ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ

ΕΝΑ ΜΠΛΟΥΖ ΓΙΑ ΤΗ ΦΩΤΙΣΗ

Παρουσίαση του Βιβλίου του Ιορδάνη Πουλκούρα

Δελτίο Τύπου 15ης Ιουλίου- Ενημερωτική εισήγηση περί του ΑΑΣΤ

Την 15η Ιουλίου 2020, έλαβε χώρα στο Τεκτονικό Μέγαρο Αθηνών ενημερωτική εισήγηση περί του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου και της διακριτότητας των δύο κυρίαρχων Σωμάτων.

Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος -Θρηνήσωμεν, θρηνήσωμεν, θρηνήσωμεν!

Ας θρηνήσουμε αδελφοί μου. Ένας παλαιός αδελφός που είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε ξεκίνησε το ταξίδι του για την Αιώνια Ανατολή.

Δωρεά από την Επαρχιακή Μεγάλη Στοά του Worcestershire στο Εθελοντικό Κέντρο EVESHA

Η Επαρχιακή Μεγάλη Στοά του Worcestershire της Αγγλίας προσέφερε το ποσό των 1600 λιρών στο Εθελοντικό Κέντρο EVESHAM

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Παπαγκένο Ερμής

Ο Παπαγκένο Ερμής

Ο Μαγικός Αυλός αποτελεί την πιο πολυπαιγμένη και πιο πολυαγαπημένη όπερα. Συνάμα το αριστούργημα του Μότσαρτ, χάρη στη δραματουργική πολυπλοκότητα και τη μουσική πολυφωνία, παραμένει ένα αίνιγμα, το οποίο καλείται να λύνει κάθε φορά ο θεατής, ο ακροατής και κυρίως ο σκηνοθέτης και ο σκηνογράφος. Μόλις τέσσερα χρόνια μετά τη βιεννέζικη πρεμιέρα, ο τεράστιος Γκαίτε εντυπωσιάστηκε τόσο βαθιά ώστε διαβλέποντας ότι το λιμπρέτο του Εμάνουελ Σίκανεντερ δεν αξιοποιούσε ισοδυνάμως τη μεγαλοφυή μουσική του Μότσαρτ, άρχισε και ξανάρχισε μερικές φορές να συγγράφει τη συνέχεια του λιμπρέτου «Ο Μαγικός Αυλός, δεύτερο μέρος».

Πρόσφατα κυκλοφόρησε μια νέα ερμηνευτική προσέγγιση στον λόγο και στον ήχο της όπερας. Ο καθηγητής Ασμαν (γεν. 1938) δίδαξε Αιγυπτιολογία για 31 χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, ενώ παράλληλα διενεργεί ανασκαφές στο Λούξορ της Ανω Αιγύπτου. Επομένως νομιμοποιείται απολύτως να αναλύσει το λιμπρέτο, με γνώμονα τις αρχαιο-αιγυπτιακές του εμπειρίες. Και όχι μόνο. Αποδεικνύεται συγχρόνως λίαν εγκρατής μουσικολόγος. Διαθέτοντας λοιπόν αυτά τα προσόντα, αλλά και τη βαριά πανοπλία της γερμανικής φιλοσοφίας, παρουσιάζει μια αριστοτεχνική ανάλυση του Μαγικού Αυλού, με αυστηρή ακαδημαϊκή πληρότητα: οι 299 σελίδες του κειμένου συμπληρώνονται με 543 σημειώσεις, που χρησιμοποιούν 266 βιβλιογραφικές πηγές, με εκτεταμένα ευρετήρια ονομάτων, τύπων, όρων, εικόνων και μουσικών έργων. H κάθε πράξη και η κάθε σκηνή της όπερας ανατέμνεται με εντυπωσιακή ακρίβεια, αφενός μεν όσον αφορά το κείμενο, αφετέρου δε στα μέτρα της παρτιτούρας, πολλά από τα οποία παρατίθενται με τα λόγια τους στο κείμενο.

Οι Ελεύθεροι Τέκτονες


Ο συγγραφέας επισημαίνει τις πολυποίκιλες επιδράσεις που έχει δεχθεί Ο Μαγικός Αυλός από τα φαραωνικά στοιχεία και μυστήρια, όπως αυτά ερμηνεύονται από τους Ελεύθερους Τέκτονες στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Αναμφισβήτητα, κάθε αναφορά στον Μαγικό Αυλό μάς θυμίζει μυστηριώδη μνημεία στον Νείλο. Ο κάθε σκηνογράφος της όπερας θα δημιουργήσει μια «αιγυπτιακή» ατμόσφαιρα με ακατανόητα ιερογλυφικά, ογκώδη αρχιτεκτονικά μνημεία, φαντασμαγορική βλάστηση με παπύρους ή σφίγγες, λες και πρόκειται για μια σκηνογραφία της Αΐντας. Οι σκηνογράφοι κατά κανόνα ακολουθούν πιστά τον μεγαλοπρεπή «αιγυπτιασμό» των σκηνογραφικών προτάσεων του κορυφαίου αρχιτέκτονα του κλασικισμού Φρίντριχ Σίνκελ (Βερολίνο 1816).

Ο διαπρεπής αιγυπτιολόγος Ασμαν αποστασιοποιείται ρητά. Ο Μαγικός Αυλός δεν συνδέεται με τον αιγυπτιακό χώρο και τον χρόνο, αλλά με την πνευματική ανάταση και με άυλες αξίες, όπως τα μυστήρια της Ισιδος, που παραπέμπουν σε έναν ουτοπικό κόσμο. Και εδώ αναβλύζει το ερώτημα: σε ποιους απευθύνονταν ο Σίκανεντερ και ο Μότσαρτ; Στους θαμώνες του βιεννέζικου λαϊκού θεάτρου ή στους μύστες της λυρικής τέχνης; Ασφαλώς και στους δύο, εφόσον η μεγαλοφυΐα ενός Μότσαρτ αγγίζει και τους δύο. Επομένως στον Μαγικό Αυλό δεν βρισκόμαστε ούτε στην αρχαία ούτε στη σύγχρονη Αίγυπτο, αλλά σε ένα παλάτι, κάπου σε έναν απροσδιόριστο, απόμακρο τόπο. Ανάλογα φανταστικός πρέπει να εννοείται και ο χρόνος. H όπερα εκτυλίσσεται σε κάποιον μεταβατικό χρόνο, όταν οι μύστες και οι φιλόσοφοι κατέχουν για ένα διάστημα τη δύναμη και την κυριαρχία. Χαρακτηριστικό των παραπομπών σε μιαν άχρονη και ουτοπική Αίγυπτο είναι ότι έξι ημέρες πριν από την πρεμιέρα στη Βιέννη, μια εφημερίδα του μακρινού Αμβούργου ανήγγειλε μια νέα όπερα του Μότσαρτ, με τίτλο «Τα αιγυπτιακά μυστικά».

Τον 18ο αιώνα, τα ιερογλυφικά ειδικότερα και ο αιγυπτιακός ρομαντισμός γενικότερα αποτελούν προσφιλή προσανατολισμό του βιεννέζικου μασονισμού, στον οποίο είχε εγκύψει ο συνθέτης. Σκεφτόταν μάλιστα να ιδρύσει μια νέα στοά, «το σπήλαιο». Ο Μότσαρτ κατά συνέπεια φιλοδοξούσε να φέρει στη σκηνή μια μασονικά αναγεννημένη «μικρή Αίγυπτο», με όλα τα σχετικά σύμβολα. Γενικότερα οι Μασόνοι, τότε, θεωρούσαν τα παλιά μυστήρια των Αιγυπτίων, των Ελλήνων και των Ρωμαίων ως έναν χρυσό αιώνα, σε αντίθεση με την παρακμιακή, όπως φοβούνταν, εποχή του 18ου αιώνα. Ο Μαγικός Αυλός απευθύνεται όμως στο κοινό, οπότε δεν πρόκειται για εσωστρεφή ελευθεροτεκτονική τελετή αλλά για εξωστρεφές έργο.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια

Αν οι φλωρεντινές ακαδημίες του 16ου αιώνα σκόπευαν στην αττική τραγωδία, Ο Μαγικός Αυλός φιλοδοξεί να αναβιώσει τα αρχαιοελληνικά μυστήρια. Σε αυτή τη μυστηριακή αναζήτηση, μίτος της Αριάδνης παραμένει, και τότε και σήμερα, η αξεπέραστη αρχαιοελληνική γραμματεία. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο τη χειρίζεται ο συγγραφέας, προσφεύγοντας σε πλήθος αρχαιοελληνικών εννοιολογικών αναφορών, όπως telete και hieros logos ή epopteuein και theophanie. Ο Παπαγκένο του Μαγικού Αυλού μπορεί να ταυτιστεί με τον Ερμή· τον απόκρυφο δρόμο προς τα Ελευσίνια Μυστήρια ψάχνει ο Ασμαν, μέσω του Διόδωρου, του Πλούταρχου ή του Πλάτωνα.

Οπως αναφέρθηκε, το βιβλίο «Ο Μαγικός Αυλός -όπερα και μυστήριο» αποτελείται από μεγάλο αριθμό επιμέρους φιλοσοφικών, ιστορικών και μουσικών διεισδύσεων, βάσει εκτεταμένων βιβλιογραφικών αναφορών σε διάφορους ερευνητές. Ισως τον μεγαλύτερο έπαινο για αυτές τις βιβλιογραφικές πηγές απονέμει ο Ασμαν στον πολύ Θρασύβουλο Γεωργιάδη, κατά σειρά διπλωματούχο πολιτικό μηχανικό του ΕΜΠ, γεφυροποιό των ΣΕΚ και μεταπολεμικά κορυφαίο εκπρόσωπο της γερμανόφωνης μουσικολογίας. Ο Γεωργιάδης αναλύει παραδειγματικά μερικές από τις πάμπολλες σκηνές και στιγμές που συνθέτουν το τεράστιο μωσαϊκό του Μαγικού Αυλού. Αυτό όμως το γοητευτικό και μυστηριακό μωσαϊκό δεν καταλήγει σε οριστική ερμηνεία. Ο συγγραφέας προτάσσει στο έργο του μια παρατήρηση του Πέτερ φον Ματ (1991): Ο Μαγικός Αυλός αποτελεί μαζί με τον Αμλετ του Σαίξπηρ και τη «Μόνα Λίζα» του Λεονάρντο ντα Βίντσι, το τρίτο μεγάλο αινιγματικό έργο του πολιτισμού μας.

Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα ΓΙΑΝΝΗΣ Μ. ΜΙΧΑΗΛ Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2005
Ο κ. Γιάννης M. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτων - πολεοδόμος, παραγωγός του Τρίτου Προγράμματος της EPA.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

H Εκκλησία της Ελλάδος αποκηρρύσει τον Μασονισμό!!!! - Εφημερίδα Ταχυδρόμος 1972


Ειδήσεις από το αρχείο - Όταν ο Τεκτονισμός αναλαμβάνει δράση

19.12.2008
Δώρα στα παιδιά του ΟΔΑΖ από το Τεκτονικό Ίδρυμα “Ήλιος”


Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση για τα παιδιά του Οργανισμού Δημόσιας Αντίληψης (ΟΔΑΖ), πραγματοποίησε, χθες βράδυ, το Τεκτονικό Ίδρυμα “Ήλιος” 14 (έτος ίδρυσης 1885), γεγονός που τίμησαν με την παρουσία τους εξέχοντα μέλη της Ζακυνθινής κοινωνίας και του Ζακυνθινού τεκτονισμού.
Ο πρόεδρος του Τεκτονικού Ιδρύματος, Θανάσης Λυμούρης, ευχήθηκε καλές γιορτές σε όλους, ενώ ανέφερε και τα παρακάτω:
“Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, που για ακόμη μια φορά ήρθατε σε αυτή τη μικρή, σεμνή και απλή εκδήλωση, η οποία θεσμοθετήθηκε πριν από μερικά χρόνια από το Τεκτονικό μας Ίδρυμα. Μια εκδήλωση, η οποία αγκαλιάστηκε, στηρίχθηκε και εξακολουθεί να στηρίζεται από τη μεγάλη στοά της Ελλάδος. Νιώθω την ανάγκη ν΄ αναφερθώ σε έναν από τους πρωτεργάτες, που εισηγήθηκαν, εμπνεύστηκαν και πρότειναν αυτή την εκδήλωση. Πρόκειται για τον Φίλιππο Βαρβαρίγο, ο οποίος ήταν ένα εξαίρετο μέλος της Ζακυνθινής κοινωνίας και του Ζακυνθινού τεκτονισμού. Σε αυτή τη μικρή και απλή εκδήλωση, δεν έχουμε κανένα άλλο σκοπό παρά να δώσουμε σε ορισμένους συνανθρώπους μας μερικά δώρα. Για μια ακόμη φορά το Τεκτονικό Ίδρυμα “Ήλιος”, στο οποίο είμαι πρόεδρος, σας ευχαριστεί που ήρθατε εδώ και μας τιμάτε με την παρουσία σας. Εύχομαι σε όλους σας, τόσο στη διοίκηση όσο και στο προσωπικό του ΟΔΑΖ, καθώς και στον αγαπητό πρόεδρο-αδελφό του “Αστέρος της Ανατολής”, που είναι σήμερα κοντά μας, χρόνια πολλά και καλές γιορτές”.
Να σημειωθεί ότι η εκπρόσωπος των γονέων και κηδεμόνων, ευχαρίστησε το Τεκτονικό Ίδρυμα για τη χθεσινή εκδήλωση.
Πηγή: Εφημερίδα Ημερησία της Ζακύνθου

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΛΕΥΣΙΣ - Υπό του Δ.Φίλιου 1906


Ένα εξαιρετικό βιβλίο για τα Ελευσίνια Μυστήρια και τον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας.
Υπό του Δ.Φίλιου Αθήνα 1906
Όσοι φίλοι ενδιαφέρονται μπορούν να στείλουν το e-mail τους στο gabmihgr@yahoo.gr προκειμένου να τους αποσταλεί σε ηλεκτρονική μορφή (pdf).

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Οι 7 νόμοι του Σύμπαντος

«Οι αρχές της Αλήθειας είναι επτά: εκείνος που το καταλαβαίνει αυτό τέλεια, κατέχει το μαγικό κλειδί, που με αυτό οι Πύλες του ναού θα ανοίξουν».
«Το Παν είναι ο Λόγος. Το σύμπαν είναι Νοητικό». (Πρώτη Αρχή)«Όπως είναι πάνω, είναι και κάτω. Όπως είναι κάτω, είναι και πάνω».(Δεύτερη Αρχή)«Τίποτε δεν είναι ακίνητο, όλα δονούνται». (Τρίτη Αρχή)«Όλα είναι δυαδικά, όλα έχουν δύο πόλους. Όλα είναι ένα ζεύγος αντιθέτων, τα άκρα αγγίζονται».(Τέταρτη Αρχή)«Όλα ρέουν και πάλι ρέουν. Όλα έχουν περιόδους ακμής και παρακμής, ανόδου και καθόδου. Όλα κινούνται σαν εκκρεμές. Το μέτρο της κίνησης προς τα δεξιά είναι όμοιο με αυτό της κίνησης προς τα αριστερά. Ο ρυθμός είναι η εξίσωση τους». (Πέμπτη Αρχή)«Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της. Κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία, όλα γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο».(Έκτη αρχή)«Η γέννηση υπάρχει παντού. Όλα έχουν μια αρσενική και μια θηλυκή αρχή. Η γέννηση εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο».(Έβδομη Αρχή)

Μέχρι χθες οι μεγαλύτεροι φιλολογικοί κριτικοί αρνούνταν την αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Αν και υπήρχαν μαρτυρίες φιλοσοφικών αυθεντιών συγκεκριμένα του Ιάμβλιχου που ανέφερε ότι ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων κατά την επίσκεψή τους στην Αίγυπτο «διάβασαν» τις στήλες του Ερμή με την βοήθεια των ιερέων, τα κείμενα αυτά δεν γινόταν πιστευτά μέχρι που ανακαλύφθηκαν αποσπάσματα πάνω σε αιγυπτιακά μνημεία και τάφους των πρώτων δυναστειών.Ο Ποίμανδρος που υπάρχει σήμερα είναι η σύνοψη ενός των βιβλίων του Θώτ ή Ερμή Τρισμέγιστου, από ένα πλατωνιστή της Αλεξάνδρειας. Τον 3ο μ.χ αιώνα ένας Ιουδαίος καβαλιστής αναμόρφωσε το κείμενο και ονομάστηκε η Γένεση του Ενώχ. Ένα βιβλίο που εξαφανίστηκε το προηγούμενο αιώνα. Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας ένας από τους πατέρες της εκκλησίας αναφέρει ότι τα σαράντα δύο ιερά βιβλία της Αιγύπτου αποτελούσαν μέρος των βιβλίων του Ερμή. Ο Νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος στηρίζεται στην αυθεντία του αιγυπτίου ιερέα Αβαμμών και αποδίδει χίλια διακόσια βιβλία στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει μια ηλικία 48.863 χρόνων πρίν από την εποχή του Μέγα Αλεξάνδρου στα βιβλία του Ερμή και των ιερών αρχείων των Αιγυπτίων. Η ιστορία του Θώτ ή Ερμή του Τρισμέγιστου χάνεται πίσω στον χρόνο και στον πολιτισμό της μυθικής κόκκινης Αιγύπτου. Πολιτισμός που έφτασε στο απόγειο του πρίν από τον τελευταίο καταποντισμό της Ατλαντίδας.

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν εκείνος που δίδαξε στους ανθρώπους όλα όσα γνωρίζουν και ήταν ο ιδρυτής των μυστηρίων. Οι πρώτοι μαθητές του Ερμητισμού υιοθέτησαν τα ονόματα των δασκάλων τους και αυτή η συνήθεια πέρασε από γενιά σε γενιά μυημένων μέχρι την ιστορική εποχή.Ο Ερμής ήταν το έμβλημα του Λόγου που δημιουργεί και ερμηνεύει τα πάντα. Τα βιβλία του Ερμή ήταν μια σύνθεση ενός πανάρχαιου δόγματος κάτω από την εξωτερική αιγυπτιακή μορφή. Η παράδοση αυτή είναι η αρχαιότερη παράδοση που έχουμε στην Δύση.Ο πραγματικός σπουδαστής όμως δεν πρέπει να ξεγελιέται από την φρασεολογία αυτών των μεταφράσεων και να πιστέψει ότι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν και αναφέρονταν επιπόλαια, σε κάθε στιγμή των συζητήσεων τους στο Υπέρτατο Όν, όπως συμβαίνει σε κάθε σελίδα αυτών των μεταφράσεων. Κανένα Ερμητικό έργο γραμμένο από Αιγυπτίους δεν θα μιλούσε για τον ένα συμπαντικό θεό των μονοθεϊστικών συστημάτων. Για τους Αιγυπτίους ο κάθε θεός ήταν ο «ένας ζών και μοναδικός θεός». Ο μονοθεϊσμός τους ήταν καθαρά γεωγραφικός.

Ο Αιγύπτιος της Μέμφιδος διακήρυσσε την μοναδικότητα του Φθά και ο αιγύπτιος της Θήβας την μοναδικότητα του Άμμωνα. Ο ένας θεός δεν είναι παρά ο θεός της πόλης και δεν αποκλείει την ύπαρξη ενός θεού της γειτονικής πόλης. Οι αιγύπτιοι δεν μιλούσαν για τον ένα θεό που είναι αδιάγνωστος αλλά για τους μοναδικούς θεούς τους. Βάση αυτού του χαρακτηριστικού κρίνεται η αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Η πρώτη όμως πανάρχαια τριάδα των αιγυπτιακών θεών που χάνεται στα βάθη του χρόνου ήταν Όσιρις - Ίσις - Θώτ.Το Κηρύκειο ήταν ένα χαρακτηριστικό σύμβολο του Ερμητισμού που πάνω του οι μυημένοι μπορούσαν να αναγνωρίσουν τους επτά νόμους του σύμπαντος. Αυτοί οι επτά νόμοι συσχετίζονταν με τα επτά κλειδιά ερμηνείας, τα οποία χρησιμοποιούνταν για κάθε σύμβολο, Μύθο ή αλληγορία. Το αστρολογικό, θρησκευτικό, ιστορικό, μαθηματικό, γεωμετρικό, ψυχολογικό, γλωσσολογικό και τέλος φυσιολογικό. Επίσης σχετίζονται με τους επτά φορείς της συνείδησης ενός ανθρώπου που τόσο συχνά βλέπουμε με τα δικά τους σύμβολα στις αιγυπτιακές αναπαραστάσεις. Λέγεται ότι στον τάφο του Ερμή του Τρισμέγιστου βρέθηκε ένας σμαραγδένιος πίνακας. Σε αυτόν εκτός από το κείμενο υπήρχαν χαραγμένα δύο χέρια. Το ανυψωμένο δεξί χέρι αναφερόταν με την λέξη «Λύσε» και το αριστερό που έδειχνε κάτω με την λέξη «Συμπύκνωσε». Δεν είναι τυχαίο που οι ρίζες της αλχημείας βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο. Ο Θώτ κάτω από την μορφή της ίβις δίδασκε τους νόμους της φύσης και την αντιστοιχία αυτών των νόμων στον μικρόκοσμο. Με την μορφή της ίβιδας, ένα πουλί ιερό για τους αρχαίους αιγυπτίους, βλέπουμε να αναπαριστάνεται αυτή η θεότητα στην Αίγυπτο. Υπήρχαν δύο είδη Ίβιδας μια μαύρη και μια μαύρη και άσπρη. Η πρώτη εξολόθρευε τα φτερωτά φίδια που ερχόταν κάθε άνοιξη από την Αραβία. Η άλλη ήταν αφιερωμένη στην σελήνη γιατί ο πλανήτης είναι φωτεινός από την μια πλευρά και σκοτεινός από την άλλη. Το πουλί αυτό προκαλεί μεγάλη καταστροφή στα αυγά του κροκοδείλου που γεμίζουν τον Νείλο και λέγεται ότι το κάνει κάτω από το φώς του φεγγαριού και έτσι βοηθιέται από την Ίσιδα σαν σελήνη. Ο Θώτ σαν γραμματέας της Ίσιδος και του Όσιρι ήταν ο κύριος του Χρόνου και ο ρυθμιστής των ατομικών πεπρωμένων. Στην σκέψη των προσωκρατικών βλέπουμε μια προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου κάτω από το Ερμητικό πνεύμα. Πολλοί από τους προσωκρατικούς ήταν πιθανόν μυημένοι στα μυστήρια της Αιγύπτου. Με τους προσωκρατικούς είναι που ξεκινά η εκλαΐκευση των μυστηρίων στην Δύση. Αρχίζει μια διαδικασία κατανόησης του κόσμου.

Το πέρασμα από την μυθική στην φιλοσοφική αντίληψη του κόσμου. Σε όλες τις φιλοσοφικές σχολές που ακολούθησαν βλέπουμε μια ανάπτυξη αυτών των αρχών με κέντρο τον άνθρωπο, την πόλη και τον κόσμο. Τις βλέπουμε στον «Κόσμο των ιδεών» και στην Αθανασία της ψυχής του Πλάτωνα. Τις βλέπουμε στην Φυσική των Στωικών με το εύρημα του «μικρόκοσμου» και «μακρόκοσμου», όπως στον μακρόκοσμο έτσι και στον μικρόκοσμο, «όπως πάνω έτσι και κάτω», στην φιλοσοφία των Νεοπλατωνικών και στο ξεδίπλωμα του κόσμου από το φώς στο σκοτάδι, στην φιλοσοφία της Αναγέννησης που έφερε στο φώς όλη την παράδοση της αρχαιότητας και παντού την εποχή εκείνη άκουγες «Γνώρισε τον εαυτό σου ω θεία γενιά ντυμένη την όψη του ανθρώπου». Η Φιλοσοφία από τα χρόνια των προσωκρατικών έγινε η γέφυρα μεταξύ του μυστηρίου και του ανθρώπινου λόγου. Μια λέξη που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Πυθαγόρα. Αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των αρχαίων Ορφικών μυστηρίων, που είχαν τις ρίζες τους στην Αίγυπτο και της Εσωτερικής φιλοσοφίας μέχρι σήμερα. Σε κάποιο μυητικό ιερό στην αρχαία Ελλάδα αναγραφόταν «Ότι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει». Τα μυστήρια απλώς εξαφανίστηκαν από την επιφάνεια της γης μόνο για κείνους που δεν μπορούν να δουν. Ο κύκλος του Λόγου έκλεισε και μια άλλη εποχή γεννιέται. Μια εποχή που η αντίληψη θα δώσει την θέση της στην Γνώση. Ο Ερμής έλεγε «Η Γνώση διαφέρει από την αντίληψη, γιατί η αντίληψη είναι για τα πράγματα που την περιβάλλουν, αλλά η Γνώση είναι το τέλος της αντίληψης.»

Βιβλιογραφία
Μυστική Δοξασία τόμοι I-II-III-IV - H.P.Blavatsky - εκδόσεις Πνευματικός ΉλιοςΜυστική Διδασκαλία τόμος V - H.P.Blavatsky - εκδόσεις ΚνιθάκηTo Κυμβάλειον - εκδόσεις Νέα ΑκρόποληΟ Αιγύπτιος Ερμής - Gareth Fowden - εκδόσεις Ενάλιος

Πηγη:
Άρθρο από το περιοδικό "Νέα Ακρόπολη"
Τεύχος : 115

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΤΟΑ – ΜΗΤΕΡΑ -Του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

Mετάφραση ενός ποιήματος του Κίπλινγκ που δεν έχει μεταφραστεί στην Ελλάδα . Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο που το προσέφερε προς ανάρτηση.

ΣΤΟΑ – ΜΗΤΕΡΑ
Του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

Ηταν ο Ρούντλ, ο σταθμάρχης
Και ο Μπέτζλει που δούλευε στα τραίνα
Και ο Ακμαν από την Επιμελητεία
Και ο Ντόνκιν από τις Φυλακές,
Και ο Μπλέϊκ ο Λοχίας εκπαιδευτής
Για δύο φορές ήταν δικός μας Σεβάσμιος
Μαζί με αυτόν που είχε το μαγαζί «Ευρώπη»
Τον γέρο – Φάμτζι Εντουλτζι

Εξω «Εταίρε, Κύριοι, Χαίρεται, Σαλαάμ»
Μέσα «Αδελφέ» και δεν υπήρχε τίποτα κακό.
Συναντιόμασταν στο Αλφάδι και χωριζόμασταν στον Γνώμονα
Και γω ήμουν ο δεύτερος Διάκονος στη Μητέρα Στοά μου εκεί κάτω !!

Είχαμε και τον Μπόλα Ναθ τον λογιστή
Και τον Σαούλ, τον ισραηλίτη του Αντεν,
Και τον Ντιν Μοχάμετ σχεδιαστή στο Κατάστο,
Ηταν ο Μπαμπού Τσακερμπούτυ
Και ο Αμίρ Σίχ, ο σιίτης ,
Και ο Κάστρο των γραφείων επισκευών
ο Ρωμαιοκαθολικός!


Δεν είχαμε ωραίες επιγραφές
Και ο Βωμός μας ήταν παλιός και απέριττος
Αλλά γνωρίζαμε τα αρχαία Οριοθέσια
Και τα τηρούσαμε κατά κεραία και γράμμα.
Και το παρατηρούσαμε όλο αυτό από απόσταση
Μου κάνει εντύπωση αυτό το γεγονός
Που δεν υπήρχε ούτε ένας βέβηλος
Εκτος, ίσως , από μας τους ίδους.



Επειτα κάθε μήνα, όταν τελείωναν οι Εργασίες
Καθόμασταν όλοι και καπνίζαμε,
(Δεν συνηθίζαμε να κάνουμε τράπεζα
Για να μην φέρουμε σε δυσκολία ούτε έναν αδελφό)
Και μιλούσαμε, ένας μετά τον άλλον,
για την Θρησκεία και για άλλα πράγματα,
Κάθε ένας αναφερόμενος στο Θεό που ήξερε καλύτερα.

Ενας μετά τον άλλον μιλούσαμε,
Κι ούτε ένας αδελφός δεν βιάζονταν,
Μέχρι που η αυγή ξυπνούσε τους παπαγάλους
Και το άλλο το πουλί το περιπλανώμενο
Μιλούσαμε για όλα αυτά που αισθανόμασταν περίεργα
Και πηγαίναμε στα σπίτια για να κοιμηθούμε
Με τον Μωάμεθ, τον Θεό, τον Σίβα
Που αλλάζανε βάρδια μέσα στα κεφάλια μας.

Συχνά, κάτω από τις εντολές της Κυβέρνησης
Περιπλανώμενα βήματα μας επισκέφθηκαν
Και μας μετέφεραν χαιρετισμούς αδελφικούς
Από Στοές Ανατολής και Δύσης,
Σύμφωνα με τις οδηγίες που έλαβαν,
Από την Κοχάτ μέχρι την Σινγκαπούρη.
Πόσο θα ήθελα να ξαναδώ
Μια φορά αυτούς τους αδελφούς μου από την Στοά – Μητέρα.

Θα ήθελα να τους ξανάβλεπα,
τους Αδελφούς μου μαύρους και σκούρους,
μέσα στην οσμή των πούρων εκεί,
ενώ το κάρβουνο περνούσε από χέρι σε χέρι
Με τον γέρο khansamah που ροχαλίζει
Αχ ας ήμουν Δάσκαλος Μασσώνος με μεγάλη φήμη
Στην Στοά – Μητέρα μου ακόμα μια φορά

Εξω «Εταίρε, Κύριοι, Χαίρεται, Σαλαάμ»
Μέσα «Αδελφέ» και δεν είχε τίποτα κακό.
Συναντιόμασταν στο Αλφάδι και χωριζόμασταν στον Γνώμονα
Και γω ήμουν ο δεύτερος Διάκονος στη Μητέρα Στοά μου εκεί κάτω !!

O Ράντγιαρντ Κίπλινγκ γεννήθηκε στη Βομβάη το 1865 και πέθανε στο Σάσεξ, το 1936. Έζησε για πολύ καιρό στην Ινδία, όπου αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία. Έκανε πολλά ταξίδια, στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου εγκαταστάθηκε στο Βερμόντ. Εκεί έγραψε "Το βιβλίο της ζούγκλας" (1984), το πρώτο αριστούργημα ανάμεσα στα βιβλία που έγραψε ο Κίπλινγκ για τα παιδιά. Ακολουθεί ο "Κιμ", ένα μυθιστόρημα στο οποίο ο συγγραφέας δίνει κλασικές εικόνες από τα πιο γραφικά μέρη της Ινδίας. Το 1907 πήρε το βραβείο Νόμπελ και το 1926 το χρυσό μετάλλιο της Βασιλικής Ακαδημίας Λογοτεχνίας.

Ορθόδοξος Τύπος – Όταν τα προοδευτικά μυαλά αντιμετωπίζονται ως <<αιρετικοί>>

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Francois - Marie Arouet de Voltaire


Ο Francois-Marie Arouet de Voltaire, πιο γνωστός με το ψευδώνυμο Βολταίρος, ήταν ένας πολύ γνωστός Γάλλος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και φιλόσοφος του Διαφωτισμού, διάσημος για την ευφυΐα του, το φιλοσοφικό του πνεύμα και την αγωνιστική στάση του για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της θρησκευτικής ελευθερίας.





Γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου του 1694 στο Παρίσι, ο τελευταίος από τα τρία παιδιά ενός κατώτερου αξιωματούχου, του Francois Arouet(1650-1i] Ιανουαρίου 1722) και της συζύγου του, της Marie-Marguerite d'Aumart(1660-13 Ιουλίου 1701), απογόνου μιας οικογένειας ευγενών από την επαρχία του Poitou. Μορφώθηκε από Ιησουίτες, στο Κολλέγιο Louis-Le-Grand, από το 1704 έως το 1711, όπου έμαθε Λατινικά και Ελληνικά, ενώ αργότερα στη ζωή του έφτασε να μιλάει ακόμα Ιταλικά, Ισπανικά και Αγγλικά. Από το 1711 μέχρι το 1713 ακολούθησε Νομικές Σπουδές. Πριν αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη συγγραφή, διετέλεσε διπλωματικός ακόλουθος στην Ολλανδία, όπου συνάντησε και ερωτεύθηκε μια Γαλλίδα πρόσφυγα, την Catherine Olympe Dunoyer. Η σκανδαλώδης, για την εποχή, σχέση τους καταδικάστηκε από τον πατέρα του, ο οποίος τον ανάγκασε να επιστρέψει στη Γαλλία. Το μεγαλύτερο μέρος των πρώτων δεκαετιών της ζωής του περιστράφηκε γύρω από το Παρίσι, μέχρι την ηλικία των 20 περίπου, οπότε οδηγήθηκε σε εξορία 11 μηνών στη Βαστίλλη, λόγω των σατιρικών του στίχων ενάντια στη γαλλική αριστοκρατία της εποχής και, συγκεκριμένα τον πρωθυπουργό του Λουδοβίκου XV, τον Φίλιππο Β, Δούκα της Ορλεάνης. Όμως και πριν την εξορία του ενοχλούσε αρκετά συχνά τις Αρχές με τα καυστικά κείμενά του σχετικά με την Κυβέρνηση και την Καθολική Εκκλησία.
t







Η αρχικά περιστασιακή ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκίνησε παράλληλα με τις Νομικές Σπουδές του, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του. Προσποιούμενος ότι εργάζεται ως ασκούμενος στο γραφείο ενός δικηγόρου στο Παρίσι, πρωτοάρχισε να γράφει σατυρικά ποιήματα. Όταν, όμως, ο πατέρας του τον ανακάλυψε, τον έστειλε να συνεχίσει την πρακτική του στην επαρχία, όπου εκείνος συνέχισε να γράφει δοκίμια και ιστορικές μελέτες, όχι πάντα ιδιαίτερα ακριβή. Η ευφυΐα του τον έκανε δημοφιλή σε διάφορες αριστοκρατικές οικογένειες.

επακόλουθη εξορία του στη Βαστίλλη έγινε σύντομα αναπόφευκτη. Εκεί συνέγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο, τον «Οιδίποδα» («(Edipe») και υιοθέτησε το ψευδώνυμο Βολταίρος, προερχόμενο από την ονομασία της γενέτειρας του πόλης στα νότια της Γαλλίας (Voltaire). Η μεγάλη επιτυχία του «Οιδίποδα» άνοιξε τις πόρτες του Γαλλικού Διαφωτισμού για τον δημιουργό του. Ο Βολταίρος υπήρξε ένας ιδιαίτερα γόνιμος συγγραφέας με έργα σχεδόν σε κάθε λογοτεχνική μορφή: Θέατρο, Ποίηση, Μυθιστόρημα, Δοκίμιο, Ιστορικές και Επιστημονικές μελέτες, πάνω από 20,000 γράμματα και πάνω από 200 βιβλία και φυλλάδια.


ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ



Η πρώτη του εξεδομένη δουλειά ήταν τα ποιήματά του. Έγραψε δύο μεγάλα ποιήματα, τα «Henriade» και «La Pucelle d'Orleans» δίπλα σε πολλά άλλα μικρότερα.

Το «Henriade» αποτελούσε μίμηση του τρόπου γραφής του Βιργιλίου, στο οποίο ο Βολταίρος ανέστρεψε και έκανε μονότονο το Αλεξανδρινό μέτρο, χάριν δραματικότητας. Όμως, η έλλειψη ενθουσιασμού του και κατανόησης για το θέμα, οδήγησε το ποίημα σε μειωμένη ποιότητα. Η «Παρθένα της Ορλεάνης» αποτελούσε μια μπουρλέσκ επίθεση στη Θρησκεία και την Ιστορία. Τα μικρότερα ποιήματά του, όμως, θεωρούνται ποιοτικά ανώτερα των δύο πορηγουμένων.


ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Πολλά από τα έργα πρόζας και τα μυθιστορήματα του Βολταίρου, τα περισσότερα γραμμένα με τη μορφή φυλλαδίων, είχαν το χαρακτήρα πολεμικών. Η «Candide» είναι μια επίθεση στο θρησκευτικό και φιλοσοφικό οπτιμισμό, ενώ το «L'homme aux quarante ecus» απέναντι σε διάφορες κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές της εποχής. Το «Zadig» και άλλα έργα επιτίθονταν στις γνωστές νόρμες της ηθικής και μεταφυσικής ορθοδοξίας, ενώ κάποια αναφέρονταν και επιχειρούσαν να επαναπροσδιορίσουν ακόμα και τη Βίβλο. Χαρακτηριστικό του ειρωνικού, χωρίς υπερβολή, ύφους του Βολταίρου, αποτελεί, κυρίως το έργο «Candide».


Επίσης, ο Βολταίρος, όπως και ο Jonathan Swift, άνοιξε το δρόμο για τη φιλοσοφική ειρωνεία στην Επιστημονική Φαντασία, κυρίως με το έργο «Micromegas». Επιδεικνύει ταλέντο στη δημοσιογραφική και καθαρά κριτική γραφή, κυρίως με το έργο του «Commentaire sur Corneille», αλλά και πλήθος άλλων γραπτών που γράφτηκαν είτε ανεξάρτητα, είτε ως μέρος των «Αιώνων» («Siecles») του.

Ειδικά στα προσωπικά του γράμματα, ο Βολταίρος αναφέρει συχνά τη φράση «l'infame» («η μισητή») ή «ecrasez l'infame» («συνθλίψτε τη μισητή»), αναφερόμενος στη σέκτα των βασιλέων και των κληρικών, που δυνάστευαν και τυραννούσαν στην κυριολεξία τον λαό, πράγμα το οποίο κι ο ίδιος το είχε βιώσει με την εξορία του και την κατάσχεση των βιβλίων του. Το πιο γνωστό φιλοσοφικό του κείμενο είναι το «Dictionnaire Philosophique», αποτελούμενο από άρθρα του που περιέχονταν στην «Εγκυκλοπαίδεια», το γνωστότατο αυτό
έργο του Διαφωτισμού αλλά και μεμονωμένα κείμενα με τα οποία επιτίθεται στους Γαλλικούς πολιτικούς
θεσμούς, τους προσωπικούς του εχθρούς, τη Βίβλο και την Καθολική Εκκλησία.



ΝΕΑ ΓΑΛΛΙΑ (NOUVELLE FRANCE)

Ο Βολταίρος υπήρξε σφοδρός πολέμιος της αποικιοκρατικής πολιτικής της Γαλλίας στη Β.Αφρική, αποκαλώντας περιφρονητικά την ευρεία έκταση της Νέας Γαλλίας στην περιοχή, «λίγα στρέμματα χιονιού» («quelques arpents de neige»).


Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ο Βολταίρος δεν ήταν άθεος, όπως πολλοί πίστευαν κρίνοντας από την επιθετική του στάση απέναντι στην Καθολική, κι όχι μόνο, Εκκλησία, αλλά συμμετείχε σε θρησκευτικές δραστηριότητες και μάλιστα είχε ένα παρεκκλήσι στο κάστρο του στο Ferney. Οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις συμφωνούσαν μάλλον με το Ντεϊσμό (Deisme), μια θρησκευτικο-φιλοσοφική ιδεολογία που υποστήριζε ότι η λογική μάλλον κι όχι η Θεία αποκάλυψη ή η παράδοση πρέπει να τοποθετούνται στη βάση της πίστης μας στο Θεό. Δεν πίστευε στη Θεϊκή παρέμβαση στους νόμους της φύσης. Σήμερα τα πιστεύω του Βολταίρου για τη λογική της φύσης και τον σεβασμό σε αυτή, πολύ κοντά στον Πανθεϊσμό, αποτελούν ένα ξεχωριστό κομμάτι του, τον «Βολταιρικό Πανθεϊσμό».

Για τη Βίβλο πίστευε ότι ήταν ένα παρωχημένο, μεταφορικό αλλά με ορισμένα σωστά μηνύματα κείμενο, ανθρώπινης κι όχι θεϊκής προέλευσης. Για τους λόγους αυτούς απέκτησε μια ιδιαίτερα κακή φήμη στους



Σχετικά με το Ισλάμ, ο Βολταίρος θεωρούσε τον ιδρυτή του «ψευδοπροφήτη» και μάλιστα έγραψε το θεατρικό έργο «Fanatisme, ou Mahomet», «σε αντίδραση προς τον ιδρυτή μιας ψεύτικης και βάρβαρης σέκτας».

Αντίθετα, υιοθέτησε στοιχεία από τον Κινέζικο Κομφουκιανισμό, τον οποίο θεωρούσε μια ιδιαίτερα λογική θρησκεία, με σκοπό να κριτικάρει την Ευρωπαϊκή οργανωμένη θρησκεία και την οικογενειοκρατία στην αριστοκρατία.

Επίσης, στο «Dictionnaire Philosophique», έδειξε μια εύνοια προς τον Ινδουισμό, διερωτώμενος αν οι Ινδουιστές ιερείς υπήρξαν στην πραγματικότητα οι πρώτοι νομοθέτες, φιλόσοφοι και θεολόγοι.


ΜΑΣΟΝΙΑ

Ο Βολταίρος, λίγο πριν το θάνατό του, στις 30 Μαΐου του 1778, εισήχθη στους κόλπους της Μασονίας. Συγκεκριμένα, στις 7 Απριλίου εκείνου του έτους συνόδεψε τον Βενιαμίν Φραγκλίνο στο Loge des Neuf Sceurs στο Παρίσι, όπου και εισήχθη στην αδελφότητα.

Τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής του τα έζησε στην Ferney, αλλά πέθανε στο Παρίσι. Το 1971 ό, τι απέμεινε από το σώμα του μεταφέρθηκε στο Panteon του Παρισιού. Το κάστρο του στη Ferney έχει μετατραπεί σε μουσείο από

Ο Βολταίρος, λοιπόν, υπήρξε ένας ακούραστος πολέμιος κάθε είδους φανατισμού, ολοκληρωτισμού, ανισότητας και εκμετάλλευσης του λαού, που θεωρούσε την αστική τάξη πολύ μικρή κι αναποτελεσματική, την αριστοκρατία παρασιτική και διεφθαρμένη, τους πολιτικούς ως ανίδεους και υπερόπτες και τον κλήρο ως μια στατική δύναμη που βοηθούσε τους ευγενείς και μόνο. Όσο για τη δημοκρατία, τη θεωρούσε μια προπαγάνδα για τη λαϊκή ηλιθιότητα. Γι'αυτόν, ο «πεφωτισμένος δεσποτισμός» με την καθοδήγηση των φιλοσόφων, θα έδινε τη λύση στην κοινωνική αναδιοργάνωση.
το Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού, που από τον Ιούλιο του 2007 έχει κλείσει για ανακάινιση. Η βιβλιοθήκη του σώζεται ανέπαφη στη Ρωσική Εθνική Βιβλιοθήκη της Αγίας Πετρούπολης. Επιπρόσθετα, το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ίδρυσε το Ίδρυμα Βολταίρου, που ειδικεύεται στην έρευνα της λογοτεχνίας του 18ου αι. και, κυρίως, του Γαλλικού Διαφωτισμού.

Θα άξιζε, τέλος να αναφερθεί ότι παρά τη γενική αντίληψη, δεν ήταν ο Βολταίρος αυτός που είπε την περίφημη φράση «Δε συμφωνώ με αυτά που λες, αλλά θα έδινα και τη ζωή μου για να μπορείς να το λες», αλλά η Evelyn Beatrice Hall (με το ψευδώνυμο S.G. Tallentyre) στη βιογραφία του 1906 «Οι φίλοι του Βολταίρου» («The friends of Voltaire»). Με αυτή τη φράση, η Hall επιχείρησε να συνοψίσει τη στάση του Βολταίρου απέναντι στον Claude Adrien Helvetius και το αμφιλεγόμενο βιβλίο του «De l'esprit», με τα λεγόμενα του οποίου ο Βολταίρος δε συμφωνούσε, αλλά υπερασπίστηκε την ελευθερία του λόγου του. Το γεγονός ότι η συγγραφέας χρησιμοποίησε πρώτο πρόσωπο, ενδεχομένως να ευθύνεται για αυτή την παρανόηση.

Πηγή:http://www.perceptum.gr/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=30

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΣΩΝΙΑ; ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ (ΤΩΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ) ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ

Αγαπητοί φίλοι
Διαβάζοντας κανείς τις παρακάτω τοποθετήσεις αντιλαμβάνεται όχι μόνον την αντιπάθεια αλλά και την έχθρα που βγάζουν κάποιοι <<άνθρωποι του θεού>> ενάντια στον Τεκτονισμό. Το άσχημο όμως είναι ότι οι τοποθετήσεις τους αυτές δεν είναι προϊόν γνώσης και έρευνας αλλά σκοπιμοτήτων . Καλό είναι λοιπόν τέτοια αντιτεκτονικά κείμενα να γίνονται γνωστά ώστε να μπορεί ο σκεπτόμενος άνθρωπος να διαπιστώνει ‘’εξ ιδίων όμμασι’’ εάν χρίζουν προσοχής και σοβαρής αντιμετώπισης.


Ἡ Μασωνία, ὅπως πολλές φορές γράψαμε στά “Πνευματικά Θησαυρίσματα” ἔχει πολεμήσει φοβερά τήν Ἐκκλησία του Χριστοῦ εἰς τόν αἰῶνα μας. Καί μόνον τό νεοημερολογιτικόν σχίσμα πού ἐδημιούργησε μέ τήν εἰσαγωγή τοῦ Παπικοῦ Ἑορτολογίου εἶναι ἱκανό νά μᾶς κάνη νά καταλάβουμε τό μέγεθος της ὑπουλότητος τῆς Μασωνίας.


Τελευταῖα ὅπως διαβάσαμε στόν τύπο, ὁ “Μέγας Διδάσκαλος” τῆς Στοᾶς τῶν Μασόνων Χρῆστος Μανέας, εἶπε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως σέ νεοημερολογίτικο Ναό. Τοῦτο ἀποτελεῖ ἀπόδειξιν, ὅτι ὁ νεοημερολογιτισμός ἀνέχεται τόν Μασονισμόν καί ὅτι ὑπάρχει μυστική ἐσωτερική διασύνδεσις τῆς Μασωνίας μετά μελῶν τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας.


Πολλοί ὅμως ἀγνοοῦν τί εἶναι ἡ Μασωνία. Γι’ αὐτό στό ἄρθρο αὐτό θά γράψουμε γενικά τινά περί Μασωνίας. Ἐγράφησαν στά πλαίσια τῶν ἀντιαιρετικῶν ὁμιλιῶν.

Τί εἶναι ἡ Μασωνία;

Η Μασωνία εἶναι μιά μυστική σκοτεινή διεθνής θρησκευτική ὀργάνωση στήν ὑπηρεσία τοῦ Σιωνισμοῦ. Ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἵδρυμα “πρός εὐόδωσιν ἔργων εὐποιϊας, ἰδία δέ περιθάλψεως ἐνδεῶν καί μορφώσεως ἀπόρων παίδων”. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού κατατάσσεταῖ στίς μυστικές σκοτεινές δυνάμεις, γιατί ἐνώ ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι φιλανθρωπική ὀργάνωση στήν πραγματικότητα εἶναι θρησκευτική ἀναβίωση τῶν ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν μυστηρίων, εἶναι δηλαδή ὄχι μονάχα θρησκεία ἀλλά καί ἀντιχριστιανική.


Τά στοιχεῖα ἐκεῖνα πού συνιστοῦν τό θρησκευτικό χαρακτήρα τοῦ Μασονισμοῦ μποροῦν νά συνοψιστοῦν ὡς ἑξῆς:

I.- Ὅπως ὅλες ὁι θρησκεῖες, ἔχει καί ὁ Μασονισμός τούς δικούς τοῦ τόπους λατρείας, τίς στοές, πού δέν εἶναι παρά ναοί μέ βωμούς, θυμιάματα, λαμπάδες.
II.- Ἔχει δικές του τελετές μέ λατρευτικό περιεχόμενο, ὅπως εἶναι ἡ τελετή τῆς υἱοθεσίας λυκιδέως, πού ἀντιστοιχεῖ μέ τό χριστιανικό βάπτισμα, ἡ τελετή τῆς συζικῆς ἀναγνωρίσεως, πού εἶναι κάτι ἀνάλογο μέ τό μυστήριο τοῦ γάμου, τό τεκτονικό μνημόσυνο, τά εγκαίνια τοῦ τεκτονικοῦ ναοῦ.
III.- Ἔχει δικά του τελετουργικά τυπικά καί δικούς τοῦ “ἱερεῖς” τούς μασόνους ἐκείνους πού ἔχουν προχωρήσει στά διάφορα στάδια τῆς μυήσεως.
IV.- Ὑπάρχουν μασόνοι, οἱ ὁποῖοι σέ δημοσιεύματά τους ἔχουν ὁμολογήσει, ὅτι ὁ Μασονισμός ἀποτελεῖ θρησκεία, τήν ὁποία μάλιστα χαρακτηρίζουν ὡς “τήν μεγαλυτέραν θρησκείαν” “παγκόσμιον θρησκείαν” κ.τ.λ.

Λέγεται καί Τεκτονισμός ἤ Ἐλευθεροτεκτονισμός, γιατί ἔχει τήν ἀρχή του στά σωματεῖα τῶν Τεκτόνων (οἰκοδόμων ἤ Massones) τοῦ Μεσαίωνα. Αὐτά ἦταν κλειστές ὀργανώσεις πού εἶχαν μεταξύ τους μυστικά σημεῖα, γιά νά ἀναγνωρίζονται καί νά ὑποστηρίζονται. Ἔτσι ἔχει κληρονομήσει ἕναν κλειστό καί μυστικό χαρακτήρα. Τά μέλη του τά δεσμεύει μέ πολλούς ὅρκους για νά μή φανερώσουν τά μυστικά του. Ὁ υποψήφιος μασόνος ὁρκίζεται νά τηρήσει ἀπόλυτη σιγή γιά ὅσα θά δεῖ καί θά ἀκούσει μέ ὅρκους σάν τόν ἀκόλουθο: “Ὁρκίζομαι οὐδέποτε νά ἀποκαλύψω τά μυστήρια τοῦ βαθμοῦ τούτου (18ος ἀπό τούς 33), νά τηρήσω δέ αὐστηρῶς τούς νόμους καί τούς κανονισμούς τοῦ Τάγματος, ὑπακούων τυφλῶς”. Δέν περιορίζεται ὅμως μόνο στούς ὅρκους, ἀλλά ἀπειλεῖ καί μέ τιμωρία, ἄν ἀποκαλυφθεῖ κάτι. Κατά τό τυπικό τοῦ Α’ βαθμοῦ μυήσεως ὁ ὑποψήφιος στέκεται στό μέσο δύο μασόνων, πού κρατοῦν ξίφη καί ὁ μασόνος ἰερέας λέει: “Τά ξίφη ταῦτα φέρουσι ἐχθροί ἄσπονδοι τοῦ ψεύδους, ἕτοιμοι νά βυθίσωσι τοῦτο καί κατά σοῦ, ἄν ποτέ παραβῆς τάς ὑποσχέσεις σου”.


Πρέπει νά τονισθεῖ ὅμως καί ἡ ἀντιχριστιανικότητα τῆς Μασονικῆς διδασκαλίας, πού σκοπός της εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς θεότητας τοῦ Ἰ. Χριστοῦ, σύμφωνα μέ τήν ἑβραϊκή διδασκαλία, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως τόν πιστεύει ἡ Ὀρθοδοξία καί ὅτι εἶναι ἀπλά ἕνας μεγάλος δάσκαλος, ὅπως ὁ Σωκράτης, ὁ Προμηθέας, ὁ Μωϋσῆς, ὁ Βούδας. Στό βιβλίο τοῦ μαθητοῦ, πού εἶναι τό ἀλφαβητάριο τῆς Μασονίας γράφεται: “Ὁ τεκτονισμός εἶναι ἡ συνέχεια τῶν Ἀρχαιοτάτων Μυστηρίων τῆς Ἀσίας, τῆς Αἰγύπτου καί τῆς Ἑλλάδος καί ἔχει τούς ἴδιους μέ ἐκεῖνο σκοποὐς καί προορισμό... Ὁ σημερινός τέκτων γνωρίζει καλά ὅτι ἡ μὐησίς του στά τεκτονικά μυστήρια τόν ἔκαμε τέκτονα ὅμοιο μέ τόν Ποσειδῶνα καί τόν Ἀπόλλωνα καί τόν Ἀμφίωνα καί τό Χριστό”. Οἱ Μασόνοι ὅμως ἀρνοῦνται καί τήν Ἁγία Τριάδα. Στόν “Πυθαγόρα” τοῦ 1885 γράφονται τά ἑξῆς: “Ὁ Χριστός.... οὐδέποτε ὡμίλησε περί τῆς Χριστιανικῆς Τριάδος, ἥτις ἄλλως δέν θά ἦτο ἄλλο, εἰ μή ἀπομίμησις τῆς Τριάδος τῶν Ἰνδιῶν, τῶν Χαλδαίων ἤ τῶν Αἰγυπτίων. Ἡ Χριστιανική τριάς εἶναι ἱερατική ἐπινόησις”. Οἱ μασονικές ἀρχές εἶναι κράμα ἀρχαίων εἰδωλολάτρικῶν μυστηρίων, θρησκευτικῶν αἱρέσεων καί ἑβραϊκῶν στοιχείων. Γι’ αὐτό καί ἔχει χαρακτήρα συγκρητιστικό μέ πανθεϊστικές τάσεις.


Στό τυπικό τοῦ 30ου βαθμοῦ τῆς Μασονίας διδάσκεται ἡ αἵρεση τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί σπείρεται ἡ ἀμφιβολία γιά τήν άλήθεια τοῦ Χριστιανισμοῦ πού τίθεται στήν ἴδια γραμμή μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες: “Ἕτερον πόρισμα τῆς διδασκαλίας ἡμῶν εἶναι ὅτι πάντα τά μεταφυσικά συστήματα τείνουσι νά φθάσωσι προς τήν ἀπόλυτον πραγματικότητα, οὐδέν ἐν τούτοις δύναται νά εἴπη ὅτι κατέχει τήν τελικήν καί πλήρη ἀλήθειαν”.


Επίσης σύμφωνα μέ τό Τυπικό τοῦ 18ου βαθμοῦ γίνεται βεβήλωση τῆς Μ. Πέμπτης μέ ὑποχρεωτικό γεῦμα στή Στοά, ὅπου σέ Τράπεζα σέ σχῆμα σταυροῦ “παρατίθεται ὁλόκληρος ἀμνός ἐψημένος”. Ἡ ὅλη αὐτή τελετή (ἡ ὥρα καί μέρανύχτα τῆς Μ. Πέμπτης - ἡ κατανάλωση κρέατος σε μέρα μεγάλης νηστείας, ἡ τέλεση τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ ἀπό τούς συνδαιτημόνες μέ τό ποτήρι τοῦ κρασιοῦ - ἀσεβής ἀπεικόνιση τῆς Θείας Κοινωνίας.) εἶναι σατανική, ἀπαράδεκτη γιά ὀρθόδοξους χριστιανούς μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς ὡς Μασῶνοι ἀναφέρονται καί οἱ Πατριάρχες Κων/πόλεως: Βασίλειος ὁ Γ’, Μελέτιος Μεταξάκης, Ἀθηναγόρας κι’ ὁ Ἀλεξανδρείας Φώτιος. Οἱ Ἀρχιεπίσκοποι Ἀθηνών: Χρύσανθος Δωρόθεος, Χρυσόστομος. Οἱ Μητροπολίτες: Σάμου Εἰρηναῖος, Κεφαλληνίας Δόριζας, Καστοριᾶς Ἰωακείμ, Παριναξίας Χερουβείμ καί “οὐκ ὀλίγοι” ἄλλοι (“Τεκτονικό Δελτίο” ὑπ’ ἀριθ. 74-75/1967 σελ. 301 καί ὑπ’ ἀριθ. 90/1970).


Τέλος, ὁ Μασονισμός διδάσκει ὅτι ή ἐλευθερία σκέψεως καί συνειδήσεως εἶναι ὕπατο ἀγαθό. Καί ὅμως κανένας λόγος δέν ἐκφωνεῖται στίς μασονικές στοές, ἄν προηγουμένος δέν ἐγκριθεῖ ἀπό κάποιον ἀνώτερο. Οὔτε ἐπιτρέπουν καμιά δημοσίευση πάνω σέ μασονικά θέματα χωρίς ἔγγραφη ἄδεια. Πώς λοιπόν συμβιβάζεται ἡ ἐλευθερία τῆς σκέψεως μέ τήν λογοκρισία αὐτῆ; Καί πού ὑπάρχει ἐλευθερία συνείδησης, ὅταν ἐκεῖνως πού μυεῖται στή Μασονία δεσμεύει μέ ὅρκο τή συνείδησή του καί μάλιστα πρίν νά δεῖ καί νά ἀκούσει;


Γίνεται λόγος καί γιά ἰσότητα. Ἀπο τό Μασονισμό ὅμως ἀποκλείονται οἱ γυναῖκες, οἱ μαῦροι, οἱ ἀμόρφωτοι, οἱ φτωχοί.


Γενικά ὁ Μασονισμός ἀποτελεῖ θρησκευτικοῦ χαρακτῆρα σύστημα τοῦ ὁποίου ἡ μυστικότητα δέ συμβιβάζεται μέ μιά ἐποχή ὅπως ἡ δική μας πού ἀπαιτεῖ φῶς καί διάλογο.


Εἶναι ἕνα ἀντίχριστο σύστημα, κατασκεύασμα τῶν ἀντιθέων Ἑβραίων. Τό κατασκεύασαν μέ ἕνα καί μοναδικό σκοπό. Νά ἀφανίσουν τήν Χριστιανικήν Πίστιν.



Πηγή:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗCΑΥΡΙCΜΑΤΑ
ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
ΕΤΟΣ 3ον
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ: 147
ΜΑΡΤΙΟΣ 1988