζωντανή απόδειξις ου μόνον της επιδράσεως επί του ελληνικού λαού και της διατηρήσεως δια μέσου των αιώνων των Πυθαγορείων δοξασιών, αλλά και της συνεχείας και διατηρήσεως αναλλοίωτου της ελληνικής φυλής.Η αριθμολογία, η γεωμετρία και η μουσική ωδήγουν τους εσωτερικούς μαθητάς εις την κατανόησιν των κοσμικών φαινομένων ιδού τι γράφει συναφώς ο Διογένης ο Λαέρτιος (XIII 25): «Ὀ Πυθαγόρας ἐθεώρει άρχήν μὲν ὅλων τῶν πραγμάτων τὴν μονάδα· εκ δε της μονάδος ὁτι προήρχετο (ἐγίνετο) ἡ ἀόριστος δυάς διὰ τῆς ἐκδηλώσεως τῆς μονάδος καὶ ὡς ὕλης ἐκ δὲ τῆς μονάδος καὶ τῆς ἀορίστου δυάδος, ὅτι ἐγίνοντο οἱ αριθμοί· ἐκ δὲ τῶν ἀριθμών τὰ σημεῖα· ἐκ δὲ τοῦτων αἱ γραμμαί, ἐκ τῶν ὁποὶων γίνονται τὰ ἐπίπεδα σχήματα, ἐκ δὲ τῶν ἐπιπέδων τὰ στερεά· ἐκ τοῦτων τὰ αἰσθητά σώματα, τῶν ὁποίων τὰ στοιχεία εἶναι τέσσαρα: Πὺρ, ὕδωρ, γῆ, ἀήρ, τὰ ὁποία μεταβάλλονται καὶ διὰ τῆς ἀλλοιώσεως ὄλων αὐτῶν γίνεται ὁ Κόσμος ἔμψυχος, νοερός, σφαιροειδής, περιέχων εἰς τὸ μέσον τὴν γῆν και αὐτήν σφαιροειδή καὶ περιοικουμένην».

Πηγή :Εγκυκλοπεδικό λεξικό «ΗΛΙΟΥ»

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Σύντομη Ιστορία του Ναού του Σολομώντος

Ο πρώτος Ναός
Ο «πρώτος Ναός» χτίστηκε απο τον
βασιλιά Σολομώντα σε επτά έτη το 957 ή 1034 π.Χ. και αποτέλεσε το κέντρο λατρείας του αρχαίου Ιουδαϊσμού. Ο πρώτος Ναός του Σολομώντα καταστράφηκε απο τους Βαβυλωνίους το 586 π.Χ.

Ο δεύτερος Ναός
Ο «δεύτερος Ναός» ανοικοδομήθηκε το
516 ή 537 π.Χ. από τον κυβερνήτη Ζοροβάβελ, μετά από διάταγμα που εξέδωσε ο Κύρος ο Μέγας.

Η ανοικοδόμηση του Ναού από τον Ηρώδη
Ο Ναός ανοικοδομήθηκε το
20 π.Χ. απο τον Ηρώδη, ενώ και αυτός καταστράφηκε ολοκληρωτικά απο τους Ρωμαίους το 70.

Σχεδιασμός του Nαού
Ο Ναός του Σολομώντα κατασκευάστηκε σύμφωνα με ακριβή σχέδια που ο Θεός έδωσε στον
Δαβίδ. Ο Δαβίδ ήλπιζε να τον οικοδομήσει, αλλά ο Θεός του είπε πως ο γιός του θα ήταν αυτός που θα ολοκλήρωνε τον Ναό. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του ο Δαβίδ άρχισε την συγκέντρωση των οικοδομικών υλικών και πολύτιμων μετάλλων που θα απαιτούνταν για την οικοδόμιση του Ναού. Ο Ναός θα εξυπηρετούσε ως τόπος λατρείας του Γιαχβέ και ως μόνιμη στέγη για την Κιβωτό της Διαθήκης.
Ο πρώτος Ναός κατασκευάστηκε με τη βοήθεια μελών και απο τις 12 φυλές του
Ισραήλ, αφού όλες οι φυλές ήταν ενωμένες κάτω απο την ηγεμονία του Δαbίδ και του Σολομώντα. Ο δεύτερος Ναός οικοδομήθηκε απο μέλη της φυλής του Ιούδα μόνο.

Πηγή:http://el.louddomain.com

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Τα Αρχαία Καθήκοντα-Βασιλικόν Έπος (The Regius Poem )

Η παρουσίαση του χειρογράφου αυτού πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο του Λονδίνου το 1757 από τον βασιλέα Γεώργιο II της Αγγλίας. Το 1840 ο J.O.HalliwellΙ επιμελήθηκε την πρώτη του έκδοση. Για τους λόγους αυτούς το κείμενο έχει γίνει γνωστό είτε σαν Βασιλικόν Έπος - The Regius Poem - είτε σαν Χειρόγραφο του Halliwel. Σημειώνεται ότι δεν τεκμηριώνεται ότι ο τελευταίος υπήρξε ελευθεροτέκτων.
Γραμμένο σε πρωτόγονο και χωρίς αισθητική στίχο, το Βασιλικόν Έπος θεωρείται ως το παλαιότερο ταυτοποιημένο ως τεκτονικό αγγλικό κείμενο. Από το λεκτικό του εικάζεται ότι το συνέταξε άγγλος ιερωμένος, που πρέπει να είχε πρόσβαση σε προγενέστερα τεκτονικά κείμενα. Η μεγάλη του αξία συνίσταται όχι μόνον στο ότι οδηγεί στην συναγωγή ιδιαίτερα σημαντικών συμπερασμάτων σχετικά με τα πρώτα βήματα και την οργάνωση της συντεχνίας στην Αγγλία αλλά και στο γεγονός ότι πολλά από τα οριοθέσια που αναφέρονται σε αυτό επιβιώνουν με κάποια μορφή στα σημερινά τυπικά. Σύμφωνα με τον Halliwell το κείμενο γράφτηκε φθίνοντος του Μου αι., δηλαδή το 1390 μ. Χρ. Άλλοι θεωρούν ότι είναι παλαιότερο και ότι ανάγεται στην εποχή της βασιλείας του Athelstane (925-939 μ.Χρ.). Το ποίημα αποτελείται από 794 στίχους και αρχίζει με την φράση: Hic incipiunt constituciones artis gemetriae secundum Eucyldem.- Σύμφωνα με τον Ευκλείδη αυτές είναι οι θεμελιώδεις αρχές της τέχνης της Γεωμετρίας. Το έπος διακρίνεται σε πέντε (5) μέρη:
• Πρόλογος,
• Καταστατικό Άρθρα,
• Πρόσθετοι Κανόνες,
• Μία άλλη Διάταξη της Τέχνης της Γεωμετρίας, και
• Η Τέχνη των Τεσσάρων Εστεμμένων.
Σημασία έχει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι το κείμενο (α) συντάχθηκε στην παλαιότερη αγγλική γλώσσα και (β) όταν ακόμη η αγγλική εκκλησία ήταν Καθολική. Τα μεταγενέστερα κείμενα (βλπ πρόλογο του παρόντος) έχουν Προτεσταντικό χαρακτήρα, πολλά δε συνετάγησαν κατά το δεύτερο ήμισυ του 16ου αι. μ.Χρ., δηλαδή κατά την εποχή του Εδουάρδου VI (1537-1553 μ.Χρ.) και της Ελισάβετ Ι (1558-1603 -•Χρ.).
Πηγή:Π. Κ, Περιγιαλιώτης

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Παράλληλα Σώματα

Στον Ελευθεροτεκτονισμό δεν υπάρχει βαθμός ανώτερος του Διδασκάλου Ελευθεροτέκτονος. Όμως υπάρχουν «Σώματα» που δέχονται ως μέλη τους μόνο Διδασκάλους Ελευθεροτέκτονες. Τα Σώματα αυτά είναι ανεξάρτητα από τη «Συμβολική Στοά».Μπορούν να περιγραφούν ως συμπληρωματικά ή «παράλληλα» και συνήθως παρέχουν περαιτέρω οπτικές σε κάποια αλληγορικά, ηθικά ή και φιλοσοφικά στοιχεία του Ελευθεροτεκτονισμού.
Αν και ανεξάρτητα, τα «παράλληλα Σώματα», χαρακτηρίζονται Ελευθεροτεκτονικά, αφού για να γίνει κάποιος μέλος τους πρέπει να είναι ήδη Ελευθεροτέκτονας.
Τα άρθρα της «Ένωσης» της «Premier Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας» με την «Αρχαία Μεγάλη Στοά της Αγγλίας» (σε «Ενωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας» το 1813) περιόρισαν την αναγνώριση σε συγκεκριμένα Σώματα, όπως αυτά που εντάσσονται στο Σκωτικό Τυπικό και στο Τυπικό της Υόρκης. Κάποια «παράλληλα Σώματα», όπως για παράδειγμα αυτό των Ναϊτών Ιπποτών, έχουν επιπλέον απαιτήσεις λόγω της φύσης τους.
Τέλος, υπάρχουν σώματα στα οποία συμμετέχουν μόνο Ελευθεροτέκτονες, αλλά δεν έχουν σχέση με τη διδασκαλία του Ελευθεροτεκτονισμού, οπότε τυπικά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως «παράλληλα Σώματα».
Πηγή:http://el.wikipedia.org

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Χρονολογική παρουσίαση βιογραφίας &Ελευθεροτεκτονική δραστηριότητα του Benjamin Franklin (1706-1790)

17 Ιανουαρίου 1706
Γεννήθηκε στη Βοστώνη, της Μασαχουσέτης.
Μαθήτευσε στον αδελφό του, Τζέιμς, ο οποίος ήταν τυπογράφος, μόλις στα 12 του χρόνια, τον εγκατέλειψε πέντε χρόνια αργότερα μετά από έντονες διαφωνίες και εγκαταστάθηκε στη Φιλαδέλφεια.
1727
Οργάνωσε τη λέσχη της «φατρίας» ("Junto" club), η οποία εξελίχθηκε στην Αμερικάνικη
Φιλοσοφική Εταιρεία και τη Λέσχη του «Δερμάτινου Περιζώματος», μία μυστική εταιρεία (όπως περιγράφεται στα Χρονικά της Φιλαδέλφεια και της Πενσυλβάνια του 1850, τόμος u, σελίδα 495 και στο βιβλίο «Ο Φραγκλίνος ως Ελευθεροτέκτων», σ. 7-9).
1730 - 1748
Πρώτα εργάστηκε ως τυπογράφος, στη συνέχεια έγινε ιδιοκτήτης μίας τυπογραφικής
επιχείρησης και εξέδωσε την εφημερίδα The Pennsylvania Gazette.
Φεβρουάριος 1730 - 1731
Μυήθηκε στην Στοά του Αγίου Ιωάννου (σύμφωνα με την Ιστορική Εταιρεία της
Πενσυλβάνια, τα πρακτικά της Στοάς του Αγίου Ιωάννη και το βιβλίο πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1885, σ. 37-39).
1731
Έθεσε τα θεμέλια για μία βιβλιοθήκη, η οποία αναπτύχθηκε σε Δημοτική Βιβλιοθήκη της
Φιλαδέλφεια.
24 Ιουνίου 1732
Εκλέχθηκε Δεύτερος Μέγας Επόπτης (σύμφωνα με την έκδοση της Pennsylvania
Gazette, αρ. 187, της 26ης Ιουνίου, 1732).
1732 - 1757
Κέρδισε ευρεία αναγνώριση με το «Poor Richard's Almanack».
24 Ιουνίου 1734
Εκλέχθηκε Μέγας Διδάσκαλος της Πενσυλβάνια (σύμφωνα με την Pennsylvania
Gazette, αρ. 290, Ιούνιος 1734).
Αύγουστος 1734
Δημοσίευσε ένα Τεκτονικό Βιβλίο του, μία επανέκδοση των Συνταγμάτων των
Ελευθερο-τεκτόνων του Άντερσον, το πρώτο Τεκτονικό βιβλίο το οποίο εκδόθηκε στην Αμερική (σύμφωνα με την Pennsylvania Gazette, αρ. 284, 9 – 16 Μαΐου, 1734).
28 Νοεμβρίου 1734
Έγραψε ως Μέγας Διδάσκαλος στον αδελφό Χένρυ Πράις στη Βοστώνη δύο αδελφικές
επιστολές, μία επίσημη σχετικά με Τεκτονικά ζητήματα και μία λιγότερο επίσημη (κατά μαρτυρία του Χένρυ Πράις)
1734 - 1735
Ο Φραγκλίνος και οι αδελφοί της Στοάς του Αγίου Ιωάννη, σύμφωνα με τις παλιές
τεκτονικές και οικογενειακές παραδόσεις, έθεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο στο Δημόσιο Κτήριο «Μέγαρο της Ανεξαρτησίας», το οποίο χτίστηκε την περίοδο κατά την οποία ο Φραγκλίνος διετέλεσε Μέγας Διδάσκαλος (σύμφωνα με την ψηφοφορία της Συνέλευσης, την Ιστορία του Μεγάρου της Ανεξαρτησίας του Etting και επίσης, κατά τις καταγραφές ημερομηνίας στους πίδακες νερού του Μεγάρου)
1735 - 1738
Διετέλεσε Γραμματέας της Στοάς του Αγίου Ιωάννη.
13 Απριλίου 1738
Ο Φραγκλίνος, σε μία επιστολή προς τη μητέρα του, γράφει «οι Ελευθεροτέκτονες δεν
έχουν αρχές ή πρακτικές οι οποίες να είναι ασύμβατες με την θρησκεία και την καλή διαγωγή». (η πρωτότυπη επιστολή υπάρχει – με τον γραφικό χαρακτήρα του Φραγκλίνου – στο σχετικό Βιβλίο της Συλλογής της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια)
25 Μαΐου 1743
Επισκέφθηκε την πρώτη Στοά (του Αγίου Ιωάννη) στη Βοστώνη (σύμφωνα με το βιβλίο
πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης 1733-92, σελίδα 390).
1744
Ήταν ο κύριος συντελεστής στη βελτίωση του φωτισμού των δημόσιων δρόμων, εφηύρε
μία θερμαντική σόμπα (η οποία ακόμη κατασκευάζεται) και ενδιαφέρθηκε για τον ηλεκτρισμό.
1748
Πούλησε την επιχείρησή του στον προϊστάμενο και αποσύρθηκε για να αφιερώσει τον
εαυτό του στη δημόσια ζωή.
10 Ιουνίου 1749
Διορίστηκε Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος από τον Τόμας Όξναρντ, της Βοστώνης
(σύμφωνα με το βιβλίο πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1882, σελίδα 157).
29 Αυγούστου 1749
Η Στοά της Ταβέρνας του Βαρελιού υπέβαλλε αίτηση στον Επαρχιακό Μέγα Διδάσκαλο
Φραγκλίνο για μία «Αντιπροσωπεία υπό την ανοχή του» (σύμφωνα με το σχετικό χειρόγραφο, των Πρακτικών της Στοάς της Ταβέρνας του Βαρελιού)
13 Μαρτίου 1750
Ολοκληρώνεται η θητεία του ως Επαρχιακού Μέγα Διδασκάλου και αμέσως διορίζεται
Αναπληρωτής Μέγας Διδάσκαλος από τον Γουίλλιαμ Άλλεν, τον Επαρχιακό Μέγα Διδάσκαλο (σύμφωνα με το Βιβλίο των πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1882, σελίδα 157).
1752
Έκανε τα περίφημα πειράματα με χαρταετό.
12 Μαρτίου 1752
Ορίζεται μέλος Επιτροπής για την ανέγερση της «Στοάς των Ελευθεροτεκτόνων» στη
Φιλαδέλφεια (σύμφωνα με το πρωτότυπο χειρόγραφο της Βιβλιοθήκης του Τεκτονικού Μεγάρου, της Φιλαδέλφεια).
25 Οκτωβρίου 1752
Επισκέφθηκε την Στοά της Ταβέρνας του Βαρελιού (σύμφωνα με το χειρόγραφο των
Πρακτικών της Στοάς της Ταβέρνας του Βαρελιού).
1754
Ήταν ο αντιπρόσωπος της Πενσυλβάνια στο Κογκρέσο του Ώλμπανυ.
11 Οκτωβρίου 1754
Παρίσταται στην Τριμηνιαία Εκδήλωση της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης, η οποία
πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Συναυλιών της Βοστώνης (σύμφωνα με το Βιβλίο των πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης 1733-92, σελίδα 34, και 1871, σελίδα 361).
24 Ιουνίου 1755
Είχε προεξέχοντα ρόλο στη Μεγάλη Επέτειο και Καθιέρωση της «Στοάς των
Ελευθεροτεκτόνων» στη Φιλαδέλφεια, το πρώτο Τεκτονικό κτήριο της Αμερικής (σύμφωνα με την Pennsylvania Gazette, αρ. 1384. 3 Ιουλίου 1755 και το Κήρυγμα της Εκκλησίας του Χριστού, Φιλαδέλφεια 1755, που βρίσκεται στο Αρχείο της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια).
1757 - 1762
Εκπροσώπησε την Πενσυλβάνια στην Αγγλία με σκοπό την επιβολή φόρων στην
ιδιωτική ακίνητη περιουσία.
10 Οκτωβρίου 1759
Επισκέφθηκε την Στοά Άγιος Δαβίδ, στο Εδιμβούργο της Σκωτίας (σύμφωνα με το
αρχείο «Τέσσερεις Εστεμμένοι Μάρτυρες», του 1908 τόμος xxi, 3ο κεφάλαιο, σελίδα 270).
1760
Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος της Φιλαδέλφεια (σύμφωνα με τα Συντάγματα του
Noorthouck, σελίδα 276 έκδοση του 1784 στο Λονδίνο)
17 Νοεμβρίου 1760
Παρίσταται στη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, η οποία συνεκλήθη στο «Στέμμα & Άγκυρα»,
στο Λονδίνο. Σύμφωνα με τα Πρακτικά της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας, εισήλθε ως «Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος».
1762
Προσφωνείται ως Μέγας Διδάσκαλος της Πενσυλβάνια (σύμφωνα με τις επιστολές του
αδελφού Βάλεντζ προς τον Φραγκλίνο οι οποίες βρίσκονται στο αρχείο της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας).
1766
Εκλήθη στη Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων για να αιτιολογήσει την αντίθεση των
αποικιών της Αμερικής στο Φόρο Χαρτοσήμου.
1775
Επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια, όταν ο πόλεμος κατέστη αναπόφευκτος.
Έγινε μέλος του δεύτερου Ηπειρωτικού Κογκρέσου και ήταν στην επιτροπή η οποία συνέταξε και υπέγραψε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας.
1776
Εστάλη ως μέλος μίας τριμελούς επιτροπής για να διαπραγματευθεί μία διεθνή συνθήκη
με τη Γαλλία. Έτυχε τεράστιας δημοτικότητας κατά τη διάρκεια της παραμονής του, η οποία κράτησε έως το 1785, περίοδο κατά την οποία ήταν διπλωματικός εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών. Εντάχθηκε σε Τεκτονικές Στοές της Γαλλίας (σύμφωνα με έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας)
7 Απριλίου 1778
Παραβρέθηκε στη μύηση του Βολταίρου στην Στοά των Εννέα Αδελφών (ή Μουσών), μία
διάσημη Στοά στο Παρίσι (σύμφωνα με το βιβλίο του Αμιάμπλ «Μία τεκτονική στοά πριν το 1787», σελίδα 65, του Λαντουάν «Ιστορία του Γαλλικού Ελευθεροτεκτονισμού» και του Κλος «Ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού στη Γαλλία»).
1778
Εντάσσεται στην Στοά των Εννέα Αδελφών στο Παρίσι. Προφανώς, το παράδειγμα του
Φραγκλίνου δεν άφησε ανεπηρέαστη την απόφαση της ηγετικής φυσιογνωμίας της φιλοσοφίας στο να γίνει δεκτός ως Ελευθεροτέκτων και από την άλλη μεριά είναι βέβαιο ότι η μύηση του Βολταίρου ήταν καθοριστική για την απόφαση του Ένδοξου Αμερικανού να ενταχθεί στις Εννέα Αδελφές (Στοά)-" " Το όνομα του Φραγκλίνου εμφανίζεται λίγο μετά εκείνου του Βολταίρου στην εκτυπωμένη κατάσταση του 1779"(σύμφωνα με το «Μία τεκτονική στοά πριν το 1789», σελίδα 145).
28 Νοεμβρίου 1778
Πρωτοστάτησε στην Στοά της Θλίψης ή Τεκτονική επικήδεια τελετή του Βολταίρου
(σύμφωνα με σχετικό Χειρόγραφο του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας και Μετάλλιο το οποίο αποτελούσε τιμητικό ενθύμιο της περίστασης και το οποίο βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Τεκτονικού Μεγάρου, στη Φιλαδέλφεια. Ο αδελφός Χώκινς δηλώνει ότι ένα ακόμη δείγμα αυτού του σπάνιου μεταλλίου βρίσκεται στην κατοχή της Μεγάλης Στοάς του Μέκλενμπουργκ, στη Γερμανία).
21 Μαΐου 1779
Εκλέχθηκε Σεβάσμιος Διδάσκαλος της Στοάς των Εννέα Αδελφών και η εφορευτική
επιτροπή ειδοποιώντας τον για την εκλογή αυτή στο Πασύ, κοντά στο Παρίσι, μίλησε περί των Σημαντικών και πολλών υποθέσεων τις οποίες είχε αναλάβει και σημείωσε ότι αντέχοντας αυτήν την ευθύνη θα μπορούσε να βρει χρόνο να «παρακολουθεί τις συνεδριάσεις των Ελευθεροτεκτόνων σα να ήταν ένας αδελφός με αρκετό ελεύθερο χρόνο». Ο Φραγκλίνος διετέλεσε Σεβάσμιος Διδάσκαλος για δύο χρόνια, ενώ η θητεία του είχε ανανεωθεί το 1780 (σύμφωνα με το «Μία Τεκτονική Στοά Πριν το 1789», του αδελφού Λουί Αμιάμπλ 1897, σελίδες 136, 145).
1781
Ορίστηκε μαζί με τον Τζέυ και τον Άνταμς να διαπραγματευθεί την υπογραφή της ειρήνης
με τη Μεγάλη Βρετανία.
1782
Εκλέγεται Σεβάσμιος, ήτοι Σεβάσμιος Διδάσκαλος της Στοάς των Εννέα Αδελφών, στη
Μεγάλη Ανατολή Παρισιού (σύμφωνα με τα έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας)
7 Ιουλίου 1782
Μέλος της Σεπτής Στοάς του "Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ" (σύμφωνα με τα έγγραφα
του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας).
1785
Εκλέγεται επίτιμο μέλος της Στοάς των Καλών Φίλων, της Ρουέν, στη Γαλλία (σύμφωνα
με τα έγγραφα του Αρχείου του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια).
24 Απριλίου 1785
Εκλέγεται Επίτιμος Σεβάσμιος της Σεπτής Στοάς του "Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ"
(σύμφωνα με τα έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας).
Σεπτέμβριος 1785
Επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια.
1785 - 1787
Ήταν πρόεδρος του εκτελεστικού συμβουλίου της Πενσυλβάνια (όργανο της τοπικής
αυτοδιοίκησης).
27 Δεκεμβρίου 1786
Κατά την αφιέρωση ενός κηρύγματος το οποίο εκφωνήθηκε κατά παράκληση του Μέγα
Διδασκάλου της Πενσυλβάνια, από τον αιδεσιμότατο Τζόζεφ Πίλμορ στην Εκκλησία του Αγίου Παύλου, της Φιλαδέλφεια, ο Φραγκλίνος αναφέρεται ως " ένας Ένδοξος Αδελφός του οποίου η διακεκριμένη μεταξύ των Τεκτόνων αρετή, του παρείχε το μέγιστο σεβασμό τους" (αντίγραφο από το Βιβλίο το οποίο βρίσκεται στο Αρχείο της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια και τη Βιβλιοθήκη του Τεκτονικού Μεγάρου της Φιλαδέλφεια).
17 Απριλίου 1790
Απεβίωσε.
Πηγη:http://mystica.gr

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΑΚΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ, ΟΤΙ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ?
ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ,
ΚΑΙ ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΑΔΕΛΦΟΙ?
ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΥΤΟ ΠΟΝΗΜΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟ ΚΑΙ ΟΣΟ ΤΟ ΑΝΑΛΥΟΥΜΕ, ΤΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ.

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ, Η ΜΕΤΑΞΥ ΑΔΕΛΦΩΝ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ, Μτφ. ΣΤΕΝΗ ΦΙΛΙΑ.
Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ ΣΚΟΠΕΙ ΝΑ ΕΝΩΣΗ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΟΛΟΥΣ, ΩΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ.
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ, ΕΝΩΣΕΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ
ΑΥΤΟΥ, ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ
ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΥΝ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ, ΤΟΝ
ΒΑΘΜΟ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΔΕΣΜΟΥ , ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ , ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ
ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ.
ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΑΥΤΟ ΔΕ, ΤΟΝ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΑΡΚΕΤΕΣ
ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ.
ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ: Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΦΥΣΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΤΕΚ.:
ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ΩΣ ΕΝΙΑΙΟΥ, ΚΟΙΝΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ,
ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΥ ΣΚΟΠΟΥ.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ ΑΠΟΡΡΕΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΩΙΚΩΝ
ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ , ΟΠΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΝΤΑ ΔΙΑΤΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΝ ,ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ , ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ.
Ο ΝΟΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΥΣΙΔΑ , ΟΠΟΥ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ
ΘΕΟΣ – ΚΟΣΜΟΣ – ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΕΝΣΑΡΚΩΝΕΤΑΙ
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΑΥΤΟ , Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ , ΚΑΘΕ ΣΚΕΨΗ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΕΜΑΣ
ΚΑΙ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΩΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ, ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΣΤΗΝ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΨΥΧΗ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΔΟΝΗΣΕΙΣ, ΟΠΟΥ ΚΥΚΛΟ-
ΦΟΡΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΕΚΤΕΛΩΝΤΑΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΓΑΘΕΣ , ΟΠΩΣ ΟΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ
ΙΔΕΩΔΗ , ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΥΣΙΑ.
ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΜΑΣ ΠΡΑΞΕΩΝ , ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΥΝΤΕΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΥΨΩΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.
ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΦΥΣΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ , ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ
ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΟΧΙ ΑΓΑΘΕΣ , ΑΛΛΑ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕ-
ΝΕΣ ΑΠΟ ΠΟΝΗΡΟ ΣΚΟΠΟ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ , ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΣΕ
ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΕΚΤ.: , Η ΗΘΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ
ΣΥΜΒΑΛΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΑΓΑΘΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥΣ , ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΣΤΗΝ, ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ, ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ,
ΟΠΟΥ ΕΠΙΔΡΑ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΥΝΟΪΚΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ
ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ
ΓΗΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.


ΣΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ,
ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΟΧΙ
ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΕΓΩΠΑΘΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΩΝ
ΜΑΖΩΝ, ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΤΑΤΟΥ ΕΚΕΙΝΟΥ ΕΡΩΤΟΣ,
ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΤΙΚΟ ΚΡΙΚΟ ΜΕΤΑΞΥ
ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΣΩΝ ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.
Η ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ ΔΙΠΛΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ , ΘΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟ , ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗ.
ΣΕ ΗΘΙΚΟ ΠΕΔΙΟ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΜΕ,
ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΑ ΕΞΗΣ :

« ΑΠΟΦΕΥΓΕ ΝΑ ΒΛΑΨΕΙΣ ΚΑΘΕ ΥΠΑΡΞΗ , ΕΙΤΕ ΔΙΑ
ΛΟΓΟΥ , ΕΙΤΕ ΔΙΑ ΣΚΕΨΕΩΝ , ΕΙΤΕ ΔΙΑ ΕΡΓΟΥ »
« ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΣΧΕΙΣ
ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ »

ΣΥΝΕΠΩΣ , ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΝΑ
ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ ΜΕ
ΠΑΘΟΣ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ, ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ,
ΟΠΩΣ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ,ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ
ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΜΟΥΜΕ.
ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ
ΠΗΓΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ , ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΚΟΠΟ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ
ΕΠΙΤΕΛΕΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ , Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ
ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ.
ΑΝ , Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ ΑΓΑΠΗ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ
ΑΝΘΡΩΠΟ, ΓΕΝΙΚΑ, ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ,
ΕΙΔΙΚΑ , ΔΕΝ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗ ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΜΑΣ,
ΑΝ , Η ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΔΕΝ ΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ,
ΣΕ ΕΝΑ ΠΙΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ,
ΑΝ, ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ , ΣΤΗΝ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ
ΚΛΕΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ , ΑΠΟ ΤΟΥΣ
ΑΛΛΟΥΣ, ΤΟΤΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΑΣ , ΔΕΝ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ , Η ΨΥΧΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ ΜΑΣ, ΣΥΣΚΟΤΙΖΕΤΑΙ , ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟΣ.
ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΜΑΣ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ
ΜΕΘΟΔΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΝΟΥ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ, ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΝΑ
ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΡΚΗ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ,
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ.
ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ , ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ , ΟΠΩΣ ΤΟ ΜΥΡΟΒΟΛΟ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ
ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ, ΝΑ ΑΝΘΗΣΗ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΜΑΣ , ΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ , ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ.

Η ΙΣΧΥ, ΕΝ ΤΙ ΕΝΩΣΗ.

Το παραπάνω πόνημα ανήκει στον αδελφό Δ...Μ... ο οποίος είχε την καλοσύνη να μας επιτρέψει την δημοσιευσή του.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Οι μασονικοί συμβολισμοί στο έργο του Μότσαρτ

H μουσική παραγωγή του Μότσαρτ υπήρξε πάντοτε ένα ζήτημα εκτενούς σχολιασμού από τους μουσικολόγους και τους μουσικογράφους. H συνθετική του δεινότητα εκτεινόταν σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής σύνθεσης που ήκμαζαν εκείνη την εποχή (είχε γράψει ακόμη και μουσική για παντομίμα) και η σκηνική μουσική δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Θα πρέπει να πούμε εξαρχής ότι ο «Θάμος» δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι κατέκτησε μια θέση στο ρεπερτόριο των συμφωνικών ορχηστρών του 20ού αιώνα. Μάλλον το αντίθετο ισχύει.
H, αρχική, σύνθεση της μουσικής για το έργο του Τομπίας Γκέμπλερ (1726-1786) «Θάμος, Βασιλιάς της Αιγύπτου» έγινε το 1773 αλλά υπήρξαν αναθεωρήσεις της κατά τα έτη 1775-6 και 1779-80, όπου κάποια από τα χορωδιακά αλλά και τα ορχηστρικά μέρη ξαναγράφτηκαν.
Οπως έχει καταδείξει η έρευνα, η μουσική του Μότσαρτ δεν ήταν η πρώτη που πλαισίωσε το έργο του Γκέμπλερ. Ο συνθέτης που αρχικά ασχολήθηκε με τον «Θάμο» ήταν ο Γιόχαν Τομπίας Σάτλερ, ο οποίος πέθανε το 1774 στη Βιέννη.
Το πρωτογενές υλικό του Γκέμπλερ προέρχεται από έναν αρχαίο αιγυπτιακό μύθο. Ο Γκέμπλερ δημιούργησε ένα θεατρικό έργο βασιζόμενος σε μια κλασική δραματική συνταγή, αυτή της αντιπαράθεσης του καλού (Θάμος) με το κακό (Φέρον), γεγονός που δεν ξενίζει τον γνώστη των θεατρικών αλλά και οπερατικών πρακτικών της εποχής.
Στόχος του συνθέτη λοιπόν ήταν να αποτυπώσει μουσικά τη σκηνική δράση που εκτυλισσόταν. Ως κύριο εκφραστικό μέσο στο συγκεκριμένο έργο ο Μότσαρτ χρησιμοποίησε την ορχήστρα και δευτερευόντως τη χορωδία και τον σολίστ (μπάσος). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται για μια όπερα αλλά για ένα θεατρικό έργο που επενδύεται μουσικά.
Το πρώτο που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι το μέγεθος της ορχήστρας που χρησιμοποιείται από τον Μότσαρτ. Αυτό δικαιολογείται φυσικά λόγω της προσπάθειας του συνθέτη να έχει όσο το δυνατόν περισσότερα ηχητικά «όπλα» ώστε να δημιουργεί τα ανάλογα ηχητικά αποτελέσματα. Επίσης έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τις «αναφορές» που γίνονται σε μελλοντικά έργα του συνθέτη. Μελωδικά και ρυθμικά σχήματα που αργότερα θα χρησιμοποιηθούν στις όπερες «Ιδομενέας, Βασιλιάς της Κρήτης», «Ντον Τζιοβάνι» και «O μαγικός αυλός» διαφαίνεται ότι τριγυρίζουν στο μυαλό του Μότσαρτ από πολύ νωρίς.
Ακόμη οι μασονικοί συμβολισμοί είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε σε καμία περίπτωση. Ο «Θάμος» είναι ένα μασονικό έργο, είτε το δούμε ως θεατρικό είτε ως μουσικό. Είναι άλλωστε γνωστό ότι και ο Γκέμπλερ ήταν ελευθεροτέκτονας. Και μόνο ότι το έργο διαδραματίζεται στην αρχαία Αίγυπτο (οι τεκτονικές τελετές έχουν επηρεαστεί από τις αρχαίες αιγυπτιακές τελετές) είναι ένα βάσιμο στοιχείο για τη τεκτονική ταυτότητα του έργου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως μας ενδιαφέρουν οι μασονικές αναφορές που ενυπάρχουν στη μουσική. Για παράδειγμα, στο ιντερλούδιο μετά την πρώτη πράξη ακούμε τρεις επαναλαμβανόμενες συγχορδίες στα πρώτα μέτρα που παραπέμπουν ευθέως στο 3, αριθμό συμβολικό των τριών αρχών του τεκτονισμού: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Ανάλογο μουσικό κείμενο υπάρχει και στον «Μαγικό αυλό», έργο το οποίο έχει βρεθεί πολλές φορές στο κέντρο της μουσικής διερεύνησης της μασονικής ταυτότητας του Μότσαρτ. Επίσης δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί σύμπτωση ότι ο μόνος χαρακτήρας ο οποίος έχει σόλο άρια στο έργο είναι ο μπάσος, δηλαδή ο Σέθος, ιερέας του Ναού του Ηλιου.
Είναι γεγονός ότι για το συγκεκριμένο έργο δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερη μνεία στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Παρ' όλα αυτά, εκτός από την όποια μουσική αξία και ωραιότητα, η οποία είναι τελικά ένα υποκειμενικό γεγονός στην τέχνη, που έχει το συγκεκριμένο μουσικό πόνημα, εν τούτοις προσφέρει στον ενδιαφερόμενο μια ανεκτίμητη δυνατότητα: να ανατρέξει στις πηγές και τελικά να κατοπτεύσει το συνθετικό παρελθόν άλλων σημαντικών έργων του συνθέτη, όπως για παράδειγμα της όπερας «O μαγικός αυλός». Εφόσον λοιπόν ο «Θάμος» αποτελεί μια σημαντική πηγή γνώσης για τον ερευνητή ίσως θα πρέπει να αποκτήσει και την ανάλογη θέση που του αρμόζει στις αίθουσες συναυλιών ώστε να κριθεί και ως μουσικό αποτέλεσμα.
Το ΒΗΜΑ, 29/01/2006 , Σελ.: Y14 Αλέξανδρος Χαρκιολάκης*
* Ο κ. Αλέξανδρος Χαρκιολάκης είναι μουσικολόγος στη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη».

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Πως μπορεί να παρουσιαστεί μια είδηση(Με έντονα γράμματα έχω επισημάνει τις πομπώδεις ? ανακαλύψεις )

Τρύπωσαν σ’ ένα ακατοίκητο νεοκλασικό της Πάτρας για να κοιμηθούν και χάθηκαν στις σκοτεινές μυστικές αίθουσες τελετών των μασόνων! Οσο απίστευτο κι αν ακούγεται, αυτό συνέβη σε μια παρέα Αφγανών λαθρομεταναστών οι οποίοι στην προσπάθειά τους να βρουν κατάλυμα για να περάσουν τη νύχτα τους ανακάλυψαν κρυφή μασονική στοά πλήρως εξοπλισμένη.Το περιστατικό που έχει αφήσει άφωνη την τοπική κοινωνία -και όχι μόνο- συνέβη τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής, όταν περαστικός ενημέρωσε την αστυνομία ότι Αφγανοί λαθρομετανάστες είχαν διαρρήξει το εγκαταλειμμένο κτίριο στην οδό Ρήγα Φεραίου στο κέντρο της πόλης. Ο ίδιος άνθρωπος, μάλιστα, στην καταγγελία του ανέφερε ότι μέσα από το κτίριο ακούγονταν φωνές, γεγονός που τον έκανε να υποθέτει ότι οι λαθρομετανάστες καβγάδιζαν μεταξύ τους.Στο σημείο έσπευσαν περιπολικά της αστυνομίας, άνδρες της οποίας με φακούς μπήκαν στο κτίριο και βρήκαν έντρομους τους λαθρομετανάστες να περιφέρονται στις αίθουσες. Αμέσως τους έβγαλαν έξω και άρχισαν να ψάχνουν τους χώρους, μήπως και κάποιοι ομοεθνείς τους είχαν κρυφτεί σε κάποια σκοτεινά δωμάτια που για χρόνια πίστευαν ότι παρέμεναν κλεισμένα. Τότε ήταν που έπαθαν σοκ. Από την έρευνα προέκυψε ότι όλο το κτίριο αποτελούνταν από μυστικές αίθουσες τελετών, ενώ ανακάλυψαν δεκάδες άμφια (ποδιές) που φορούν οι τέκτονες κατά τη διάρκεια των συναντήσεων και των τελετών τους.Σύμφωνα με όσα ανέφερε στην «Espresso» ο διοικητής της Ασφάλειας Πατρών Θανάσης Νταβλούρος, «οι αστυνομικοί πήγαν μετά από καταγγελία να ελέγξουν διάρρηξη και βρέθηκαν μπροστά σε μια μυστική μασονική στοά. Οπως ήταν φυσικό, μείναμε έκπληκτοι, καθώς πρόκειται για πρωτοφανές γεγονός». Ο ίδιος πρόσθεσε: «Στους χώρους βρέθηκαν αρκετά αντικείμενα και στολές, αλλά προς το παρόν δεν μπορούμε να πούμε τίποτα πεερισσότερο καθώς η έρευνα συνεχίζεται».Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, στις αίθουσες τελετών βρέθηκαν στολές, διακριτικά, μάσκες, σφραγίδες, τελετουργικά σκεύη και άλλα αντικείμενα. Μάλιστα, οι αστυνομικοί φωτογράφισαν τόσο τους χώρους όσο και τα αντικείμενα, ώστε να μπορέσουν να τα δείξουν στους άμεσα ενδιαφερόμενους μήπως και κάποια είχαν κλαπεί από τους αλλοδαπούς.Το περίεργο, πάντως, είναι ότι μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει επικοινωνήσει με την Ασφάλεια για να ενημερωθεί για το περιστατικό, ενώ εντύπωση ακόμη προκαλεί το γεγονός ότι κανείς δεν παρουσιάστηκε για να δηλώσει υπεύθυνος του συγκεκριμένου κτιρίου. «Ακόμη δεν γνωρίζουμε σε ποιον ανήκει το σπίτι της Ρήγα Φεραίου. Η υπόθεση ερευνάται» σημείωσε ο κ. Νταβλούρος και πρόσθεσε: «Στην Ασφάλεια είχαν φτάσει κατά καιρούς πληροφορίες για μασονικές τελετές, αλλά δεν γνωρίζαμε κάτι περισσότερο. Πολλά ακούγονται, αλλά τίποτα το συγκεκριμένο».Οπως, πάντως, μας αποκάλυψε αξιωματικός της Ασφάλειας, από τη μέχρι τώρα έρευνα προκύπτει ότι την πόρτα της εν λόγω μασονικής στοάς στην οδό Ρήγα Φεραίου έχουν περάσει εξέχουσες προσωπικότητες της τοπικής -και όχι μόνο- κοινωνίας. «Από καθηγητές πανεπιστημίου και επιφανείς γιατρούς μέχρι και πολιτικά πρόσωπα» σημείωσε και κατέληξε λέγοντας: «Τα αντικείμενα που βρέθηκαν είναι μεγάλης αξίας, που δεν μπορεί ένας απλός πολίτης να τα αγοράσει εύκολα. Μόνο η στολή που φορούν αξίζει γύρω στα 300 με 400 ευρώ».
Πηγή:http://www.espressonews.gr/default.asp?pid=21&la=2&catid=1&artid=862586

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Ο ΔΙΑΒΗΤΗΣ

Αν ο σταθερού σχήματος γνώμονας αντιστοίχησε στην ύλη και την παθητική αρχή, ο διαβήτης, που τα σκέλη του ανοίγουν κατά τη βούληση του έμπειρου τεχνίτη, ταυ­τίστηκε με το πνεύμα και την ενεργητική αρχή. Η εφεύρεση του διαβήτη αποδόθη­κε στον Δαίδαλο ή τον ανιψιό του Πέρδικα ή Τάλω και από άλλους στον Θεόδωρο τον Σάμιο.
Επειδή χαράσσει περιφέρεια με κέντρο, σύμβολο του εκδηλωμένου σύμπαντος αλλά και του ήλιου, θεωρήθηκε ηλιακό έμβλημα που εικονίζει την άπειρη περιφέρεια ιοι» σύμπαντος και ίο κεντρικό σημείο απ' όπου προέρχεται κάθε εκδήλωση ή εξέλιξη.
Τα κινούμενα σκέλη του επιτρέπουν να μετράμε τη σχέση του ανώτερου ιδανι-
κου και της πραγματικότητας, τηςς προσωπικότητας μας και της περιφέρειας μέχρι
της οποίας πρέπει να εκτείνεται κάθε επιδιωκόμενος σκοπός. Έτσι ο διαβήτης εί­ναι κι όργανο » κείνου που σκέπτεται με λογική και ενεργεί με διάκριση και παριστά το σχετικό και το απόλυτο.
Βλέπουμε λοιπόν πως δυο κλασικά εργαλεία χειρωνακτών έγιναν σύμβολα μιας συντεχνίας και στη συνέχεια εμπλουτίστηκαν με ηθικές και μεταφυσικές έννοιες.
Από την εποχή εκείνη, όπου η συντεχνία δίδασκε στα μέλη της τις κύριες ιστο­ρίες της Βίβλου, προέρχονται και ο σχετικός συμβολισμός. Ένα από τα πλέον χα­ρακτηριστικά είναι η κλίμακα του Ιακώβ. Η ιστορία της προέρχεται από το ΚΗ κε­φάλαιο της Βίβλου. Διηγείται πως ο Ιακώβ έλαβε εντολή από τον πατέρα του Ιωσήφ να ταξιδέψει προς μια μακρινή περιοχή του Παδαμ-αράμ. Ένα βράδυ προσπάθη­σε να κοιμηθεί χρησιμοποιώντας σαν μαξιλάρι μια πέτρα. Ξαφνικά, και ενώ έμπαι­νε στον κόσμο του ονείρου, είδε να εμφανίζεται μια σκάλα που ξεκινούσε από την πέτρα μπροστά του και ανυψωνόταν ως τους ουρανούς. Άγγελοι ανεβοκατέβαιναν πάνω της και από την κορυφή ο Θεός τού υποσχέθηκε πως οι απόγονοι του θα εί­ναι πολυάριθμοι και ευτυχισμένοι. Όταν ξύπνησε ο Ιακώβ, καθιέρωσε εκείνο τον τόπο ως Οίκο Θεού.
Το σύμβολο της κλίμακας υπήρχε βέβαια και σε άλλα αρχαία Μυστήρια. Στα Μυστήρια του Μίθρα υπήρχε κλίμακα αποτελούμενη από επτά διαφορετικούς
κύκλους ή πύλες, διαμέσου των οποίων περνούσε συμβολικά η ψυχή για να προσεγγίσει το θείο. Κάθε βαθμίδα αντιστοιχούσε σε ένα μέταλλο, έναν πλανήτη και - ναν κόσμο. Αντίστοιχος συμβολισμός με σκάλα επτά βαθμίδων που αναλογούν σε διαφορετικούς κόσμους περιέχουν και τα βραχμανικά Μυστήρια. Κατά καιρούς
διάφοροι σοφοί έχουν αναφερθεί στην κλίμακα του Ιακώβ. Ο Μαϊμωνίδης
έγραψε πως αυτή η κλίμακα συμβόλιζε τη Φύση και το έργο της, ενώ ο Πίκο ντε λα Μιράντολλα πως είναι σύμβολο πνευματικής επικοινωνίας της γης με τον ου­ρανό. «Επί της κλίμακος αυτής μπορεί ο άνθρωπος να ανέρχεται και να κατέρχεται μετά των αγγέλων μέχρις ότου το πνεύμα του αναπαυθεί στους κόλπους της θεότητας». Οι προηγούμενες αναφορές αφορούσαν συνήθως μια κλίμακα επτά βαθμίδων. Ο μεγάλος Ροδόσταυρος και Ερμητιστής Φλουντ ονομάζει την κλίμακα σύμβολο του τριπλού κόσμου: ηθικού, φυσικού και πνευματικού. Και από αυτήν την πηγή πρέπει να έχει μπει το διαφοροποιημένο σύμβολο σε πολλά ελευθεροτεκτονικά συστήματα που απεικονίζουν την κλίμακα με τρεις βαθμίδες.

Πηγή:Η δύναμη των συμβόλων, εκδ. Αρχέτυπο,Αθήνα 2006

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Μασόνοι της Αγγλίας

Κατά τη γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, στις 24 Ιούνη 1717, ίδρυ­σαν τη Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Ουεστμίνστερ. Ως κοινό σημείο αναφοράς έχουν τον Ιουδαϊσμό, Ισλαμισμό και Χριστια-νισμό. Το 1723 απέκλεισαν τις γυναίκες από τις στοές τους. Πιστεύουν στο Υπέρτατο Ον και στην αθανασία της ψυχής. Εχουν το γνώμονα ως σύμ­βολο του καθορισμού των ανωμαλιών του ανθρώπινου χαρακτήρα και το διαβήτη ως σύμ­βολο της ένωσης όλων των ανθρώπων σ' ένα κύκλο αδελφών. Το 1730 οι Αγγλοι Τέκτο-νες είχαν εκατόν επτά στοές και το 1989 ξεπερνού­σαν τις τρεις χιλιάδες. Εκτοτε εμφανίζουν σοβαρή κάμψη. Μεταξύ των θεμελιωτών της αγγλικής Μασονίας είναι οι Αγγλοι στοχαστές κι επιστήμονες Ηλίας Ασμολ (1617-1692), Κρί-στοφερ Μεν (1631-1723) και Ιωάννης-Θεόφι-λος Ντεζαγκιλιέ (1683-1744). Πολλοί λένε πως ο Μασονισμός της Αγγλίας έχει τις καταβολές του στον Αγγλο πολιτικό Ολιβερ Κρόμβελ (1599-1658). Αλλοι διατείνονται πως οι ρίζες του Τεκτονισμού στην Αγγλία βρίσκονται στο 1350, όταν οι Άγγλοι Μασόνοι απέκτησαν σοβαρά προνόμια από το αγγλικό βασίλειο.

Τεκτονικός Αποκρυφισμός

Οι οπαδοί του διατεί­νονται πως "ο κάθε άνθρωπος είναι ουσιαστικά θείος, αληθινός σπινθήρας απ' το Πυρ του Θεού, ο οποίος εξελίσσεται βαθμιαία προς ένα ένδοξο και λαμπρό μέλλον, την επιστροφή κι ένωση με το Θεό" (C.W Leadbearth "Η μυστική του Τεκτονισμού", σελ. 8). Κατ' αυτούς, η πρόο­δος τους συντελείται με διαδοχικές καθόδους μέσα σε γήινα σώματα προς απόκτηση πείρας κι επανόδους σε κόσμους και πεδία, αόρατα για τους φυσικούς οφθαλμούς. Οι Αποκρυφιστές Μασό-νοι λένε πως ανακαλύπτουν ότι η πρόο­δος αυτή διέπεται από νόμο αιώνιας δικαιοσύ­νης, η οποία αποδίδει σε κάθε άνθρωπο ακρι­βώς τους καρπούς των έργων του, χαρά για το καλό και οδύνη για το κακό" (στο ίδιο). Ο Τεκτονικός Αποκρυφισμός κατάγεται απ' ευ­θείας απ' τα Αιγυπτιακά Μυστήρια, που υπήρ­ξαν η ψυχή της Θρησκείας και γεννήτορες και πρότυπα των μυστικών σχολών σ' άλλες γειτο­νικές χώρες. Κατά τους Τέκτονες αποκρυφιστές οι ιδέες τους βασίζονται "στις αγνές αρχές της ευλάβειας και της αρετής, γιατί χωρίς την άσκη­ση της ηθικής στον καθημερινό βίο είναι αδύνα­τη η αληθινή πνευματική πρόοδος".
Πηγη: Αιρέσεις και Δόγματα, Δ.Χαλιβελάκης, Εκδ.Φλώρος

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

Στα χρονιά που πέρασαν απο το 1770 έως το 1814 εταιρεί­ες παρόμοιας φύσεως ξεφύ­τρωναν από τους Έλληνες της διασποράς σε διάφορα σημεία της Ευρώπης. Οι πιο γνωστές ήταν η μυστική εταιρεία που ιδρύθη­κε στη Ρωσία επί Μεγάλης Αικατερί­νης (1762-1796) από τον στρατηγό Πέτρο Μελισσηνό, η λέσχη «Αλέξανδρος» της Τρανσυλβανίας που ιδρύθηκε από τον οσποδάρο της Βλαχίας Αλέξανδρο Μουρούζη το 1777, η «Εταιρεία των Φίλων» στο Βουκουρέστι που συ­στήθηκε από τον Ρήγα Φεραίο το 1780, η λέσχη «Φοίνιξ» στη Μόσχα που ιδρύθηκε το 1787 από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον λεγόμενο Φυραρή, όπως και η «Ελληνική Εταιρεία» και το «Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο» που συστήθηκαν στο Παρίσι το 1809, από τον Τσακάλωφ η πρώτη και από τους (Gouffier, Ζαλίκη, Ομηρίδη-Σκυλί-τση, Χατζημοσχο, Νικολόπουλο και Τσακάλωφ το δεύτερο. Την ίδια εποχή εμφανίζεται στη Βιέννη η «Εταιρεία των 5» ή «της Σιωπής των Ελλήνων» που θεωρείται αδελφή της εταιρείας των Καρβονάρων. Στη συνέχεια το 1812 ιδρύε­ται στο Παρίσι η εταιρεία «Αθηνά» ενώ κατά την περίοδο 1812-1815 ιδρύεται η «Φιλόμουσος Εταιρεία» αρχικά στην Αθήνα, μετά στη Βιέννη και μετά τη διάλυση της εκεί από τον Μέττερνιχ, στο Μόναχο. Η Φιλόμουσος Εταιρεία οφείλει την ίδρυση της στις δραστηριότητες του Ιωάννη Κα­ποδίστρια που στάλθηκε γι" αυτό τον σκοπό από την Κέρκυρα στην Ευρώπη, τη υποδείξει και προ­τροπή ενός μεγάλου Έλληνα, του Διονυσίου Ρώ-μα. Τέλος στην Κωνσταντινούπολη ιδρύεται από τον Χρυσοσπάθη η «Εταιρεία των Καλών Εξα­δέλφων» (dei buoni cugini) που συνυπάρχει για μικρό χρονικό διάστημα με την Φιλική Εταιρεία πριν να απορροφηθεί τελικά από αυτήν. Όλες οι προσπάθειες για τη δημιουργία εταιρειών με σκοπό την προώθηση των δικαίων του υπόδου­λου Ελληνισμού και την προετοιμασία της εξε­γέρσεως του παρουσιάζουν μία κοινή ιδιομορ­φία. Οι κινητήριοι μοχλοί, οι άνθρωποι που συνέ­λαβαν την ιδέα της ιδρύσεως και εξαπλώσεως τους, όλοι αυτοί των οποίων τα ονόματα αναφέρ­θηκαν πιο πάνω είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ήταν τέκτονες.
Η τεκμηρίωση της τεκτονικής τους ιδιότητος στηρίζεται κυρίως σε πρακτικά των στοών της εποχής από τα οποία μαθαίνουμε για τον πρω­ταρχικό ρόλο που διαδραμάτισε ο στρατηγός Μελισσηνός στη διάδοση του τεκτονισμού στη Ρωσία, για τη μύηση του Αλέξανδρου Μουρού­ζη στη στοά «Εστεμμένη Άγκυρα» της πόλεως Hermannstadt: το 1776, για την μύηση του Αλέ­ξανδρου Υψηλάντη στη στοά «Παλαιστίνη» της Πετρουπόλεως το 1810, την ανύψωση του στο βαθμό του διδασκάλου το 1816, την υιοθεσία του από τη στοά «Τρεις Αρετές» την περίοδο 1816-1819, για την μύηση του αδελφού του Νι­κολάου στη στοά «Φίλοι του Βορρά» της Πε­τρουπόλεως. τη μύηση του Ξάνθου. στη στοά «Ένωση (Uniom) της Αγίας Μαύρας» στην Αευ-κάδα το 1813, την εκλογή του Διονυσίου Ρώμα ως σεβάσμιου της στοάς της Κέρκυρας «Αγαθο­εργία και Φιλογένεια Ενωμένες» (Beneficenza et Filogenia Riunite) το 1815, και για τις συνε­χείς επισκέψεις του Ιωάννη Καποδίστρια στη στοά «Μετριοφροσύνη» (Mondestie) της Ζυρί­χης την περίοδο 1820-1825.
Πηγή: Μυστικές Αδελφότητες, Εκδόσεις Άγνωστο(Ειδική Έκδοση)

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Ναϊτικά Τάγματα

Το Τάγμα των Ναϊτών αποτελεί το πιο διαδεδο­μένο και αντιπροσωπευτικό από όλα τα ιπποτικά τάγματα. Η πλήρης ονομασία του είναι Τα Ηνωμένα θρησκευτικά, Στρατιωτικά και Τε­κτονικά Τάγματα του Ναού και του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, Παλαιστίνης, Ρόδου και Μάλτας. Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς του τεκτονισμού, το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών δε συνδέεται με κα­νενός είδους ιστορική και απευθείας πορεία με τα αυθεντικά ιππο­τικά τάγματα είτε του Ναού είτε του Αγίου Ιωάννη είτε της Μάλτα εί­τε -ακόμα περισσότερο- με τους Λιθουανούς Τεύτονες Ιππότες ή με τους Πορτογάλους Στρατιώτες του Ιησού. Κατά την άποψη αυτή, το τάγμα αποτελεί προϊόν μείξης αγγλικών τεκτονικών στοών με το γερ­μανικό Δόγμα της Αυστηρός Τηρήσεως και ιδρύθηκε γύρω στα 1750. Παρ' όλα αυτά, σήμερα το Τάγμα των Ιπποτών του Ναού είναι ευρύτατα διαδεδομένο σε πολλές χώρες της Ευρώπης καθώς και στις ΗΠΑ, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Γερμανία, Φινλανδία κ.α.
Πηγή: Τεκτονισμός ,Τέλης Λιβανίδης

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Από την Ασκητική του Ν.Καζαντζακη

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ΄ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ— ΤΗΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ."ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ."ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕΕΝΑ."ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ,ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Ποίημα του αδελφού G.M.Wayfarer

Η Μύηση

Μεγάλο βάσανο όταν δεν ξέρεις για πού βαδίζεις
βυθισμένος στις σκέψεις της καρδιάς.
Περιμένεις κάτι απροσδιόριστο που θα αλλάξει τη ζωή σου
με το φόβο μην προδοθείς για άλλη μια φορά
Η ώρα που θα τελειώσει η αγωνία έφθασε.
Η πόρτα άνοιξε μα φως πουθενά.
Μεγάλο δίλλημα για σένα τον ταπεινό.
Να προχωρήσεις ή όχι;
Συλλογισμοί έρχονται να ταράξουν το νου σου.
Πως μπορείς στο σκοτάδι να ψάξεις για φως;
Λόγια άγνωστα τον αέρα γεμίζουν
μα κάτι σε σπρώχνει προς την Ανατολή.
Kαι ξαφνικά, τα μάτια της ψυχής ανοίγουν.
Φως παντού , συναισθήματα, εικόνες
όλα μαζί σε κάνουν να νιώσεις παράξενα.
Είσαι πια σε έναν άλλο κόσμο
Το μονοπάτι σου αποκαλύφθηκε.
Τώρα πρέπει μόνος να βαδίσεις
σε άγνωστους κόσμους
με καρτερία και πίστη
Τι βραδιά και αυτή.
Νύχτα γεμάτη λογισμούς
σπαρμένη από μάγια.

Μη φοβάσαι.
Σήμερα απέκτησες αδέλφια πολλά.


Του αδελφού G.M. Wayfarer

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Περιοδικό Focus ΄΄Η οργανωση των Μασόνων

Η οργάνωση των τεκτόνων
Η μασονία κάνει την εμφάνισή της στην Αγγλία στα τέλη του 17ου αιώνα καθώς επανασυνδέεται με τη μεσαιωνική συντεχνία των κατασκευαστών καθεδρικών ναών, τους Freemason ή Ελεύθερους Τέκτονες. Το πέρασμα από την «ενεργό» φάση στη «θεωρητική» γίνεται χάρη στη συμβολή των ντόπιων Ερυθροσταυριτών, μιας σέκτας που συνδέεται με τον εσωτερισμό και την αλχημεία. Εμφανίστηκε στο Βίρτεμπεργκ της Γερμανίας στις αρχές του 17ου αιώνα χάρη σε ένα ανώνυμο έργο που αφηγούνταν την ανακάλυψη ενός βιβλίου με περιεχόμενο τη φιλοσοφία του ερμητισμού, μέσα στον τάφο μιας μυστηριώδους προσωπικότητας που ισχυριζόταν ότι είχε ζήσει πριν από 200 χρόνια. Επρόκειτο για τον Κριστιάν Ρόζενκροϊτς, που σημαίνει ακριβώς «Ερυθροσταυρίτης». Χάρη μάλιστα στους Ερυθροσταυρίτες εισάγεται στη μασονική ιδεολογία η λατρεία του ναού του Σολομώντα και του μυθικού αρχιτέκτονά του, του Χιράμ. Και αντίθετα, χάρη στους Σκοτσέζους οπαδούς της, η μασονία εμπλουτίζεται με ένα άλλο ιστορικό ιδεώδες-σημείο αναφοράς, αυτό του ιπποτικού μεσαιωνικού κόσμου.

Σύσταση στο Λονδίνο
Η επίσημη ίδρυση της οργάνωσης έγινε στις 24 Ιουνίου του 1717, όταν οι τέσσερεις κύριες λονδρέζικες ομάδες (που μέχρι τότε στεγάζονταν σε κάποιες παμπ) αποφασίζουν να δώσουν ζωή στη Μεγάλη Στοά με ανθρωπιστικές και φιλανθρωπικές αρχές, μια οργάνωση θεϊστική και πνευματοκρατική, ανοιχτή σε όλους τους χριστιανούς. Γεννιέται έτσι, κινούμενη ανάμεσα στην παρανομία και την επισημότητα, η μασονία με σκοτσέζικο τυπικό, βασισμένη στις «στοές» (από το όνομα των χώρων συγκέντρωσης των λιθοξόων) και με πλατιά συμμετοχή σημαντικών προσωπικοτήτων.
Η μασονία οργανώθηκε ως μυστική εταιρεία με μυητικές τελετουργίες νέων μελών, απόκρυφα σύμβολα και μια πολύπλοκη ιεραρχία που με τον καιρό πέρασε από τους τρεις βαθμούς (αρχάριος, σύντροφος και δάσκαλος) στους 33 βαθμούς με δυσδιάκριτα χαρακτηριστικά (όπως ο μυστικός Δάσκαλος, ο αιρετός Δάσκαλος των Εννέα, ο Λαμπρός αιρετός των Δεκαπέντε, ο Εξέχων αιρετός ιππότης κ.λπ).

Η εξάπλωση στη Γαλλία
Γύρω στα 1730 η μασονία άπλωσε τις ρίζες της και στη Γαλλία, όταν από τον μητρικό οίκο αποσπάστηκε ένα παρακλάδι με γαλλικό τυπικό που πήρε το όνομα Μεγάλη Ανατολή. Το 1738 ο πάπας Κλήμης ΙΒ΄ καταδίκασε τους οπαδούς και των δύο τυπικών, αλλά η μασονία συνέχισε να οργανώνεται, προσθέτοντας στις ιστορικές λατρευτικές αναφορές της την εξόντωση των Ναϊτών, που πραγματοποιήθηκε το 14ο αιώνα, και δίνοντας ζωή σε μυριάδες επιμέρους τυπικά. Απέκτησε, όμως, και στενές σχέσεις με την ορθολογιστική, λαϊκή και φιλελεύθερη φιλοσοφία του Διαφωτισμού.

Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απαρχή μιας θριαμβευτικής πορείας που θα κάνει τη μασονία μια ομάδα πίεσης, συχνά αποφασιστικής, στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο, τόσο στη Γαλλία όσο και στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Η λαϊκή περιέργεια όμως συνεχίζει να κεντρίζεται κυρίως από τις γραφικές όψεις των τελετουργιών και των μασονικών συμβόλων, όπως είναι οι τελετές μύησης, οι αμφιέσεις των μελών, τα διάφορα σύμβολα, όπως το τρίγωνο με το «μάτι του Θεού» στο κέντρο (ο διαβήτης που διασταυρώνεται με τον γνώμονα), και άλλα στοιχεία που συνδέονται με τον τεκτονισμό.

5 εκατομμύρια μέλη
Η μασονία σήμερα αριθμεί περίπου πέντε εκατομμύρια μέλη, από τα οποία πάνω από τέσσερα εκατομμύρια βρίσκονται στις ΗΠΑ, 500.000 στη Μεγάλη Βρετανία και 250.000 στη Γαλλία, με πιο ολιγάριθμες ομάδες στη Λατινική Αμερική (κυρίως στη Βραζιλία και τη Χιλή). Ο φιλελεύθερος προσανατολισμός της μασονίας –με αντικληρικές απόψεις, εχθρικές προς την κοσμική εξουσία της Εκκλησίας– προκάλεσε μια μακρά σειρά αφορισμών από τους Πάπες (ο τελευταίος πραγματοποιήθηκε το 1917 από τον πάπα Βενέδικτο ΙΕ΄). Προκηρυγμένη από το ναζιστικό καθεστώς, η μασονία νομιμοποιήθηκε και πάλι το 1944. Τότε αριθμούσε κάποιες δεκάδες χιλιάδες μέλη.

Μια αλλόκοτη περίπτωση ήταν αυτή της ιταλικής Στοάς Προπαγάνδας 2 (γνωστή ως Ρ2), πρόεδρος της οποίας ήταν ο Μεγάλος Δάσκαλος Λίτσιο Τζέλι. Πρόκειται για μια «κεκαλυμμένη» στοά (δηλαδή παράνομη) με πλατιά συμμετοχή πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών και υψηλόβαθμων στρατιωτικών, που ανακαλύφθηκε το 1981 και διαλύθηκε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης λόγω των σχέσεών της με ανατρεπτικές σκευωρίες και οικονομικά σκάνδαλα. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναφορές, οι κανονικοί τέκτονες υπολογίζονται γύρω στους 9.000-10.000, ανάμεσά τους υψηλά πολιτικά στελέχη, υπουργοί, επιχειρηματίες, ακόμη και αρχιερείς αλλά και απλοί άνθρωποι.

Πηγή:http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=382100

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Ποιός είναι ο κοινωνικός στόχος του Ελευθεροτεκτονισμού;

Ο κύριος κοινωνικός στόχος του Ελευθεροτεκτονισμού είναι η συνεχής προσπάθεια για αυτοβελτίωση και η δράση για την ειρηνική και βαθμιαία αναβάθμιση ατόμων και κοινωνιών. Ως υπέρτατα αγαθά ο Ελευθεροτεκτονισμός θεωρεί την ελευθερία της σκέψης, συνείδησης και λόγου και επομένως αποδοκιμάζει κάθε μέσο που δημιουργεί ή ευνοεί καταστάσεις αντιθέτους προς αυτήν. Παράλληλα προβάλει το χρέος της αμύνης υπέρ παντός αδικουμένου ή καταπιεζομένου. Η επίτευξη του στόχου αυτού γίνεται με την υποχρέωση του Ελευθεροτεκτονσμού και των μελών του να σέβονται απόλυτα τους νόμους της χώρας όπου ζουν και εργάζονται. Τα μέλη του πρέπει να εκτελούν επιμελώς τα καθήκοντά τους ως πολίτες, ως μέλη της οικογενείας τους, και ως εργαζόμενοι.
Πηγή:http://www.nglgreece.org

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

H Ιερά Βασιλική Αψίς

Η πρώτη αναφορά σε σύγχρονα γραπτά για την Ιερά Βασιλική Αψίδα βρίσκεται στο Γιούγκαλ της Ιρλανδίας το 1743. Το 1794 γίνεται πάλι λόγος για αυτή στο έργο του Δρ Δασσιγνύ <<Σοβαρά και αμερόληπτος εξέτασις περί αιτίας της παρούσης καταπτώσεως του Ελευθεροτεκτονισμού εν Ιρλανδία>>. Εκεί αναφέρει την ύπαρξη της Βασιλικής Αψίδος Τεκτόνων στην Υόρκη, απ ΄όπου ο βαθμός αυτός εισήχθη και στο Δουλβίνο. Ακόμη ότι ήταν γνωστός και ασκείτο στο Λονδίνο και ότι τα μέλη του ήσαν οργανωμένο σώμα ανθρώπων οι οποίοι είχαν διέλθει από την έδρα.

Έχουμε σημειώσει ήδη πως η Βασιλική Αψίδα συνδέονταν παλαιότερα με τον 3ο Βαθμό και ο Μαρκ με το 2ο. Και τα δύο αυτά τελετουργηκά τμήματα φαίνεται ότι περιλαμβάνοντο στο σώμα των παραδόσεων που έφθασε μέχρι τον Άντερσον το 1717, και ότι στους βαθμούς αυτούς εργάζοντο ιδιαίτερα μερικές στοές από πολλά χρόνια, αν και δεν φαίνονται και τυπικά εγκεκριμένοι από τη Μεγάλη Στοά. Η πρώτη εξωτερική μνεία για το βαθμό του Μαρκ γίνεται στο βιβλίο των πρακτικών ενός Περιστυλίου Βασιλικής Αψίδος στο Πόρτσμουθ το 1769. Η προσεκτική μελέτη των υπαρχόντων τυπικών και των δύο αυτών βαθμών δείχνει ότι παρουσιάζονται σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις Αγγλικές , Σκωτικές και Ιρλανδικές εργασίες. Είναι φανερό ότι και εδώ πρόκειται για κληρονομιά πολλών γραμμών παραδόσεως. Ο Α.Ε Waite μνημονεύει ένα τυπικό της Αρχαίας Στοάς Μαρκ στην Υόρκη , που είχε στην κατοχή του, και που διαφέρει σχεδόν τελείως από όλα τα σημερινά τυπικά. Όταν όμως έχουμε υπ' όψη τον αριθμό και την ποικιλία των παραδόσεων τις οοποίες μας κληροδότησαν οι αιώνες, δεν δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε τις διαφορές ανάμεσα στο τυπικό των << Αρχαίων>> και των <<Νεωτέρων>>
Πηγή: C.W. Leadbeater H μυστική ιστορία του Τεκτονισμού

W.A. Mozart: Μικρή Γερμανική Καντάτα

Ρετσιτατίβο
Σεις που τιμάτε το Δημιουργό του απέραντου σύμπαντος,Είτε τον ονομάζετε Ιεχωβά είτε Θεό, Φου ή Βράχμα,Ακούστε ! Ακούστε ! Το κάλεσμα της σάλπιγγας του Παντοδύναμου !Δυνατά αντηχεί πέρα σε κάθε Γη, Σελήνη και Ήλιο ο αιώνιος ήχος της.Ακούστε, άνθρωποι, ακούστε τον,
άνθρωποι κι εσείς !

Αντάντε

Αγαπάτε με μέσα από τα δημιουργήματά μου !Αγαπάτε την τάξη, τη συμμετρία και την αρμονία !Αγαπάτε τους εαυτούς σας και τους αδελφούς σας !Ρώμη κι ομορφιά να είναι τα διάσημά σας,Διαυγής αντίληψη ο τίτλος ευγενείας σας !Απλώστε το αδελφικό χέρι της αιώνιας φιλίας,Που μόνο μια πλάνη, ποτέ η αλήθεια, σας στέρησε τόσον καιρό.

Αλέγκρο

Σπάστε τα δεσμά αυτής της πλάνης !Ξεσκίστε το πέπλο αυτής της προκατάληψης !Απαλλαχθείτε από το ένδυμα που διακρίνει την ανθρωπότητα,σε αντιμαχόμενες ομάδες !Σφυρηλατήστε υνία αντί για τα ξίφη,Που ως τώρα έχουν χύσει αίμα ανθρώπων, αδελφών !Ανατινάξτε βράχους με το μαύρο μπαρούτι,Που συχνά έριχνε φονικό μολύβι στις καρδιές αδελφών !

Αντάντε

Μην πιστεύετε πως υπάρχει αληθινή δυστυχία στη Γη μου,Μόνον η διδασκαλία, που κάνει καλό,Όταν σας παρακινεί να κάνετε καλύτερες πράξεις.Είναι αυτή - άνθρωποι, που περιπλανιέστε στη δυστυχία,Όταν ανόητα κι άκριτα σας ρίχνει ανάσκελα στ' αγκάθια -Η οποία θα έπρεπε να σας οδηγεί μπροστά.Να είστε μόνο σοφοί, δυνατοί και αδελφωμένοι !Τότε θα εναποτεθεί πάνω σας όλη μου η ευδοκίαΤότε μόνο θα νοτίσουν τα μάγουλά σας δάκρυα χαράςΤότε θα γίνουν οι θρήνοι σας κραυγές αγαλλίασηςΤότε θα γίνουν οι έρημοι κοιλάδες της ΕδέμΤότε θα σας χαμογελάσουν τα πάντα στη φύσηΑλέγκροΤότε θ' αποκτηθεί η αληθινή ευτυχία της ζωής !

RecitativeDie ihr des unermeßlichen Weltalls Schöpfer ehrt,Jehova nennt ihn, oder Gott, nennt Fu ihn, oder Brahma,Hört! hört Worte aus der Posaune des Allherrschers!Laut tönt durch Erden, Monde, Sonnen ihr ewger Schall,Hört Menschen, hört, Menschen, sie auch ihr!AndanteLiebt mich in meinen Werken,Liebt Ordnung, Ebenmaß und Einklang!Liebt euch, liebt euch, euch selbst und eure Brüder,Liebt euch selbst und eure Brüder!Körperkraft und Schönheit sei eure Zier,Verstandeshelle eür Adel!Reicht euch der ewgen Freundschaft Bruderhand,Die nur ein Wahn, nie Wahrheit euch so lang entzog!AllegroZerbrechet dieses Wahnes Bande,Zerreißet dieses Vorurteiles Schleier,Enthüllt euch vom Gewand, Das Menschheit in Sektiererei verkleidet!Zu Sicheln schmiedet um das Eisen,Das Menschen-, das Bruderblut bisher vergoß!Zersprenget Felsen mit dem schwarzen Staube,Der mordend Blei ins Bruderherz oft schnellte!AndanteWaehnt nicht, daß wahres Unglück sei auf meiner Erde!Belehrung ist es nur, die wohltut,Wenn sie euch zu beßern Taten spornt,Die Menschen, ihr in Unglück wandelt,Wenn töricht blind ihr rückwärts in den Stachel schlagt,Der vorwärts, vorwärts euch antreiben sollte.Seid weise nur, seid kraftvoll und seid Brüder!Dann ruht auf euch mein ganzes Wohlgefallen,Dann netzen Freudenzähren nur die Wangen,Dann werden eure Klagen Jubelt?öe,Dann schaffet ihr zu Edens Tälern Wüsten,Dann lachet alles euch in der Natur,AllegroDann ist's erreicht, des Lebens wahres Glück!
Πηγή http://www.xrysalogia.gr

Το Μεγάλο Μυστικό των Μασόνων

Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην "Arkansas State Gazette", την 10η Μαΐου 1849 στο περίεργο ύφος της εποχής.
Δεν χρειάζεται πρόλογο, ούτε σχόλια.
Κατά την επίσκεψή μου τελευταία σε μια γειτονική πόλη, κατέλυσα στο σπίτι του φίλου μου Β., με τον οποίο με συνέδεε μακριά και στενή γνωριμία. Προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα τη γυναίκα του να διαβάζει ένα Μασονικό έντυπο. Τη ρώτησα τι είχε συμβεί, ώστε όχι μόνο να ανέχεται τέτοια εφημερίδα στο σπίτι της, μα και να την διαβάζει με τόση προσοχή. Γιατί γνώριζα ότι τα μέλη της οικογένειας του πατέρα της, ήσαν μεταξύ των πιο ζωηρών και φανατικών αντι - μασόνων, που υπήρξαν ποτέ στη Νέα Υόρκη. Μου απάντησε ότι είχε ανακαλύψει το μεγάλο μυστικό της Μασονίας κι αν ήθελα, θα μου αφηγείτο πώς έφτασε σ΄αυτή την ανακάλυψη. Την παρακάλεσα να προχωρήσει. Και να τι μου είπε:
"Λίγο καιρό μετά την αναχώρησή σου απ' εδώ την τελευταία φορά, έμαθα προς εξαιρετική μου αποσβόλωση, ότι ο σύζυγός μου είχε γίνει Μασόνος. Το απέδωσε στην επιρροή σου και δεν χρειάζεται να αναφέρω τι αισθήματα δοκίμασα απέναντί σου και του συζύγου μου. Κατάληξα στο συμπέρασμα ότι ολόκληρη η οικογενειακή μου ευτυχία έφτασε στο τέλος. Ωστόσο αποφάσισα να εξακολουθήσω, χωρίς να μιλήσω, την τέλεια εκπλήρωση των καθηκόντων μου ως συζύγου και μητέρας. Τρεις ή τέσσερις μήνες αργότερα, συνέβη ένα περιστατικό που μ' έκανε ν' αμφιβάλλω για την ακεραιότητα του συζύγου μου. Ήταν μια απ' τις παγερότερες νύχτες του περασμένου χειμώνα, όταν ο σύζυγός μου επέστρεψε σε ώρα πολύ περασμένη και μου είπε: "Μάργκαρετ, μπορείς να κάνεις χωρίς το μάλλινο σάλι σου;" Απάντησα ότι μπορούσα. Μου ζήτησε τότε να του το φέρω, μαζί με μια κουβέρτα. Του τα έφερα και ξανάφυγε αμέσως. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να τον ακολουθήσω. ΄Ετρεξα στο παράθυρο και στο φως του φαναριού είδα έναν άλλον άντρα, που κρατούσε ένα καλάθι και μέσα είχαν ριχτεί το σάλι και η κουβέρτα. Απομακρύνθηκαν αμέσως.
Ο σύζυγός μου γύρισε σε μισή ώρα περίπου. Περίμενα ότι το πρωί θα είχε ετοιμάσει κάποια ιστορία για να δικαιολογήσει τη μυστηριώδη διαγωγή του. Αλλά δεν του απέσπασα ούτε λέξη. Αποφάσισα να έχω τα μάτια μου τέσσερα μήπως ανακαλύψω πουθενά το σάλι μου, γιατί θα μπορούσα να λύσω το μυστήριο. Και δεν πέρασε πολύς καιρός, μια μέρα στο δρόμο, που είδα μια γυναίκα να φορά το σάλι μου! Με προσπέρασε βιαστικά.
"Την αδιάντροπη!", σκέφτηκα εκνευρισμένη και τάχυνα το βήμα μου για να την παρακολουθήσω. Από δρόμο σε δρόμο έφτασα σ' ένα διαμέρισμα, όπου την είδα να βγάζει το σάλι και να στρώνεται στη δουλειά της. Απ' την ακόρεστη δίψα μου να μάθω το μυστικό της απιστίας του συζύγου μου, έμαθα το όνομά της και τη διεύθυνσή της κι έφυγα αμέσως για κει. Δεν είχε γίνει λάθος, γιατί βρήκα εκεί και τη κουβέρτα μου.
Τότε όμως όλο το μυστικό έλαμψε στα μάτια μου σα να γράφτηκε με ηλιαχτίδες στον ουρανό. Βρήκα εκεί μια ηλικιωμένη χήρα στα τελευταία της, με τρία παιδιά γύρω της, αδελφάκια της κοπέλας που είχα παρακολουθήσει με τόση υποψία. Από την ετοιμοθάνατη πήρα ένα μάθημα που δεν το είχα ονειρευτεί σ' όλη τη φιλοσοφία μου, όταν μου αφηγήθηκε την ιστορία της ελεημοσύνης που είχε γίνει αφορμή τόσης δυστυχίας μου. "Δεν ξέρω, μου είπε, πώς θα ζούσαμε, αν δεν είχαν την καλοσύνη ν' ασχοληθούν με μας δυο κύριοι, που ήρθαν μια νύχτα και μας άφησαν ένα καλάθι με προμήθειες, μια κουβέρτα, ένα σάλι και πέντε δολάρια. Μόλις άνοιξε η πόρτα έσπρωξαν μέσα το καλάθι λέγοντας: "Δεχθείτε και μη ρωτάτε". Κι έφυγαν, πριν προλάβουμε να ρωτήσουμε ποιοι ήσαν. Δεν γνωρίζω ποιοι ήσαν, αλλά προσεύχομαι να τους φυλάει ο Θεός, αυτούς και τους δικούς τους, μακριά από κάθε θλίψη.
Έφυγα από κείνο το σπίτι καλύτερη από ότι το είχα επισκεφθεί"
"Καλά, είπα, μα το μεγάλο μυστικό της Μασονίας, που είπες πως θα μου έλεγες;".
Μου απάντησε: "Είναι αυτό: Κάνε το καλό και μη μιλάς γι αυτό".
Πηγή:(Από το California Freemason, Σαν Φρανσίσκο, 1958)(Περιοδικό "ΙΛΙΣΟΣ" τεύχ. 247)

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Επιστολή προς τη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος

Σας παραθέτω το e-mail που έστειλά στην Μεγάλη Στοά της Ελλάδος σχετικά με τη δημοσκόπηση που ανέβηκε στο Blog. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που κάνατε τον κόπο να λάβετε μέρος.

Αγαπητοί αδελφοί καλησπέρα


Γνωρίζοντας ότι η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος είναι η μόνη εν Ελλάδι Τεκτονική δύναμη αναγνωρισμένη από τη Ενωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας θα ήθελα να γνωρίζω ποιά είναι η θέση σας για την προ τριετίας αναγνώριση της Μεγάλης Στοάς της FYROM από τους Άγγλους αδελφούς ως Μεγάλη Στοά της Μακεδονίας.

Στο Blog που διατηρώ (www.tektonismos.blogspot.com) έθεσα το παρακάτω ερώτημα στους επισκέπτες της ιστοσελίδας τα αποτελέσματα της οποίας σας παραθέτω. Θα χαιρόμουν ιδιαιτέρως εάν μου κάνατε την τιμή να μου γνωστοποιήσετε τη θέση σας καθώς και ένα σχόλιο στα παρακάτω αποτελέσματα.

Μετά τριπλού αδελφικού ασπασμού

Γ…Μ…

Το 2005 η Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας δημιούργησε από το μηδέν και αναγνώρισε τη Μεγάλη Στοά της FYROM με το όνομα <<Μεγάλη Στοά της Μακεδονίας>>. Πιστεύετε ότι η κίνηση αυτή (δηλαδή η αναγνώριση με το όνομα Μακεδονία )έγινε από:

Σκοπιμότητα
48 (76%)

Ελλιπή γνώση της ιστορίας
4 (6%)

Τυχαία
3 (4%)

Από λάθος εκτίμηση
8 (12%)

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΔΕ ΡΩΜΑ (1771-1857)

Γερουσιαστής της Ιονίου Βουλής, Αρχηγός της Επιτροπής Ζακύνθου κατά την επανάσταση 1821 και εξέχων στέλεχος της Φιλικής Εταιρίας. Προτάθηκε από το Νέγρη ως πρώτος κυβερνήτης του Ελληνικού Κράτους. Ανακηρύχθηκε Μέγας Πολίτης και Ευεργέτης της Ελλάδος και παρασημοφορήθηκε από τον Όθωνα.Ο Διονύσιος Ρώμας, γιος του προξένου της Βενετίας στην Πελοπόννησο, Γεωργίου Κανδιάνου Ρώμα (1725-1796) και της Διαμαντίνας Καπνίση, γεννήθηκε το 1771. Σπούδασε νομικά στην Πάδοβα και όταν τελείωσε τις σπουδές του επέστρεψε στη Ζάκυνθο. Το 1794 ο Ρώμας διαδέχθηκε τον πατέρα του στη θέση του γενικού προξένου της Βενετίας στο Μοριά και στη Ρούμελη. Με αυτή την ιδιότητά του συνδέθηκε και καλλιέργησε σχέσεις με τους σημαντικότερους προκρίτους (Μαυρομιχάληδες, Ζαΐμηδες, Λόντους, Δεληγιάννηδες, Νοταράδες, Κρεββατάδες) και οπλαρχηγούς του τόπου. Από τους οπλαρχηγούς ξεχώρισε τον Θ. Κολοκοτρώνη με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία. Το 1803 εκλέχθηκε μέλος της συντακτικής επιτροπής για τη ψήφιση του Επτανησιακού Συντάγματος και το 1806 διορίστηκε στη θέση του Πρύτανη Κερκύρας, από όπου διαχειρίστηκε με απαράμιλλη ευθύτητα τις εγχώριες υποθέσεις. Το 1809 εξελέγη γερουσιαστής και το 1810 ταξίδεψε ως αντιπρόσωπος των Ιονίων Νήσων, μαζί με τους Ε. Θεοτόκη, Μ. Μεταξά, Σπ. Κονδό και Στάμο Χαλικιόπουλο, στο Παρίσι για να συγχαρεί τον Ναπολέοντα Α΄ για τη γέννηση του γιου του, βασιλιά της Ρώμης. Στη Γαλλία παρασημοφορήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής. Την άνοιξη του 1815 ο Ρώμας ως Μέγας Διδάσκαλος του τεκτονισμού ίδρυσε στη Ζάκυνθο Στοά με το όνομα “Αναγεννηθείς Φοίνιξ”. Το 1816 ήρθε σε σύγκρουση με τον άγγλο Ύπατο Αρμοστή Θ. Μαίτλαντ για την επιβολή απολυταρχικού καθεστώτος και έφυγε από την Κέρκυρα για τη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε και αφιερώθηκε ολόψυχα σε πατριωτικά και πνευματικά έργα. Τον Απρίλιο του 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αριστείδη Παπά. Το 1820 αγγλικό στρατιωτικό άγημα απέκλεισε το αρχοντικό του Ρώμα με σκοπό την ανακάλυψη μυστικών πατριωτικών εγγράφων, ενώ ο Ρώμας δικαιολογήθηκε στον τοποτηρητή Ross, τέκτονα χαμηλότερου βαθμού, ότι επρόκειτο για τεκτονικά έγγραφα και έτσι σταμάτησε κάθε ενέργεια. Παρ’ όλα αυτά για να αποφύγει την καταδίωξη των Άγγλων και τη φυλάκιση, ο Δ. Ρώμας κατέφυγε στη Βενετία, όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Επιστρέφοντας στη Ζάκυνθο ίδρυσε αμέσως την Επιτροπή Ζακύνθου με σκοπό την οικονομική και πολεμική ενίσχυση του Αγώνα. Το 1833 μετέβη στο Ναύπλιο για να υποδεχθεί τον Όθωνα, αλλά εκεί κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε συνομωσία εναντίον του μαζί με τον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Δ. Πλαπούτα , οι οποίοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όταν αναθεωρήθηκε η δίκη (από τους Γ.Τερτσέτη, Γ.Πολυζωΐδη) και αποκαλύφθηκε η σκευωρία και η ανυπόστατη κατηγορία, οι τρεις άνδρες αθωώθηκαν πανηγυρικά. Ο Όθωνας τίμησε τον Ρώμα με το ανώτερο παράσημο του Ταξιάρχη του Σωτήρος και τον ονόμασε Σύμβουλο της Επικρατείας.Ο Διονύσιος Ρώμας ήταν παντρεμένος με την Αδριάννα Σταυράκη Λοκατέλλι και είχε δύο γιους: τον Γεώργιο Κανδιάνο (1796-1860) και τον Γεώργιο Δημήτριο (1805-1874).
Πέθανε στη Ζάκυνθο, σε ηλικία 86 ετών, στις 26 Ιουλίου 1857.
Πηγή:http://www.romas.gr

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

«Αποκαθήλωση» αγίων. Όταν η εκκλησία αποπροσανατολίζετε από το πραγματικό της έργο

«Αποκαθήλωση» αγίων

Της ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ

Ηταν μασόνος, αιρετικός, οικουμενιστής. Για όλα αυτά, πρέπει να ριχθεί στην... πυρά. Και επειδή είναι νεκρός, και ήδη άγιος, το μόνο που απομένει είναι να... κατέλθει από το πάνθεον των αγίων.

Μαζί με τον μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη η Ιερά Σύνοδος θα εξετάσει την αγιοκατάταξη του επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα, του αδελφού του ιερέα Ιωάννη καθώς και του Αθανασίου Διάκου.
Η ενδιαφέρουσα αυτή υπόθεση αφορά τον μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο Καλαφάτη, που σφαγιάστηκε από τους Τούρκους το 1922. Η Ιερά Σύνοδος τον κατέταξε στη χορεία των αγίων στις 4 Νοεμβρίου 1992.Σήμερα, η αρμόδια επιτροπή της Ιεράς Συνόδου, μελετά την έκπτωσή του, έπειτα από σχετικό υπόμνημα ενός συλλόγου του Βόλου με τις ευλογίες του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου.* Ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Αγωνιστικός Σύλλογος Βόλου, με την επωνυμία «Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης», στο υπόμνημά του υποστηρίζει ότι «ο Χρυσόστομος Σμύρνης κατηγορήθηκε ότι ήταν μασόνος, ανήκε στη στοά "Ιωνία", τουλάχιστον κατά την τριετία 1919-1922, στενότατοι συνεργάτες του ήταν ηγετικά στελέχη της μασονίας και ο ίδιος οδήγησε αρκετούς φίλους και συγγενείς του στον τεκτονισμό. »Ουδέποτε ήλεγξε τη μασονία, αν και η Σμύρνη κατά την περίοδο του Χρυσοστόμου είχε τουλάχιστον δέκα μασονικές στοές. Η όλη του ζωή και διδασκαλία ήταν εναρμονισμένη πλήρως με τα "πιστεύω" της μασονίας, καθώς είχε πανθεϊστικές και ειδωλολατρικές απόψεις που τις διεκήρυσσε δημόσια».* Ενα άλλο «αμάρτημα» του Αγίου Χρυσοστόμου, όπως περιγράφεται στο υπόμνημα, είναι η κατηγορία για οικουμενισμό: «Κήρυξ και θερμός υπερασπιστής της ενώσεως των Εκκλησιών, με μόνο κριτήριο την αγάπη και όχι το ορθό δόγμα. Ενώ οι υπερασπιστές της αγιοποιήσεώς του προβάλλουν το δίτομο έργο του "Περί Εκκλησίας", το οποίο συνέγραψε ως αρχιδιάκονος και ήταν όντως ορθόδοξο και άψογο από θεολογικής πλευράς, δυστυχώς απέκρυψαν τη μετέπειτα διδασκαλία του ως επισκόπου και τις σχέσεις του με τους αιρετικούς. Με απώτερο σκοπό να λάβει εκ μέρους των Μεγάλων Δυνάμεων βοήθεια για την πατρίδα, την οποία υπεραγαπούσε, δεν δίστασε να προσέλθει στον πάπα με δουλικό τρόπο, ο πρώτος ορθόδοξος επίσκοπος μετά την Αλωση, αναγνωρίζοντάς τον ως ύπατη εκκλησιαστική αρχή».«Πολέμιος του μοναχισμού»* Ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος κατηγορείται επίσης, μεταξύ άλλων, γιατί... «διακατεχόταν από έναν υπέρμετρο πατριωτισμό, ο οποίος τον οδηγούσε να συμβιβάζεται στα θέματα της πίστεως και να προδίδει την πίστη του προκειμένου να βοηθήσει την πατρίδα. Ουδέποτε επρόβαλε ως πρότυπά του Πατέρες της Εκκλησίας, ήταν πολέμιος του μοναχισμού, υπέρμαχος και πρόδρομος της σημερινής τάσης για λειτουργική ανανέωση στους κόλπους της Εκκλησίας. Είχε κοσμικές αντιλήψεις, εδίδασκε την προσήλωση στο κάλλος του σώματος, χρησιμοποιούσε συχνά εκφράσεις ειδωλολατρικές και λέξεις υβριστικές».* Οι συγγραφείς του υπομνήματος καταλήγουν:«Είναι βέβαιο ότι η πίστη του Χρυσοστόμου ήτο διεστραμμένη και δαιμονική, σε σημείο που να καθίσταται αμφίβολο αν σώθηκε και ως απλός ορθόδοξος Χριστιανός».* Στην ίδια επιτροπή κατατέθηκε και συζητήθηκε και το υπόμνημα του μητροπολίτη Φωκίδος Αθηναγόρα για την αγιοκατάταξη του επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα και του αδελφού του ιερέα Ιωάννη, καθώς και του Αθανασίου Διάκου. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς ο Ησαΐας, όπως σημειώνει ο μητροπολίτης, «εκινήθη και έδρασε εθνικοεκκλησιαστικώς, ουχί τοπικιστικώς, αλλά οικουμενικώς και εις τον ενιαίον εθνικοθρησκευτικόν χώρο του Ελληνισμού». Αλλά και ο αδελφός του κινήθηκε με τον ίδιο τρόπο, ενώ είναι γνωστοί οι αγώνες, η πίστη και η θυσία του Αθανασίου Διάκου.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 09/03/2003

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Ροδοσταυρικός Τεκτονισμός

Αποτελεί κράμα ροδοσταυρικών και τεκτονικών δοξασιών, αλλά με σαφέστατο προσανατολισμό προς τη Μασονία. Οι οπαδοί του όμως διαχωρίζουν τη θέση τους από το Χριστιανισμό και τις άλλες θρησκείες. Μελετούν την ιστορία τουΊησού Χριστού , βασιζόμενοι όμως σε αιρετικές αντιλήψεις. Ο 18ος βαθμός του Τεκτονισμού κατά το σκοτικό δόγμα ονομάζεται : '' Πρίγκιψ Ροδόσταυρος , Ιππότης του Αετού και του Πελεκάνου''. Οι Ροδόσταυροι ως θρησκευτικο-φιλοσοφική βάση τους έχουν το ιερό βιβλίο Ζοχάρ. Απ' αυτό πηγάζει η τεκτονική παράδοση, την οποία έλαβαν οι Ροδόσταυροι κι απ' αυτούς την πήραν οι Τέκτονες. Έτσι διασώθηκε ''το τελευταίο του Τεκτονισμού όχημα και περιεχόμενο''. Ο Ροδοσταυρισμός ''είναι μυστική αποκρυφιστική εταιρία, από την οποία προήλθε ο σημερινός Ελευθεροτεκτονισμός'' (''Μασονική Εγκυκλοπαίδεια σελ. 699). Το 1724 κυκλοφόρησε στην Αγγλία το βιβλίο ''The secret history of free massons'', το οποίο αναφέρει πως οι Ροδοσταυροι και οι Ελεύθεροι Τέκτονες ήταν μέλη της ίδιας Αδελφότητας.
Πηγή:Δημ.Χαλιβελάκης, <<Αιρέσεις και Δόγματα>> εκδ. Φλώρος Αθήνα

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Aγνωστες πτυχές της Γαλλικής Επανάστασης

Η μάχη του Βαλμύ (20 Σεπτεμβρίου 1792) μεταξύ των Γαλλικών επαναστατικών δυνάμεων και του Πρώσο-αυστριακού αυτοκρατορικού στρατού ήταν καθοριστική για την επιβίωση της Γαλλικής Επανάστασης. Τελικά οι Επαναστάτες νίκησαν τις καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες δυνάμεις των Ευρωπαίων μοναρχών και η Επανάσταση σώθηκε. Στην πραγματικότητα όμως δεν έγινε μάχη. Μετά από έναν εκτεταμένο βομβαρδισμό του αυτοκρατορικού πυροβολικού που έφερε σε απελπισία τους Γάλλους, οι σύμμαχοι αποσύρθηκαν ανεξήγητα. Τι είχε συμβεί; Ο αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων, δούκας του Μπρούνσβικ και υψηλόβαθμος μασώνος, είχε αποφασίσει να μην κερδίσει την καθοριστική αυτή μάχηΚωνσταντίνος Τσοπάνης - Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων.
Κάθε φορά που γίνεται λόγος για την Γαλλική επανάσταση ο νους όλων πηγαίνει σε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα του Γαλλικού λαού εναντίον του βασιλικού και εκκλησιαστικού δεσποτισμού, το οποίο έγινε με αφορμή την οικονομική δυσπραγία στην οποία είχε οδηγήσει την χώρα η κακή οικονομική διαχείριση των τότε πολιτικών και η ανικανότητα εχέφρονος διακυβέρνησης του τόπου από τον βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄. Με βάση μάλιστα το παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης έχουμε συνηθίσει μέσα από την ιστορία που διδασκόμαστε να θεωρούμε δεδομένο το γεγονός ότι ένας λαός χωρίς να καθοδηγείται από κάποιον ή να δρα, έστω και εν αγνοία του, βάσει κάποιου καλά οργανωμένου σχεδίου, μπορεί να εξεγερθεί αυθόρμητα και να καταλύσει αιωνόβιες δυναστείες με βαθιές ρίζες τόσο στην Ιστορία όσο και στον ψυχικό συμβολισμό του, να καταλάβει την εξουσία και να εφαρμόσει τακτικές, θέσμια και ιδεολογίες παντελώς ξένες στην ψυχοσύνθεση των επαναστατημένων. Γιατί αυτό ήταν η Γαλλική Επανάσταση, μια επανάσταση των Γάλλων εναντίων της ίδιας τους της ιστορίας, των παραδόσεων τους, της καθολικής τους θρησκείας και γενικά όλων όσων συνιστούσαν τα παραδοσιακά θεμέλια στα οποία στηριζόταν η χώρα τους, «η πιο αγαπημένη θυγατέρα της Καθολικής Εκκλησίας» κατά την ρήση της Αγίας ΄Έδρας. Χωρίς να παραβλέπουμε το ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν ένα μεγαλειώδες γεγονός που συγκλόνισε και ταρακούνησε την Ευρώπη- νικώντας την κατά κράτος στις πολεμικές συρράξεις που ακολούθησαν- και του οποίου οι αντίλαλοι ηχούν μέχρι σήμερα στην Γηραιά Ήπειρο, ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε πως δεν πείθει πια το «αυθόρμητο» του ξεσπάσματος της. Οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις, για παράδειγμα, που επακολούθησαν χρονικά μας πείθουν για το εντελώς αντίθετο. Η ρωσική επανάσταση του 1917, μετά τον αυθορμητισμό της πρώτης εξέγερσης, κινήθηκε πάνω στο από χρόνια καλά οργανωμένο από το Λένιν, σχέδιο κατάληψης της εξουσίας. Από την άλλη μεριά οι αυθόρμητες εξεγέρσεις της ανατολικής Ευρώπης μετά το τέλος του Β΄π.π. (Βερολίνο 1953, Ουγγαρία 1956, Τσεχοσλοβακία 1967 κ.α.) που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αυθόρμητα ξεσπάσματα του καταπιεσμένου λαού, τα οποία όμως εξαιτίας του ότι εστερούντο ηγεσίας και σχεδίου δράσης τελικά κατεπνίγησαν κάθε φορά μέσα σε λουτρά αίματος, ενώ τα καθεστώτα που επακολούθησαν των εξεγέρσεων ήταν σε αυταρχικότητα «χείρονα των πρώτων». Τώρα σίγουρα κάποιοι θα θέτουν το ερώτημα: ποιοι και γιατί να ήθελαν την ανατροπή αυτού που μετεπαναστατικά ονομάστηκε «Παλαιό Καθεστώς» (Ancien Regime) και πως κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον λαό εναντίον του; Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί ούτε να τεκμηριωθεί. Αρχίζοντας από το δεύτερο σκέλος της ερώτησης παραπέμπουμε στον Γάλλο ψυχολόγο Αύγουστο Λε Μπόν ο οποίος στο κλασικό βιβλίο του «Ψυχολογία των Επαναστάσεων» υποστηρίζει πως σε κάθε εποχή και σε κάθε κράτος υπάρχει ένας αριθμός δυσαρεστημένων ο οποίος για πολλούς και διαφόρους λόγους είναι έτοιμος πάντοτε να εξεγερθεί. Ο αριθμός αυτός αυξομειώνεται αναλόγως με τις οικονομικές συνθήκες στις οποίες διαβιεί κάθε πληθυσμός. Αφορμή μια ηφαιστειακή έκρηξη Εδώ ακριβώς πρέπει να αναφέρουμε έστω και παρενθετικά ένα φυσικό γεγονός το οποίο επέδρασε καταλυτικά ως αστάθμητος παράγοντας στην προετοιμασία του εδάφους για το ξέσπασμα της Επανάστασης και το οποίο σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται. Έναν χρόνο πριν την επανάσταση, το έτος 1788, σημειώθηκε στον χώρο του Βόρειου Ατλαντικού, κοντά στην Ισλανδία, η έκρηξη ενός υποθαλασσίου ηφαιστείου το οποίο εξέβαλε μια τεράστια ποσότητα μάγματος ώστε σχημάτισε ένα ολόκληρο νησί το οποίο υφίσταται έως σήμερα. Τα αέρια που απελευθερώθηκαν από την έκρηξη του ηφαιστείου μεταφέρθηκαν με τα εναέρια ρεύματα πάνω από τον ουρανό της Γαλλίας προκαλώντας εκείνη την χρονιά ανομβρία, καταστροφή της γεωργικής παραγωγής και σιτοδεία σε όλη την χώρα. Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει εγκαίρως το πρόβλημα και το φάσμα της πείνας άρχισε να πλανάται πάνω από τον λαό. Μια απρόσμενη ηφαιστειακή έκρηξη στον Βόρειο Ατλαντικό λοιπόν σε συνδυασμό με την ανικανότητα του βασιλιά να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις αύξησαν στο μέγιστο την λαϊκή δυσαρέσκεια και αποτέλεσαν την χρυσή ευκαιρία όσων από χρόνια ετοιμάζονταν για να ανατρέψουν την καθεστηκυία τάξη και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Έτσι με αφορμή την οικονομική ανέχεια που οδήγησε σε πείνα εκείνη την χρονιά τον γαλλικό λαό ξέσπασε μια λαϊκή εξέγερση στα πλαίσια της οποίας μια σειρά παράξενων γεγονότων είδαν το φως της ημέρας. Συγκεκριμένα ο άοπλος λαός που ξεσηκώθηκε καταρχήν ζητώντας ψωμί σύντομα κινήθηκε προς το φρούριο της Βαστίλης ζητώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Μόνο που στην Βαστίλη εκείνη την εποχή οι κρατούμενοι ήσαν 16 ή 17 και σχεδόν όλοι ανήκαν στο ποινικό δίκαιο. Μεταξύ τους μάλιστα βρισκόταν και ο μαρκήσιος ντε Σάντ καταδικασμένος για την δολοφονία μιας πλειάδας γυναικών της υπαίθρου προκειμένου να ικανοποιήσει τα ιδιαίτερα σεξουαλικά του ένστικτα. Πολιτικοί κρατούμενοι δεν υπήρχαν και η απάντηση που συχνά δίνεται είναι ότι ο επαναστατημένος λαός δεν το γνώριζε. Στην συνέχεια οι επαναστάτες αποφασίζουν να καταλάβουν την Βαστίλη ως σύμβολο του βασιλικού δεσποτισμού. Η Βαστίλη ωστόσο ήταν χτισμένη και οχυρωμένη με τρόπο ώστε να μπορέσει να αμυνθεί για μήνες ολόκληρους σε ένοπλη πολιορκία και αυτό οι Παριζιάνοι το ήξεραν πολύ καλά. Βάσει ποιας λογικής λοιπόν κινήθηκε ο άτακτος όχλος με σκοπό να την εκπορθήσει; Το εγχείρημα ακούγεται σχεδόν παράλογο. Κι όμως, ο αξιωματικός διοικητής της Βαστίλης, δρώντας ως «από μηχανής θεός», έριξε την ξύλινη γέφυρα πάνω από την γεμάτη νερό τάφρο που εμπόδιζε τον λαό να πλησιάσει την Βαστίλη, άνοιξε τις πύλες και παρέδωσε στους επαναστατημένους το φρούριο μαζί με την φρουρά του. Αμέσως οι ποινικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν, το φρούριο πυρπολήθηκε και η φρουρά δολοφονήθηκε μαζί με τον διοικητή της από τον εξαγριωμένο όχλο. Εδώ δίκαια θα αναρωτηθεί κάποιος, τι ήταν αυτό που έπεισε τον διοικητή να παραδώσει τον εαυτό του και τους άνδρες του στην μανία των επαναστατών την στιγμή που για αρκετό χρόνο μπορούσε να μείνει μέσα στην ασφάλεια του φρουρίου περιμένοντας ενισχύσεις; Σίγουρα όχι οι τύψεις για τους πολιτικούς κρατούμενους που δεν υπήρχαν. Το γεγονός είναι ότι η «πτώση» - και όχι «παράδοση» όπως θα ήταν το σωστό- της Βαστίλης γιορτάζεται μέχρι σήμερα ως «πρώτος θρίαμβος της Επανάστασης»! Μετά την Βαστίλη και ο βασιλιάς παραδίδεται αμαχητί Στην συνέχεια, πάντοτε εντελώς αυθόρμητα και ακαθοδήγητα, οι επαναστάτες στρέφονται προς τις Βερσαλλίες. Επρόκειτο για το πολυτελές ανάκτορο που είχε οικοδομήσει ο πανίσχυρος Λουδοβίκος ΙΔ΄, ο «βασιλιάς ΄Ήλιος», αρκετά έξω από τα τότε όρια των Παρισίων με σκοπό ακριβώς να μην είναι ευπρόσβλητο από τυχόν λαϊκές ταραχές οι οποίες συμβαίνουν σε όλες τις εποχές. Το ανάκτορο είχε δική του καλά εκπαιδευμένη φρουρά που αποτελούνταν από έναν μικρό στρατό. Έχοντας προβλεφθεί μάλιστα και η πιθανότητα ότι η γαλλική ανακτορική φρουρά μπορεί να δίσταζε να βάλει εναντίον του γαλλικού λαού είχε προσληφθεί επιπλέον και μια μονάδα επιλεγμένων Ελβετών μισθοφόρων ως προσωπική φρουρά του εκάστοτε μονάρχη. Πριν φτάσει ο επαναστατημένος λαός πεζοπορώντας στα ανάκτορα έφτασε εποχούμενος ο χωλός, επίσκοπος τότε και πρίγκιπας και κατόπιν υπουργός εξωτερικών και περίφημος διπλωμάτης, Ταλεϋράνδος με σκοπό να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην καταστολή της εξέγερσης. Όπως αργότερα διηγείτο, αν και πρίγκιπας ο ίδιος μόνο μετά από μια μακρά αναμονή κατάφερε να συναντήσει τον δευτερότοκο αδελφό του μονάρχη, τον κατοπινό βασιλιά Λουδοβίκο ΙΗ΄, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι «η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς κοιμάται»! Ξεπερνώντας την πρώτη έκπληξη ο Ταλεϋράνδος του υπενθύμισε ότι ο όχλος κινείτο προς τις Βερσαλλίες και ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του ήταν να μην τον αφήσουν να πλησιάσει αλλά να λάβει θέση η βασιλική φρουρά μπροστά από τα ανάκτορα και μόλις οι εξεγερμένοι φτάσουν σε απόσταση βολής να ανοίξει πυρ κατά βούληση. Σύμφωνα με την πολεμική εμπειρία αιώνων εφόσον οι εξεγερμένοι ήταν ασύντακτοι και ακαθοδήγητοι, - τουλάχιστον έτσι διατείνονταν- μόλις έπεφταν οι πρώτοι νεκροί οι υπόλοιποι θα διαλύονταν τρεπόμενοι σε άτακτη φυγή. Η απάντηση του βασιλικού πρίγκιπα: «Ο βασιλεύς δεν σκοπεύει να χύσει ούτε μια σταγόνα γαλλικού αίματος, θα δεχτεί τους εξεγερμένους να τους ακούσει», άφησε άφωνο τον πανέξυπνο Ταλεϋράνδο. Όπως έλεγε αργότερα στα Απομνημονεύματα του «εκείνη την νύχτα εγκατέλειψα την μοναρχία όχι ασπαζόμενος τη δημοκρατία αλλά γιατί κατάλαβα ότι είχε πεθάνει. Όσοι συνέχισαν να την ακολουθούν δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ακολουθούν ένα πτώμα». Τα λόγια του ήταν προφητικά. Εντελώς ανέλπιστα οι καθοδηγητές της Επανάστασης είδαν τα ανάκτορα να παραδίδονται αμαχητί και τον όχλο «σαν ένα Σηκουάνα να ορμά μέσα παρασύροντας τα πάντα στο διάβα του» όπως έγραψε αργότερα ο μεγάλος Γερμανο-εβραίος λογοτέχνης Στέφαν Τσβάιχ. Ο βασιλιάς, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, παραδόθηκε στους Επαναστάτες και σε όσους βρίσκονταν πίσω από αυτούς. Έκτοτε η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη μολονότι ο αγράμματος στην πλειοψηφία του λαός παρόλη την αντιμοναρχική προπαγάνδα που δεχόταν έμενε πεισματικά βασιλόφρων πληρώνοντας το πολύ ακριβά μερικές φορές. Ο βασιλιάς έπεσε χάρη στην προσωπική του ανικανότητα να κυβερνήσει και πληρώντας ουσιαστικά λάθη και αμαρτίες προκατόχων του[1], καρατομήθηκε μόνο με μια ψήφο παραπάνω και αυτή η ψήφος δεν ανήκε σε άλλο παρά στον εξάδελφο του πρίγκιπα Λουδοβίκο Φίλιππο της Ορλεάνης, γεγονός που κατέπληξε και τους πιο ακραίους επαναστάτες. Αναφερόμενοι στο πρόσωπο του πρίγκιπα Φιλίππου της Ορλεάνης, πρωτοξάδελφου του βασιλιά και μέλους του βασιλικού Οίκου των Βουρβώνων ήλθε η ώρα να απαντήσουμε και στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος, δηλαδή στο ποιοι ήθελαν και επιδίωξαν την ανατροπή του «Παλαιού Καθεστώτος» και γιατί. Τόσο ο πρίγκιπας Φίλιππος της Ορλεάνης όσο και πολλοί άλλοι υψηλά ιστάμενοι καθώς και διανοούμενοι της Γαλλίας των Βουρβώνων ήσαν μέλη μυστικών εταιρειών οι οποίες είχαν κάνει την εμφάνιση τους στην χώρα από το έτος 1726 όταν κάποιοι πολιτικοί εξόριστοι ¶γγλοι καθολικοί (οι «Ιακωβίτες») ίδρυσαν στο Παρίσι την πρώτη μασονική στοά με την επωνυμία «Saint Thomas». Με βάση αυτή την στοά άρχισε ο προσηλυτισμός πολλών επιφανών Γάλλων, αριστοκρατών, ιεραρχών, διανοουμένων, καλλιτεχνών, κρατικών αξιωματούχων κ.α. με αποτέλεσμα γρήγορα ο αριθμός των στοών να αυξηθεί και να εξαπλωθούν σε όλη την χώρα συναποτελώντας πλέον την «Μεγάλη Στοά της Γαλλίας». Επιπλέον μολονότι στην αρχή η πρώτη στοά αποτελείτο από Καθολικούς με τον καιρό πολλοί Προτεστάντες εισέδυσαν στις τάξεις της και ως πιο δυναμικό και προοδευτικό στοιχείο κατάφεραν να πάρουν την ηγεσία στα χέρια τους. Το 1773 ένα μεγάλο μέρος των μελών της «Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας» αποσχίσθηκε σχηματίζοντας την «Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας» της οποίας Μέγας Διδάσκαλος ονομάσθηκε ο Λουδοβίκος Φίλιππος της Ορλεάνης, γνωστός κατά την περίοδο της Επανάστασης και ως Φίλιππος «Ισότητα». Ο νέος αυτός σχηματισμός άρχισε να αποκτά μεγάλη οικονομική και πολιτική δύναμη γενόμενος «κράτος εν κράτει» και το 1789 που ξέσπασε η Επανάσταση αριθμούσε περίπου τις χίλιες στοές. Τι όμως ήταν εκείνο που κίνησε αυτήν την πληθύ των Γάλλων να μπουν στις στοές; Πολλοί Γάλλοι κινούμενοι από διάφορα αίτια- είτε διότι τους έλκυε ο μυστικιστικός χαρακτήρας της διδασκαλίας και των τελετουργικών της οργάνωσης, είτε πιστεύοντας στις ευγενείς ιδέες και τα ιδανικά που αυτή διακήρυσσε, είτε από ιδιοτελείς σκοπούς ή ακόμα και από ανία, - ίδιο των ευγενών-, πύκνωσαν τις γραμμές των στοών. Επιπλέον στις τάξεις των Γάλλων ευγενών εκείνης της εποχής επικρατούσε ένας θαυμασμός για την αγγλική αριστοκρατία η οποία από την εποχή των Στιούαρτς είχε καταφέρει να επιβάλλει μια συνταγματική μοναρχία που της έδινε την δυνατότητα να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή μαζί με τους αστούς. Σε αντίθεση με αυτούς, οι Γάλλοι αριστοκράτες είχαν υποχρεωθεί από τον ισχυρό βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄ να εγκαταλείψουν τους πύργους και τα κτήματά τους και να εγκατασταθούν μονίμως στις Βερσαλλίες, όπου ζούσαν με επιδόματα που τους δίνονταν από το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, χάνοντας έτσι την δύναμη τους και εκφυλιζόμενοι σε απλούς αυλικούς που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για την βασιλική εύνοια. Όλοι αυτοί λοιπόν, οι οποίοι διψούσαν για την εξουσία που τους είχε αφαιρεθεί, είδαν την αγγλική αριστοκρατία ως πρότυπο και τις αγγλικής επινεύσεως τεκτονικές στοές ως ένα πολιτικό όργανο με βάση το οποίο θα μπορούσαν να διεκδικήσουν και πάλι την απολεσθείσα ισχύ τους. Σε αυτούς ήρθαν με τον καιρό να προστεθούν και οι εύποροι αστοί, δημοτικοί άρχοντες, τραπεζίτες, καραβοκύρηδες, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, τεχνίτες κ.α. οι οποίοι είχαν αποκτήσει μέσα από τα επαγγέλματα τους μια οικονομική ισχύ αλλά τους έλλειπε η πολιτική έκφραση και υπόσταση στα πλαίσια της απολυταρχικής μοναρχίας καθώς επίσης και η κοινωνική άνοδος στην ανώτερη τάξη των αριστοκρατών. Η μασονία με τις φιλελεύθερες ιδέες που πρέσβευε δημιουργούσε μέσα στα πλαίσια των στοών τις προϋποθέσεις ώστε να μπορέσουν όλες αυτές οι επιδιώξεις να βρουν την έκφραση τους. Επιπλέον μέσα στα πλαίσια των τεκτονικών εργαστηρίων υπήρχε μέσα από τον αμοιβαίο σεβασμό των διαφόρων κοινωνικών τάξεων μια κοινωνική ισότητα «εκτός κράτους» η οποία ήταν αδιανόητη στα πλαίσια του απολυταρχικού κράτους του «Παλαιού Καθεστώτος». Μέσω αυτού του τρόπου οι κοινωνικές διαφορές είχαν ήδη καταργηθεί μέσα στις στοές. Τα μέλη τους δεν ήταν πλέον «υπήκοοι» αλλά άνθρωποι μεταξύ ανθρώπων που μπορούσαν να σκέπτονται και να δρουν ελεύθερα. Έτσι η μυστική ελευθερία των στοών έγινε το μυστικό της ελευθερίας. Αντιδράσεις και αντιπαλότητα Όπως ήταν φυσικό σε αυτήν την αλματώδη εξάπλωση των στοών αντέδρασε πρώτα η καθολική Εκκλησία η οποία έβλεπε με καχυποψία την διδασκαλία και τα τελετουργικά των μασώνων και κατόπιν, μετά από την παραίνεση της Αγίας Έδρας, και το Γαλλικό κράτος. Η μοναρχία δεν είδε με καλό μάτι αυτή την περίεργη αγγλοφιλία των μασόνων η οποία έβαινε οσημέραι αυξανομένη. Έτσι άρχισε μια ακήρυκτη διαμάχη ανάμεσα στην μοναρχία και στις στοές, την οποία έμελλε να κερδίσουν οι δεύτερες. Η αδύναμη μοναρχία του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ ονομάστηκε «γαλλικός δεσποτισμός» και το θεμέλιο του θρόνου, η καθολική Εκκλησία, «θρησκευτικός δεσποτισμός» ή «φανατισμός», όροι απωθητικοί οι οποίοι ωστόσο μπορούσαν να στηριχτούν σε ιστορικά προηγούμενα όπως οι θρησκευτικοί πόλεμοι που συντάραξαν την Γαλλία έναν αιώνα νωρίτερα και κατέληξαν με τον διωγμό των Προτεσταντών ή στη θεσμοθετημένη από την καθολική Εκκλησία «Ιερά Εξέταση», γεγονότα και τα δυο πολύ νωπά στην συλλογική μνήμη των Γάλλων. Ο ιδεολογικός πόλεμος είχε αρχίσει και οι στοές είχαν ναρκοθετήσει καλά τα θεμέλια του «Παλαιού Καθεστώτος» το οποίο αντιδρούσε σπασμωδικά και ασχεδίαστα στις καλά σχεδιασμένες επιθέσεις που δεχόταν. Δρώντας καλά οργανωμένα σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο ζωής και θανάτου οι στοές φρόντισαν πρώτα από όλα την ιδεολογική προετοιμασία της Επανάστασης με σκοπό να αποψιλώσουν τόσο την μοναρχία όσο και την Καθολική Εκκλησία από κάθε ιδεολογικό και συμβολικό έρεισμα που είχαν στην ψυχή του λαού. Θρόνος και ναός έπρεπε να αποϊεροποηθούν στην συνείδηση του απλού λαού και βασικό όργανο αυτού του εγχειρήματος υπήρξε η φιλοσοφία οποία θεωρήθηκε σύμμαχος της μασονίας και υποστηρίχθηκε ότι η μεταξύ τους σχέση ήταν τόσο στενή ώστε η μια απέρρεε από την άλλη. «Μεταξύ των μασώνων και των διακεκριμένων φιλοσόφων δεν υπήρξαν ούτε και μπορεί να υπάρχουν διαφορές» διακυρήσετο. Η στοά «Εννέα Μούσες» που ιδρύθηκε το 1776 με πρωτοβουλία του φιλοσόφου Helvetius και του αστρονόμου Lalande προσέλκυσε όλη την φωτισμένη ελίτ της διανόησης της εποχής εκείνης και ονομάστηκε «εργαστήριο φιλοσοφίας», «πρόοδος», «μέλλον» και «πραγματική επανάσταση». Μέλος της μάλιστα, αν και εισήλθε σε αυτήν το έτος 1778 δηλαδή λίγο πριν το θάνατο του, υπήρξε και ο περίφημος φιλόσοφος Βολταίρος. Έτσι η φιλοσοφία χρησιμοποιήθηκε σαν προπομπός της επανάστασης και κάτω από την μάσκα την νομιμοφροσύνης απέναντι στον βασιλιά και στους θεσμούς της μοναρχίας και της εκκλησίας εκτρέφετο το πνεύμα της αντιμοναρχικής εξέγερσης της αγγλόφιλης αριστοκρατίας και της φιλόδοξης και κοινωνικά ανερχόμενης αστικής τάξης των πόλεων. Επειχειρείτο δηλαδή μια ριζική αλλαγή της κοινωνίας σε πολιτικό και πολιτισμικό πλάνο μέσα από συγκεκριμένες νομιμοφανείς ενέργειες. Έτσι για παράδειγμα διακυρήσετο η ισότητα των ανθρώπων με σκοπό να επικριθεί η καθολική ιεραρχία αλλά όμως και προς χάρη των νέων δυνάμεων που αναπτύσσονταν μέσα από την μασονία. Πολλές στοές ακόμα και μέσα από την ίδια την επωνυμία τους διακήρυσσαν την διδασκαλία τους όπως για παράδειγμα οι στοές «Λογική», «Τελεία Ισότης» κ.α. Ένα βασικό όπλο για την διάδοση των ιδεών τους με σκοπό την επιχειρούμενη αλλαγή ήταν η περίφημη «Εγκυκλοπαίδεια» η οποία συνιστά κατά κοινή ομολογία ένα αληθινό επαναστατικό οπλοστάσιο. Σίγουρα η εργασία του Ντιντερώ και του ντ’ Αλαμπέρ δεν ήταν ένα αποκλειστικά μασονικό εγχείρημα, οπωσδήποτε όμως η στήριξη που οι στοές της παρείχαν ήταν ουσιαστική. Πολλοί μασώνοι συνεργάστηκαν στην συγγραφή άρθρων της Εγκυκλοπαιδείας και πολλοί περισσότεροι ήταν εκείνοι που προεγγράφησαν προπληρώνοντας συνδρομή και δίνοντας την δυνατότητα να εκδοθεί και να διαδοθεί το έργο. Κάποιες στοές μάλιστα έθεσαν ως υπέρτατο στόχο τους την προπαγάνδιση της Εγκυκλοπαιδείας και δεν είναι τυχαίο ότι στοές όπως αυτή της Τουλούζης αυτοτιτλοφορήθηκαν «Εγκυκλοπαιδικές». Πέρα από την Εγκυκλοπαιδεία όμως φρόντισαν να διαδώσουν τις ιδέες τους και με την έκδοση αυτοτελών βιβλίων όπως εκείνο που εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1772 με τον τίτλο «Το έτος 2440» και του οποίου συγγραφέας ήταν ο μασώνος και μέλος της στοάς «Εννέα Μούσες» Louis Sebastien Mercier. Σε αυτό το βιβλίο που εκδόθηκε 17 ολόκληρα έτη πριν την Επανάσταση ο Mercier περιγράφει ένα όνειρο που είδε σαν όραμα και το οποίο βεβαίωνε ότι θα πραγματοποιείτο πολύ σύντομα. Σε αυτό το όνειρο λοιπόν ο συγγραφέας είδε την πτώση της Βαστίλης, τον αποχριστιανισμό της πολύ καθολικής Γαλλίας, την κατάργηση της Μοναρχίας και την δολοφονία του βασιλιά. Λίγο αργότερα το όνειρό του πραγματοποιήθηκε επακριβώς. Σύμπτωση ή σκοτεινή «προφητεία»; Το βέβαιο πάντως είναι ότι οι στοές συνέβαλαν στην ιδεολογική προετοιμασία της Επανάστασης με την οικονομική υποστήριξη που παρείχαν στην έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας η οποία υπήρξε το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Επανάστασης, με την διάδοση ορθολογιστικών, αντικαθολικών, αντιπαραδοσιακών και αντιμοναρχικών ιδεών και με την ελπίδα που έδωσαν στην παραμερισμένη αριστοκρατία και στην νεοφανείσα αστική τάξη ότι μπορούσαν να πάρουν όπως και στην Αγγλία την εξουσία στα χέρια τους. Η έκρηξη της Επανάστασης Με το ξέσπασμα της Επανάστασης πολλά μέλη των στοών πέρασαν από την θεωρητική προπαγάνδα στην ενεργό δράση και κάποιοι από αυτούς κατέλαβαν και υψηλές θέσεις την περίοδο της εξέγερσης. Παραδειγματικά μόνο αναφέρουμε τον δικαστή Pastoret, πρόεδρο τα έτη 1788 και 1789, της στοάς «Εννέα Μούσες» - η οποία με την έκρηξη της επανάστασης έγινε πολιτική λέσχη και μετονομάστηκε σε «Εθνική Εταιρία των Εννέα Μουσών»- ο οποίος έγινε το 1790 πρόεδρος της εκλογικής Συνελεύσεως των Παρισίων καθήκον της οποίας ήταν η επιλογή δικαστών και εισαγγελέων. Ένα άλλο μέλος της ίδιας στοάς, ο Grouvelle ήταν εκείνος που ανακοίνωσε το 1793 το διάταγμα της Συντακτικής στον βασιλιά Λουδοβίκο με το οποίο ο μονάρχης καταδικαζόταν εις θάνατον. Και ένα τρίτο μέλος της ίδιας στοάς, ο Garat, διορίστηκε από την Συντακτική υπουργός Δικαιοσύνης. Επιπλέον δύο μασώνοι, ο μαρκήσιος La Fayette και ο αμερικάνος διπλωμάτης Franklin, οι οποίοι είχαν λάβει μέρος στην νικηφόρα Αμερικάνικη Επανάσταση είχαν επιστρέψει κατόπιν στην Γαλλία προπαγανδίζοντας τις επαναστατικές ιδέες. Εκείνοι ήταν που μέσα από την ένθερμη προπαγάνδα που έκαναν παντού υπέρ της Επανάστασης βοήθησαν ώστε όσοι είχαν ενστερνιστεί την επαναστατική ιδεολογία να περάσουν από την θεωρία στην πράξη. Ο γαλλικός θρόνος μάλιστα, λόγω της διαρκούς και μόνιμης αντιπαλότητας του με την Μ. Βρεταννία είχε ενισχύσει τους Αμερικανούς Επαναστάτες χωρίς να ξέρει ότι σε λίγο ερχόταν η σειρά του να αντιμετωπίσει το ίδιο φαινόμενο και όχι μάλιστα σε αποικίες όπως οι Βρεταννοί αλλά στο ίδιο το μητροπολιτικό έδαφος της Γαλλίας. Ο μαρκήσιος La Fayette ο οποίος έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην πρώτη φάση της Επανάστασης, μολονότι αργότερα δεν είχε μια σημαντική πολιτική καριέρα, μυήθηκε το 1782 στην στοά «Saint - Jean d’ Ecosse du Contrat Social » και επιδόθηκε ψυχή τε και σώματι στην προετοιμασία της εξέγερσης των Γάλλων προπαγανδίζοντας τον μύθο της «νικηφόρας Επανάστασης». Αυτός ήταν που συνέλαβε την ιδέα της σύγκλησης στο Παρίσι των τριών Γενικών Τάξεων, με σκοπό να ανοίξει με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο της Επανάστασης και ο ίδιος παρουσίασε στην γενική Συνέλευση ένα σχέδιο της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Στο σαλόνι του ξενοδοχείου που έμενε τότε, στην rue de Bourbon, είχε αναρτήσει ένα διπλό πίνακα. Τον μισό κάλυπτε η Διακήρυξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είχε πολεμήσει και ο ίδιος με το πλευρό των Επαναστατών, και ο άλλος μισός πίνακας ήταν κενός περιμένοντας την «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Γάλλων» την οποία και ετοίμαζε ο ίδιος, όπως έλεγε συχνά στους συγκατοίκους του. Από αυτήν την έμπνευση του μαρκήσιου La Fayette, την σύγκληση των Γενικών Τάξεων δηλαδή, άρχισε όντως και η Γαλλική Επανάσταση. Με πλήρη τάξη κλήρος, ευγενείς και εκπρόσωποι του λαού παρέλασαν στο Παρίσι και προσήλθαν στην γενική τους συνέλευση. Τίποτε ακόμα δεν μαρτυρούσε την αλληλοσφαγή που έμελλε να ακολουθήσει και το ξερίζωμα των ευγενών και του κλήρου από τον επαναστατημένο όχλο. Προς το παρόν ομονοούσαν όλοι έναντι του «κοινού εχθρού», του βασιλιά. Αργότερα θα ξεκαθάριζαν τις μεταξύ τους διαφορές, για την ώρα η «φεουδαρχική αντίδραση» άνοιγε τον δρόμο για την εξέγερση των αστών. Εξάλλου το ίδιο το Palais Royal, κατοικία του δούκα της Ορλεάνης, πρίγκιπα Λουδοβίκου Φιλίππου, είχε καταστεί φωλιά επαναστατών και ο ίδιος χρηματοδοτούσε τους διαφωτιστές επαναστάτες ενώ ταυτόχρονα όπως είπαμε ήταν ο Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας δηλαδή αυτός που κατείχε τον ανώτερο βαθμό στην ιεραρχική κλίμακα της μασονίας. Από το Palais Royal έβγαιναν όλες οι ειδήσεις σχετικά με τον βασιλιά και τους υπουργούς του χάρη στους ειδικούς ταχυδρόμους που κατέφθαναν απευθείας από τις Βερσαλλίες με τα τελευταία νέα λιγώτερο ή περισσότερο ακριβή ή και με δόσεις υπερβολής ακόμα. Οι δε τέκτονες που συμμετείχαν στην σύγκληση των τριών Γενικών Τάξεων ανέρχονταν στους 237, μόνιμοι και αναπληρωματικοί, διανεμημένοι και στις τρεις τάξεις. Για αυτούς η σύγκληση των Γενικών Τάξεων δεν ήταν παρά μόνο μια φάση την οποία θα διαδέχετο η επιβολή της Συνταγματικής και αντιπροσωπευτικής μοναρχίας και η κατάργηση του υπουργικού δεσποτισμού. Από την αρχή ακόμα της σύγκλησης τα πράγματα έδειξαν ποιον δρόμο θα έπαιρναν αφού αντί να τεθεί σε πρώτη προτεραιότητα το οικονομικό πρόβλημα, τέθηκε ως πρώτο το ζήτημα του θεσμού της μοναρχίας. Έντρομος ο βασιλιάς έδωσε διαταγή να κλειστεί η αίθουσα συνεδριάσεων και τότε η Τρίτη Τάξη αυτοανακηρύχθηκε «Εθνική Συνέλευση», κατέλαβε την αίθουσα του τένις και ορκίσθηκε στις 20 Ιουνίου του 1789 ότι δεν θα διαλυθεί έως ότου ο βασιλιάς αποδεχθεί το σύνταγμα. Μέλη των στοών έπαιξαν τότε σημαντικό ρόλο αναλαμβάνοντας ουσιαστική δράση. Η ιδέα της κατάληψης της αίθουσας του τένις ανήκε στον μασώνο Guillotin, πρόεδρος της «Εθνοσυνέλευσης» ήταν ο επίσης μασώνος Bailly, ενώ τον όρκο που έδωσαν οι σύνεδροι τον συνέταξε ο μασώνος Le Chapelier. Η Επανάσταση είχε ήδη δρομολογηθεί και στα τέλη Ιουνίου οι εκπρόσωποι της Τρίτης Τάξης είχαν εκλέξει μια επαναστατική επιτροπή η οποία είχε εγκατασταθεί παράνομα στο Δημαρχείο των Παρισίων (Hotel de Ville) και έδινε την εικόνα μιας Αρχής που περίμενε να παραλάβει τα ηνία του κράτους. Σε αυτή την επιτροπή είχαν στρατολογηθεί μια πλειάδα μασώνων όπως οι Lassalle, Tassin, Deleutre, Quatremere, Jannin, Osselin, Garran de Coulon, Moreau de Saint Merry, Bailly κ.α. Πρώτη τους δουλειά ήταν να σχηματίσουν μια ένοπλη δύναμη αποτελούμενη από εξεγερμένους αστούς με αρχηγό τον Lassalle και υπαρχηγό τον Gaullard, αμφότεροι μασώνοι. Εκείνοι το πρωινό της 14ης Ιουλίου έστειλαν αντιπροσωπεία που συναντήθηκε με τον διοικητή της Βαστίλης ζητώντας του να παραδοθεί ενώ ήδη είχαν σχεδιάσει την επίθεση εναντίον του φρουρίου. Αρχηγός της εφόδου ήταν ο μασώνος Moreton de Chambrillant, ενώ επιμέρους αρχηγοί των τριών ομάδων επιτιθεμένων ήταν οι μασώνοι Santerre και Palloy (α ομάδα, συνοικία Σαν Αντουάν), Fournier (β ομάδα, συνοικία των Χαλ), Casonnier (γ ομάδα, περιοχής αψίδας Θριάμβου). Ο «μαέστρος» που ενορχήστρωνε την όλη επιχείρηση βέβαια δεν ήταν άλλος από τον πρίγκιπα Λουδοβίκο Φίλιππο της Ορλεάνης ο οποίος μέσα από το παλάτι του υποκινούσε και χρηματοδοτούσε την Επανάσταση, γεγονός που είχε γίνει ευρύτατα γνωστό και είχε καταγγελθεί από όλες τις βασιλικές Αυλές της Ευρώπης. ¶ρα δεν ήταν καθόλου αυθόρμητη και ασχεδίαστη η επίθεση εναντίον της Βαστίλης και είναι πλέον φανερό με τις εγγυήσεις και τις εντολές ποίου ο διοικητής της την παρέδωσε αμαχητί μαζί με την φρουρά της στους επαναστάτες. Την επόμενη ημέρα της παράδοσης της Βαστίλης η επαναστατική επιτροπή που έδρευε στο Δημαρχείο σχημάτισε την Κομούνα των Παρισίων με δήμαρχο τον μασώνο Bailly, ενώ η ένοπλη δύναμη των αστών μετασχηματίσθηκε σε Εθνική Φρουρά υπό την ηγεσία του μασώνου μαρκησίου La Fayette, ο οποίος έστω και πρόσκαιρα συγκέντρωσε με αυτόν τον τρόπο στα χέρια του την μόνη δύναμη που μετρούσε εκείνη την εποχή, την «δύναμη των επαναστατών». Έτσι μετά γεγονότα του Οκτωβρίου τόσο ο βασιλιάς όσο και η Εθνοσυνέλευση ουσιαστικά πέρασαν στα χέρια του μαρκησίου. Πολλές στοές μετασχηματίσθηκαν σε επαναστατικές πολιτικές λέσχες όπως η στοά «Εγκυκλοπαιδική» της Τουλούζης που έγινε «Εγκυκλοπαιδική Εταιρεία» ή η «Συγκέντρωση των Φίλων» που έγινε «Κέντρο των Φίλων» χωρίς μέσα από αυτήν την μετατροπή να χάσουν το τεκτονικό τους πνεύμα παρότι με την νέα τους μορφή ήταν πλέον ανοιχτές και στους αμύητους. Φρόντισαν πάντοτε να αναγνωρίσουν ως αρχή τους την Μεγάλη Ανατολή στην οποία μετά τον αποχριστιανισμό τους και την αποκήρυξη κάποιων αγίων που αρχικά είχαν ως ανακηρύξει ως προστάτες, είχαν την πλήρη αναφορά τους. Πολλές στοές, όπως η στοά «Parfaite Union» του Montauban κάλεσε τα μέλη της σε συνεδρίαση προκειμένου να υιοθετήσουν και να υπερασπίσουν όλες τις πράξεις της «Εθνοσυνέλευσης». Ο πρόεδρος της, Malezieux de Hamel, εγκωμίασε την «ευτυχισμένη επανάσταση που πραγματοποιείται» και ευχαρίστησε τον Μεγάλο αρχιτέκτονα του Σύμπαντος που έκανε κάτι τέτοιο δυνατό. Στην ίδια συνεδρίαση ο Corbin de Pontbriand ισχυρίσθηκε ότι «η νίκη της ελευθερίας και του πατριωτισμού είναι η πιο πλήρης νίκη του αληθινού μασώνου». Η στοά La Philadelphique των Παρισίων αμέσως μετα την «πτώση της Βαστίλης» έστειλε μια ανοιχτή επιστολή προς την Μεγάλη Ανατολή με την οποία επικροτούσε με ενθουσιασμό την Επανάσταση που προήγαγε το πνεύμα της Ισότητας το οποίο οι ίδιοι εφάρμοζαν από χρόνια στα εργαστήρια τους και ονόμαζε τα μέλη της που είχαν εμπλοκή στις πολιτικές εξελίξεις «vertueux citoyens», «bons frères» και «vraies maçons». Με την επικράτηση μάλιστα της Επανάστασης και τους ευρωπαϊκούς πολέμους που ακολούθησαν έθεσαν ως στόχο τους την ανατροπή των απολυταρχικών μοναρχιών της εποχής και τη ίδρυση φιλελευθέρων και συνταγματικών κυβερνήσεων. Επίσημα πια οι τέκτονες στελέχωναν σε μεγάλοι βαθμό το γενικό επιτελείο της Επανάστασης παίζοντας έναν πολύ σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις και τις ενέργειες της. Έτσι για παράδειγμα υπό την επίνευση των μασώνων d’ Aiguillon και Noailles καταργήθηκαν την νύχτα της 4ης Αυγούστου 1789 τα προνόμια των Φεουδαρχών, υπό την κηδεμονία του μασώνου La Fayette ενεκρίθη η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (σε δύο εκδοχές, το 1789 και το 1793), ο μασώνος Le Chapelier συνέταξε τον νόμο για την διάλυση των σωματείων, και ο μασώνος Chaumette ως πρόεδρος της κομούνας των Παρισίων τον Οκτώβριο του 1792 επιτάχυνε τον αποχριστιανισμό της Γαλλίας με την προώθηση της λατρείας του «Ορθού Λόγου». Η εξέλιξη της πορείας της Επανάστασης είναι γνωστή και έτσι σταματούμε εδώ θεωρώντας ενδεικτικά τα παραδείγματα που δώσαμε και θέλοντας να απαντήσουμε σε μια ερώτηση που είναι πιθανόν να τεθεί. Όσοι έχουν μελετήσει την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης πιθανώς να αναρωτηθούν πως είναι δυνατόν οι μασονικές στοές να συνέβαλαν σε ένα επιχείρημα κατά την διάρκεια του οποίου πολλά από τα μέλη τους, μεταξύ των οποίων και ο Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, πρίγκιπας Λουδοβίκος Φίλιππος, έπεσαν θύματα των επαναστατών[2] (2) καρατομούμενοι μάλιστα πολλές φορές. Θα απαντήσουμε με ένα πολύ γνωστό παράδειγμα από την ιστορία του μόλιςπερασμένου αιώνα. Το ότι ο Στάλιν εξεδίωξε από το κόμμα και την χώρα και δολοφόνησε τελικά στην Λατινική Αμερική τον Τρότσκυ, (Λεβύ Μπρόνστάιν), δεν μπορεί να μειώσει την συμμετοχή του δευτέρου στην Οκτωβριανή επανάσταση ούτε και να ακυρώσει τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε ως διοργανωτής και πολιτικός επικεφαλής του ιδιόρρυθμου «Ερυθρού στρατού» στην επιτυχή έκβαση του πολέμου και την επικράτηση των Μπολσεβίκων. Ή για να έρθουμε στο θέμα που εξετάζουμε δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι οι Γιρονδίνοι δεν έπαιξαν κανέναν ρόλο στην Γαλλική Επανάσταση επειδή αργότερα εκκαθαρίστηκαν από τους Ιακωβίνους. Σίγουρα οι μασονικές στοές δεν είχαν μοναδικό και κύριο σκοπό τους την Επανάσταση, ωστόσο πολλά από τα μέλη τους είχαν δοθεί ολόθερμα στην επίτευξη αυτού του έργου και με την βοήθεια των στοών και του μεταξύ τους ισχυρού συνδέσμου συνέβαλαν πολλές φορές στην επίτευξη δυσπρόσιτων στόχων των Επαναστατημένων όπως ήδη καταδείξαμε. Τώρα το εάν κάποιοι μασώνοι εκκαθαρίστηκαν από κάποιους άλλους, μασώνους ή μη, κατά την διάρκεια της εξέλιξης των γεγονότων είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά στην επαναστατική διαλεκτική. Οι στοές στήριξαν την επανάσταση όχι μόνο στην ιδεολογική προετοιμασία και στην έκρηξη της αλλά και στα υπόλοιπα χρόνια. Για παράδειγμα, τον Ιούνιο του 1790 η στοά «Φιλία» του Bordeaux έγραφε σε επιστολή προς αυστριακές στοές ότι «Παρόλο που η μεγάλη μας Εταιρεία παίρνει πολύ σπάνια μέρος στα πολιτικά γεγονότα, δεν μπορεί ωστόσο να μείνει αδιάφορη στο μεγάλο έργο της Επανάστασης».Τον Αύγουστο του ίδιου έτους η στοά «Αληθινό Φως» του Saint Fargeau υποστήριζε πως «ένας αληθινός και καλός τέκτονας δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ξένος στο πνεύμα μιας επανάστασης προορισμένης να φέρει την ευτυχία στην Γαλλία και ακόμα παραπέρα μέσω κάποιων γενικευμένων επαναστατικών κινημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο». Το ίδιο καλοκαίρι η στοά «Ο Θρίαμβος της Φιλίας» του Draguignan έστειλε στην Εθνοσυνέλευση μια συγχαρητήρια επιστολή η οποία έκλινε με τον όρκο: «Ορκιζόμαστε στην τεκτονική μας τιμή, να μαχόμεθα με το φλογερό μας ξίφος εναντίον της αριστοκρατίας, του δεσποτισμού και όλων των τυράννων του κόσμου». Η ίδια η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας συχνά καλούσε τα μέλη της να υποστηρίξουν την Επανάσταση. Χαρακτηριστικά σε Εγκύκλιο της στις 5 Ιανουαρίου του 1792, ενώ η Επανάσταση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, ισχυριζόταν πως «η εποχή της άγνοιας πέρασε και η φλόγα της φιλοσοφίας και του ορθού λόγου λάμπει σε όλον τον κόσμο, και ο τεκτονισμός δεν μπορούσε παρά να είναι ευτυχισμένος που συνέβαλε στην διάλυση του σκότους». Οι μασώνοι λοιπόν είχαν συμμετάσχει στην Γαλλική Επανάσταση με τον διπλό τους ρόλο και ως τέκτονες και ως επαναστάτες και είχαν συμβάλει καθοριστικά σε πολλές σημαντικές επιτυχίες της Επανάστασης καθώς και στην δημιουργία των συμβόλων και των ιδανικών της όπως το «Ισότης-Αδελφότης-Ελευθερία» στα οποία δεν αναφερθήκαμε εκτενώς μιας και δεν περιλαμβάνονται στο θέμα που εξετάσαμε. Βιβλιογραφία: Λε Μπόν, Αυγούστου, Η ψυχολογία των Επαναστάσεων, Αθήνα, 1965. Τάρλε Ευγενίου, Ταλευράνδος, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 1998. Fay Bernard, La Franc-maçonnerie et la révolution intellectuelle du XVIII siècle, Paris 1961. Mercier S., L’an deux mille quatre cent quarante. Rêve s’il fut jamais. London 1772. Ferrer Bennimeli J.A., Bibliografia de la Masoneria, Madrid, 1978. Ferrer Bennimeli J.A., Masoneria, Iglesia e Ilustracion, Fundacion Universitaria Espanola, Madrid 1982. Walter G., Répertoire de l’histoire de la Révolution franc aise: Travaux publies de 1800 a 1940, Paris 1941. Caron P., Bibliographie des travaux publies de 1866 a 1897 sur l’histoire de la France depuis 1789, Slatkine-Megariotis Reprints, Genève, 1974. Mornet D., Les origines intellectuelles de la révolution française (1715-1787), Paris 1947. Lennhoff E., Il libero muratore, Livorno, 1976. Naudon P., La Franc-maçonnerie, Paris, 1972. Naudon P., La Massoneria nel mondo dalle origini a oggi, Editrice Prealpina, 1983. Naudon P., Les origines religieuses et corporatives de la Franc-maçonnerie, Paris, 1984. Findel J.F., Histoire de la franc-maçonnerie depuis son origine jusqu’ a nos jours, Paris 1866, Bologne 1976. Evola J., Scritti sulla massoneria, Roma, 1984. Gerard A., La révolution française, mythes et interprétation, 1789-1970, Paris 1970. Mounier J.-J., De l’influence attribuée aux philosophes, aux francs-maçons et aux illumines sur la Révolution de France, J.C.Cotta, Tübingen, 1801. Priouret R., La Franc-maçonnerie sous les lys, Paris 1976. Godechot J., La prise de la Bastille, Paris 1965. Godechot J., La contre-révolution, 1789-1804. Paris 1961. Blanc L., Histoire de la Révolution française, Paris, 1847, IlI, 71-118, (chapitre I, Les Révolutionnaires mystiques.) Jouaust, Histoire du Grand Orient de France, Rennes Paris, 1865. Lantoine A., La Franc-maçonnerie dans l’Etat, Paris 1935. Mattogno Gian Pio, La Massoneria e la Rivoluzione Francese, Edizioni all’ insegna del Veltro, Parma, 1990. Cretineau-Joly J., L’Eglise romaine en face de la Révolution, Paris 1976. Gautrelet X., La Franc-maçonnerie et la révolution, Lyon 1872. D’Estampes L., Jannet C., La franc-maçonnerie et la révolution, Avignon 1884. Koselleck R., Critica illuministica e crisi della societa borghese, Bologna 1972. Le Bihan A., Francs-maçons parisiens du Grand Orient de France (fin du XVIII siècle), Paris 1966. Le Bihan A., Loges et chapitres de la Grande Loge et du Grand Orient de France (2e moitie du XVIII siècle), Paris 1967. Lebey A., La Fayette ou le militant franc-maçon, Paris 1937. Vacaut A., Mangenot E., Amann E., Dictionnaire de Théologie catholique, Paris 1930. Lamarque P., Les francs-maçons aux Etats Generauxde 1789 et a l’Assemblée Nationale, Paris 1981. Farge R., Camille Desmoulins au jardin du Palais Royal, Paris 1914. Karmin O., L’influence du symbolisme maconique sur le symbolisme révolutionnaire, Paris 1910. Παραπομπές -Σημειώσεις[1] Σύμφωνα με την διδασκαλία των τεκτονικών στοών όταν ο μυθικός ιδρυτής τους Χιράμ απήχθη στα έγκατα της γης και στο «βασίλειο του πυρός» συνάντησε τον βιβλικό του πρόγονο Κάιν ο οποίος του αποκάλυψε ότι οι απόγονοι του θα έχουν ως έργο την ευεργεσία και τον διαφωτισμό των απογόνων του Αδάμ ευρισκόμενοι σε διαρκή αντιπαλότητα με τους θρόνους και το ιερατείο. Τελικά όμως οι απόγονοι του θα υπερισχύσουν και θα καταρρίψουν την ισχύ των βασιλέων και των ιερατείων. Από την διδασκαλία αυτή εξηγείται η αντίθεση τους με την πολύ καθολική δυναστεία των Βουρβώβων. Επιπλέον πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ποτέ οι μυστικές εταιρείες δεν συγχώρεσαν στους Λουδοβίκους ότι ένας προγονός τους, ο Φίλιππος ο Ωραίος, 400 χρόνια πριν την Γαλλική Επανάσταση, διέλυσε το Τάγμα των Ναϊτών και δήμευσε την περιουσία τους. Στα μάτια πολλών η καρατόμηση του αθώου Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και το τραγικό τέλος της οικογενείας του φάνταζε σαν εκδίκηση των στοών για την δράση του προγόνου του εναντίον των θρησκευτικών τους προγόνων. Ο ίδιος ο Βίκτωρ Ουγκώ, υμνητής της Επανάστασης και της Δημοκρατίας, συγκλονισμένος από το τραγικό τέλος του μονάρχη αναφώνησε εν είδη προσευχής: «Πήγαινε στους Ουρανούς απόγονε του αγίου Λουδοβίκου». [2] Ο Φίλιππος Ισότητα πίστεψε το 1793 ότι η μασονία έγινε ύποπτη και ότι θα εδιώκετο από τον Ροβεσπιέρο. Θέλοντας να γλιτώσει ο ίδιος πιθανό διωγμό υπολόγισε λάθος και με μια ανοιχτή επιστολή, αυτός ο Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, παραιτήθηκε από την θέση του. Οι μασώνοι αντιδρώντας στον καιροσκοπισμό του έσπασαν συμβολικά το ξίφος του και το ίδιο έτος (1793) κατηγορήθηκε για προδοσία και καρατομήθηκε. Η καρατόμηση του δηλαδή ήταν ένα «εσωτερικό» τους θέμα.

Πηγή:http://www.archive.gr